Ένας αναπάντεχος διορισμός.
Στη ζωή τα πιο όμορφα γεγονότα συμβαίνουν απροειδοποίητα. Πρέπει όμως να τα
δέχεσαι για τα διαχειρίζεσαι γιατί δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσουν.
22 Σεπτέμβρη του 1987 ανακοινώθηκαν οι συμπληρωματικοί κανονικοί διορισμοί
και ξάφνου βλέπω το όνομά μου να συμπεριλαμβάνεται στους πίνακες διορισμού στις
Κυκλάδες. Τότε οι διορισμοί στις Κυκλάδες είχαν χωριστεί σε διορισμούς σε
δυσπρόσιτα νησιά (τα μικρότερα, με υποχρέωση να παραμείνουν εκεί οι
εκπαιδευτικοί για τρία χρόνια, και που διοριζόντουσαν πιο γρήγορα) και σε
κανονικούς διορισμούς, στα μεγαλύτερα νησιά, που την επόμενη χρόνια θα είχαν το
δικαίωμα μετάθεσης. Χάρηκα πάρα πολύ γιατί αλήθεια είναι ότι το περιβάλλον της
Ολυμπιακής με είχε στεναχωρήσει...
Είχα περάσει πρώτος στο διαγωνισμό χωρίς γνωριμίες, το τονίζω αυτό με το
εφόδιο του τεχνικού απολυτηρίου του Ζαννείου, ενώ παράλληλα τελείωνα τη
διπλωματική μου εργασία στο μεταπτυχιακό Ωκεανογραφίας, όπου είχα περάσει με
εξετάσεις. Κατά τη διάρκεια της εργασίας μου στην ΟΑ, είχα περάσει σε δύο
εσωτερικούς διαγωνισμούς. Μία για επιμελητής πτήσεων και μία για φροντιστής.
Δεν ήξερα τι θα είχε γίνει αν με άφηναν να πάω στις θέσεις αυτές στις οποίες
επίσης επιθυμούσα και πρώτευσα στους διαγωνισμούς. Η υπηρεσία μου η Mc (διεύθυνση προγραμματισμού) δεν με άφησε να φύγω σαν να
απαραίτητος για αυτήν. Πάντα την πληρώνουν οι καλοί υπάλληλοι. Ζήτησα λοιπόν
μία εβδομάδα άδεια άνευ αποδοχών να πάω να σταθμίσω τη κατάσταση, αλλά μέσα μου
ήδη είχα αποφασίσει. Θα έφευγα!!! Θα άνοιγα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου.
Πήγα κανονικά στη δουλειά στις 29 Σεπτέμβρη, αποχαιρέτησα τους εκεί φίλους
και συναδέλφους και πήρα το απογευματινό πλοίο που έφευγε από τη Ραφήνα για τη
Σύρο γεμάτος χαρά. Ο Ηλίας, ένας συμφοιτητής μου είχε προσληφθεί σαν γεωλόγος
στην Νομαρχία Κυκλάδων, και επομένως είχα μία αναφορά για το νησί. Έφτασα και
έκλεισα δωμάτιο στο ξενοδοχείο Εuropa, νομίζω σήμερα είναι καζίνο. Κοιμήθηκα και το πρωί που
ξύπνησα, πήρα το φάκελο με τα πιστοποιητικά που έπρεπε να καταθέσω έτοιμα,
δηλαδή τα πιστοποιητικά της υγειονομικής επιτροπής, τίτλους σπουδών και
μεταπτυχιακών, απολυτήριο στρατού και λοιπά. Μπήκα να κάνω ένα μπάνιο, έβαλα
μπόλικο σαμπουάν και τότε έγινε η πρώτη διαπίστωση. Το νερό είχε πολλά άλατα
που κόλλησαν πάνω μου μαζί με το σαπούνι που δεν έφευγε με τίποτα, τα μαλλιά
μου έγιναν σα βούρτσα. Τα μαλλιά μου ήταν κάγκελο όσο και να τα ξέβγαλα με ένα
εμφιαλωμένο νερό που αγόρασα από το ξενοδοχείο δεν ίσιωσαν. Τι να κάνω;
Σκουπίστηκα με την πετσέτα για να απομακρύνω τη σαπουνάδα και κίνησα για τη
Σταματίου Πρωίου, που ήτανε τότε η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας.
