Τους ξεχάσαμε.....

  

Πέρασε η 20η Ιουλίου. Θύμησες μου έρχονται στο μυαλό. Τέτοιες μέρες στο μακρινό '74 έβλεπα από το σπίτι μου στο Κερατσίνι ως μαθητής Γυμνασίου να φορτώνονται τανκς σε πλοία που είχαν το σήμα του Ερυθρού Σταυρού. Πόλεμος!!! Τι σήμαινε για ένα δεκαεξάχρονο ο πόλεμος.... Μακριά ήταν και δεν με αφορούσε...

 

Πέρασαν τόσα χρόνια. Πάλι είναι μακριά και δεν με αφορά. Δεν είμαι ιστορικός... Η Ελληνική και η Κυπριακή Κοινωνία κρύφθηκαν πίσω από το ολέθριο πραξικόπημα των συνταγματαρχών, που προκάλεσε την Κυπριακή Τραγωδία. Πολλοί αντάλλαξαν τη σιωπή τους με αξιώματα. Μέχρι τώρα οι Τούρκοι εκμεταλλεύονται εκείνο το γεγονός και προκαλούν βαρβαρότητες έως σήμερα με τα πρόσφατα γεγονότα της Αμμοχώστου. Η Διεθνής Κοινότητα έχει αποδεχθεί το νόμο της ζούγκλας. Τα συμφέροντα των ισχυρών. Κι όμως πίσω από τα τραγικά γεγονότα υπάρχουν αθώοι άνθρωποι. Νέα παιδιά που κουβαλούσαν το στίγμα του "αποδιοπομπαίου τράγου"  και ας πολέμησαν. Η εύκολη λύση... Οι πρωταίτιοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Και αυτός ο φάκελος της Κύπρου όλο ανοίγει και όλο "ανοίγεται". Για να μην προκαλέσει ρήξη με φίλιες χώρες....

 

Σήμερα την ημέρα της θύμησης ήρθε στο νου μου ο αδερφός του φίλου μου του Τάσου του Τερζίδη. Δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω. Όπως και τα άλλα παιδιά που το όνομά τους είναι γραμμένα στον Τάφο της Μακεδονίτισσας. Ο γιος μιας ταλαιπωρημένης ποντιακής οικογένειας. Ο πατέρας Μάρκος από το Γελεντζίκ της Μαύρης Θάλασσας πλήρωσε το τίμημα της καταγωγής του στα Σοβιετικά Γκουλάγκ. Το παλικαράκι του σπούδαζε στην Σχολή Καλών Τεχνών.  Ο γιός του Μάρκου Γεώργιος πότισε με το αίμα του την Κύπρο το ’74. Και υπάρχουν κάποιοι που ακόμα τους αποκαλούν Ρωσσοπόντιους…

 

Ο Γεώργιος ήταν φοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών όταν αποφάσισε να πάει φαντάρος στην Κύπρο  το 1973 και να υπηρετήσει στην ΕΛΔΥΚ  με το βαθμό του δεκανέα. Ετοιμαζόταν να απολυθεί επιστρέφοντας στην Ελλάδα, και ενώ ήταν εν πλω κοντά στην  Πάφο γίνεται το πραξικόπημα στις 15 Ιουλίου 1974 και από  την εισβολή των Τούρκων της 20 Ιουλίου, επιστρέφουνε  και μετά πολεμάνε συνέχεια από την Κερύνεια έως την Αμμόχωστο. Στις 16 Αυγούστου του 1974 πέφτει νεκρός μαχόμενος υπέρ Βωμών και Εστιών. Με διάθεση για αθλητισμό και για ζωή.

 

Σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί…

 

Όπως και τα υπόλοιπα παιδιά. Δυστυχώς για αυτά δεν είχαν την χρυσόσκονη που έχουν σήμερα οι συνομήλικοί τους. Δεν είναι γνωστοί "αστέρες" της τηλεόρασης. Κανείς ποτέ δεν έκανε ένα ντοκιμαντέρ για αυτά. Ούτε ένα βιβλίο γράφτηκε ποτέ. Να γνωρίσουμε τη ζωή τους.Τα όνειρά τους. Τον αγώνα τους. Εκεί που σταμάτησαν οι ΕΛΔΥΚάριοι την Τουρκική επέλαση και σώθηκε η Λευκωσία. Δεν ήτανε διάσημοι. Παιδιά της διπλανής πόρτας ήτανε. Δεν ήτανε ήρωες. Απλώς φύλαξαν για μία ακόμα φορά τις Θερμοπύλες. Όπως τόσοι και τόσοι άγνωστοι...

 

Το μόνο που μπορώ να κάνω για να ζητήσω ένα ταπεινό συγνώμη στη μνήμη τους. Και του χρόνου τέτοια ελπίζω να είναι περισσότερα κεριά αναμμένα για την ψυχή τους που κατέθεσαν. Και τα χαμένα τους όνειρα...

 

Αιωνία τους η μνήμη!!!