Το παράπονο του δάσους. Το παράπονo της ζωής.

Πλησιάζει το καλοκαίρι. Η αντιπυρική περίοδος.

Πόσο ευαισθητοποιημένοι και πρόθυμοι είμαστε να αλλάξουμε στάση ζωής? Είναι όμως μόνο η συμπεριφορά μας απέναντι στο δάσος ή συνολικά η στάση μας σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας?

Τον τελευταίο καιρό εισήχθησαν καινοφανείς όροι. Εκπαίδευση εξ αποστάσεως, εικονική τάξη, τηλεκπαίδευση.... Όταν εισάγονται δυσνόητοι όροι για τους πολλούς, τότε η Κοινωνία υπολείπεται σε κάτι. Και αν τα επιστημονικά ή παιδαγωγικά αποτελέσματα αυτού του εγχειρήματος είναι αμφίβολα, σίγουρα τα συναισθηματικά και ανθρωπιστικά ισοπεδώνονται… Κάποτε ο στόχος ήταν η βιωματική μάθηση. Η έξοδος των μαθητών στο πεδίο για την κατανόηση των λειτουργιών της Φύσης και όχι μόνο. Για αυτό το λόγο είχαν δημιουργηθεί τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Σήμερα? Οπισθοδρόμηση.... Είναι άγνωστο το πως και αν  θα λειτουργήσουν τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στο μέλλον.

Όμως μέσα από ατέλειες, συγκρούσεις  χαρακτήρων, προσπάθειες καθοδήγησης ή μεθόδων χειραγώγησης, παράχθηκε αναμφίβολα ένα αξιόλογο υλικό με πλούσια θεματολογία. Αντανακλά στις προσπάθειες των μελών των Παιδαγωγικών Ομάδων των ΚΠΕ, που η μία παρέδιδε στην επόμενη την προσπάθειά της. Είναι ανάγκη να γίνει γνωστή αυτή η προσπάθεια των ομάδων στην Κοινωνία.

Το παράπονο του δάσους  που εκτίθεται με ένα διαφορετικό τρόπο, αφορά το ΚΠΕ Αργυρούπολης και αποτελεί μέρος του φυλλαδίου "Δασικές Πυρκαγιές. Αποκατάσταση Τοπίου". 

Αξίζει να περιηγηθείτε στα προγράμματα του ΚΠΕ Αργυρούπολης, αλλά και άλλων ΚΠΕ σε όλη τη χώρα.

Ίσως βρει ανταπόκριση σε κάποιους το παράπονο του Δάσους.

Το παράπονo της Ζωής.