Η διεύθυνση ήτανε πολύ κοντά κι ανέβηκα τα σκαλιά στον πρώτο όροφο που θα
ορκιζόμουν στο γραφείο του διευθυντή, ο οποίος αν θυμάμαι καλά ήταν Ναξιώτης.
Μόλις μπήκα στο γραφείο στάθηκα δίπλα σε ένα τεράστιο τύπο, μπασκετμπολίστα της
Εθνικής, τον Νίκο, τον Στ..., ο οποίος τοποθετήθηκε στην Αμοργό. Άσχετα αν δεν
πάτησε ποτέ το πόδι του εκεί, πάντως έπαιρνε τα μόρια της Αμοργού. Δέκα που
ήταν και το μέγιστο. Έπαιρνε συνέχεια για δεκαετίες απόσπαση για τα ΤΕΦΑΑ
Θεσσαλονίκης. Στο κάτω γραφείο ήταν μια υπάλληλος, από τη Νίκαια του Πειραιά.
Αργότερα είχα το γιο της μαθητή στο 9ο Γυμνάσιο της Νίκαιας. Μου έδωσε ένα χαρτί
να επιλέξω σχολεία, αλλά μόλις το είδα της είπα ότι έκανε λάθος γιατί όλα αυτά
ήτανε δυσπρόσιτα ενώ εγώ ήμουν κανονικός διορισμός. Η απάντηση της που δεν την
κατάλαβα τότε ήταν:
-
“Μικρέ είσαι το πρώτο
φαβορί για τη Φολέγανδρο”.
Πράγματι για την ειδικότητα μου ΠΕ 04-05 ήμουνα ο νεότερος διορισθείς,
γιατί πήρα αμέσως πτυχίο, είχα μεταπτυχιακό και έτσι προηγήθηκα των υπολοίπων.
Υπάρχουν συμφοιτητές μου που διορίστηκαν μετά από μένα πέντε χρόνια. Αυτή ήξερε
ότι ενώ είχε τρία κενά στη Σύρο δεν τα δήλωσαν για να δουλέψουν τρεις γνωστοί Συριανοί
αναπληρωτές. Σιγά μην άφηναν το σπίτι τους να πάνε στην άγονη γραμμή.... Εν τω
μεταξύ λίγο αργότερα προκηρύχθηκαν μέσα σε μία εβδομάδα θέσεις σε δυσπρόσιτα
νησιά του Πειραιά. Τότε εγώ έμενα Αμφιάλη στο Κερατσίνι και το δυσπρόσιτο νησί
Σαλαμίνα ήταν ούτε μία ώρα από το σπίτι μου!!! Όσοι πήγαν εκεί ήταν μιλημένοι.
Πού να προλάβαινες να κλείσεις σε δημόσιο νοσοκομείο ραντεβού, να πάρεις τις
γνωματεύσεις από το γιατρό, να κλείσεις ραντεβού στην υγειονομική επιτροπή που
για τον Πειραιά ήταν το ΠΙΚΠΑ, μέσα σε μια βδομάδα, αν δεν τα χεις ήδη έτοιμα;
Τα γράφω αυτά γιατί κάποιοι ωφελημένοι εκείνης της εποχής σχολιάζουν τα κακώς
κείμενα της σημερινής. Δυστυχώς πάρα πολλοί άνθρωποι και συνάδελφοι επίσης δεν
πάνε με το Σταυρό στο χέρι, αλλά κοιτάνε πως θα εξυπηρετηθούν και προφανώς σε
βάρος άλλων βεβαίως, βεβαίως. Δικαίωμα κριτικής έχει μόνο όποιος δεν έβαλε το
δάχτυλό του στο βάζο με το μέλι ή δεν χρησιμοποίησε τον μπάρμπα από την Κορώνη.
Αυτό το κοινωνικό σύμπτωμα μας οδήγησε σήμερα σε αυτή την κατάσταση. Ανέκαθεν
κανείς δεν νοιαζόταν για τον εκπαιδευτικό που θα διοριζότανε στην Άγονη
Γραμμή. Επίσης εξομολογούμαι ότι και εγώ σαν παιδί της Μεταπολίτευσης φταίω
για την κατάντια της κομματικοποίησης που επικράτησε στο βαθμό που μου
αναλογεί. Και διέλυσε την Χώρα και την
Κοινωνία.
Τέλος πάντων μετά την ορκωμοσία έφυγα για την Αθήνα μέσω Ραφήνας και
περίμενα τις επίσημες τελικές τοποθετήσεις του ΠΥΣΔΕ. Όπως μου προείπε η
Ευαγγελία, τοποθετήθηκα στο νησί με το περίεργο όνομα: Φολέγανδρος!!! Στην
πορεία βέβαια το λάτρεψα!!! Το νησί έχει ένα υπέροχο φάρο, 72 εκκλησίες και παρεκκλήσια
και για τη προστασία τους διαθέτει αρχαιοφύλακα.
Μην απογοητευτείτε ποτέ στη ζωή σας αν η πρώτη σας
επιλογή δεν βγει. Δεχτείτε το, ότι και να συμβεί και η ζωή θα σας ανταμείψει...
Εν τω μεταξύ έβγαλε το λιμεναρχείο για τρεις μέρες απαγορευτικό από τον
Πειραιά λόγω σφοδρών ανέμων και δεν μπορούσα να πάω στο νησί να αναλάβω
υπηρεσία. Στη διεύθυνση μου είχανε δώσει το τηλέφωνο του σχολείου. Έπαιρνα εγώ
κάθε μέρα το πρωί, αλλά δεν το σήκωνε κανένας. Σκέφτηκα ότι έχουν κάνει
λάθος... Ξαναπήρα λοιπόν την Ευαγγελία και της είπα ότι το τηλέφωνο που μου
έδωσε ήταν λάθος.
-
“Όχι, μου λέει
σωστό είναι, αλλά μην πάρεις πριν τις 9:00 γιατί δεν θα βρεις κανένα”.
Έπρεπε το λεωφορείο από την Πάνω Μεριά να κατεβάσει τα παιδιά του σχολείου
και αυτό γινότανε μετά τις 8:30. Πράγματι το έκανα και το σήκωσε μάλλον η Νιόβη
(από τη φωνή που άκουγα αργότερα το συμπέρανα) και της είπα ότι είμαι ο φυσικός
που θα έρθει από τον Πειραιά, αλλά επειδή έχει απαγορευτικό, όταν λήξει με το
πρώτο καράβι θα κατέβω.
Η κάθοδος στο νησί.
Έφτασε η στιγμή να
γνωρίσω το νησί. Έφευγε το Santorini Express το πρωί στις 6 Οκτώβρη. Λίγος κόσμος, διάλεξα καμπίνα,
δοκίμασα τη μαγειρική του μάγειρα και αντίθετα με ότι λένε οι μάγειρες στα
εμπορικά πλοία είναι υπέροχοι!!! Ταξιδεύουν στους πέντε ωκεανούς και
ενσωματώνουν αρώματα και γεύσεις στη τέχνη τους. Αργότερα κάνουν το ίδιο και
στα επιβατικά πλοία. Το καράβι έκανε δρομολόγιο γαλατάδικου. Σταματούσε σε όλα
τα νησιά. Πάρο, Νάξο, Ίο, Σίκινο, Φολέγανδρο. Και εγώ σε κάθε λιμάνι εκτός της
Σύρου που ήδη είχα γνωρίσει, να βγαίνω να χαζεύω τα νησιά και τα λιμάνια τους.
Ταξίδεψα τόσο πολύ στη ζωή μου. Το φως και το χρώμα του Αιγαίου δεν συγκρίνεται
με κανένα και πουθενά!!! Δίπλα στο απέραντο γαλάζιο της Θάλασσας, το
πορτοκαλί του Ήλιου, το άσπρο των Σπιτιών, το καφέ του Εδάφους,
το γκριζοπράσινο της Πέτρας. Μοναδικός, ευλογημένος τόπος!!!
Γαληνεύει η ψυχή σου και το πνεύμα σου ταξιδεύει στο άπειρο. Το σώμα σου υπερίπταται και αναζητεί το φως. Ξαναγεννιέσαι άλλος άνθρωπος!!! Αν θες να δεις μόνο το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της ψυχικής ανάτασης που προκαλεί το Αιγαίο στον εαυτό σου, πήγαινε και βίωσε τη Δήλο και δεν θα το μετανιώσεις. Το φως του Ελληνισμού γεννήθηκε στις Κυκλάδες.
https://drive.google.com/file/d/10Bit23cmgNGUtMPhXjz8GORGyXKGKEb9/view
 |
| Δήλος |
Όταν την επισκέφτηκα δεν χόρταινα φως, χρώμα και εικόνες!!! Στο καράβι ήταν
λίγος κόσμος. 6 Οκτωβρίου του 1987 ήταν. Μου έκανε εντύπωση ότι κάποιοι λίγοι
ξένοι ήταν με ταξιδιωτικούς οδηγούς στο χέρι. Μια γερμανίδα που με ρώτησε που
θα κατέβαινα μου σύστησε:
-
«Να φας σουβλιστό κοτόπουλο στον Κρητικό".
Οι ξένοι όταν αποφασίζουν να ταξιδέψουν, ξέρουν τα πάντα για το μέρος. Όχι
σαν και μας που πηγαίνουμε στο κουτουρού. Πάμε και όπου βγει...
Το μεγάφωνο ανήγγειλε:
"Επιβάτες που
μεταβαίνουν στη Φολέγανδρο να ετοιμάζονται για αποβίβαση. Το πλοίο θα αναχωρήσει
αμέσως."
Ήδη είχε νυχτώσει και έβλεπα ψηλά σαν σε λόφο κάτι φωτάκια και κάποια
λιγότερα πιο χαμηλά, που θα ήταν του λιμανιού... Με έπιασε μια συγκίνηση. Θα
ξεκίναγα τη δουλειά που διάλεξα πριν από δεκαετίες, επηρεασμένος από μια ταινία
με πρωταγωνιστή το Σύτννεϊ Πουατιέ «Στον κύριο μας με αγάπη»
Κατεβήκαμε λίγοι επιβάτες από το καράβι. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός
χεριού. Είχα μαζί μου και τις δύο βαλίτσες. Τι άλλο να έχει ένας δάσκαλος μαζί
του... Ρούχα και βιβλία. Λιγοστοί αυτοί που κατέβηκαν μαζί μου. Έφυγαν αμέσως
μπαίνοντας σε κάποια αγροτικά αυτοκίνητα που κατέβηκαν ειδικά για αυτούς... Εγώ
κοίταγα τον ανηφορικό δρόμο που ξεκίναγε από το Καραβοστάση.
Έτσι έλεγαν το λιμάνι του νησιού και αυτός ο στενός σύντομος δρόμος οδηγούσε στη Χώρα, τη πρωτεύουσα του νησιού. Όμως είχα μείνει μόνος μου και σκεφτόμουνα πως θα ανέβω εκεί πάνω με τις δύο βαλίτσες. Κάποια στιγμή άκουσα ένα θόρυβο. Ήταν ο ήχος μιας μηχανής που διέκοπτε το θόρυβο που έκανε μια μικρή μονάδα παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος που είχε το νησί στο λιμάνι. Γύρισα προς το μέρος του θορύβου και βλέπω ένα νέο παιδί πάνω κάτω στην ηλικία μου καβάλα σε ένα μηχανάκι να με πλησιάζει.
Με ρώτησε:
-
"Είσαι ο
καινούργιος φυσικός;" και με μια αφέλεια
του απάντησα:
-
" Όχι".
Αυτός μετά την αρνητική απάντηση μου ξεκίνησε για την ανηφόρα. Αμέσως τότε
μου έκοψε ότι παρόλο που ήμουνα γεωλόγος διοριζόμασταν σαν ΠΕ- 5 του κλάδου των
φυσικών, άσχετα με το βασικό σου πτυχίο και του φώναξα:
-
"Φίλε είμαι ο
καινούργιος καθηγητής του σχολείου, αν ψάχνεις εμένα".
Γύρισε προς εμένα, σταμάτησε τη μηχανή, μου έδωσε το χέρι του και μου είπε:
-
"Με λένε Μάκη
Τσαπανίδη και είμαι από τα Κουφάλια.
Ο γυμναστής του σχολείου. Κατέβηκα να σε πάρω. Μας ενημέρωσαν
ότι έρχεται με το καράβι ο καινούργιος φυσικός, είδα Κωνσταντινίδης και νόμιζα
ότι είσαι από τη Βόρεια Ελλάδα".
Γέλασα και του
είπα:
-
"Γεννήθηκα
Πειραιά, αλλά είμαι Πόντιος, οπότε είναι σαν να είμαι".
Από Κατερίνη ήταν ο φιλόλογος ο Σίμος, από Θεσσαλονίκη επίσης η αγγλικός η
Νιόβη και πόντια. Η Ελευθερία, η φιλόλογος εγώ και ο Διαμαντής, ο μαθηματικός
από την Αθήνα. Αυτά για να αποτίσω και ένα φόρο τιμής σε συναδέλφους που
ξεσπιτώνονται από το ένα άκρο της Ελλάδας και πάνε στο άλλο για να λειτουργήσουν!!!
Ανέβηκα στο μηχανάκι κρατώντας τη μια βαλίτσα στο ένα χέρι και την άλλη στην
άλλη μεριά και αγκομαχώντας αυτό άρχισε να ανεβαίνει προς τη Χώρα. Στη μέση της
διαδρομής που ήταν και ένα μικρό εξωκλήσι, νομίζω οι Άγιοι Ανάργυροι, ξεκίναγε
και η μεγάλη ανηφόρα ο Μάκης μου είπε:
- "Κατέβα και
άφησε τις βαλίτσες εδώ. Θα τις δέσω να τις ανεβάσω πάνω και θα έρθω μετά να σε
πάρω".
Έτσι και έγινε. Εγώ
όμως ήδη είχα αρχίσει να ανεβαίνω προς τα πάνω και αυτός με πήρε με το μηχανάκι
στη διαδρομή. Αργότερα τη διαδρομή αυτή την έκανα καθημερινά γιατί κατέβαινα
στο λιμάνι που ήταν οι ηλεκτρολόγοι της ΔΕΗ, ο Φραγκίσκος από τη Σύρο και ο
Αντώνης από τη Σαντορίνη. Τους έκανα παρέα μιας και εγώ ήμουνα εργοδηγός
ηλεκτρολόγος λόγω του Ζαννείου που είχα η τελειώσει και τους ρωτούσα διάφορα
τεχνικά για να φρεσκάρω τη μνήμη μου. Ο Μάκης γύρισε μετά από λίγο για να με
πάρει και τελικά ανέβηκα και εγώ πάνω στη Χώρα γρήγορα. Οι βαλίτσες με
περίμεναν, στάθηκα λίγο στην “Πιάτσα”, τη πλατεία μπροστά από το δημοτικό
σχολείο. Ένα υπέροχο νεοκλασικό κτίσμα και αγνάντεψα το πέλαγος βλέποντας το
καράβι να κατευθύνεται προς τη Σαντορίνη. Ψηλά έφεγγε το στολίδι του νησιού. Η
Παναγία, μεγάλη, η χάρη της.
Ο πρώτος που
γνώρισα από τους συναδέλφους ήταν ο Μάκης. Χρυσό παιδί στην ψυχή αλλά έφηβος.
Αδύνατον να συγχρονιστεί με οποιοδήποτε σύστημα. Ταιριάξαμε και τότε γίναμε
κολλητοί. Αφού με άφησε λίγο να αγναντεύω μου είπε:
-
"Θα σε πάω στο
πιο περιποιημένο σπίτι που το έχει η Νιόβη".
Πήγαμε λοιπόν χτύπησε την πόρτα και άνοιξε μια γελαστή κοπέλα, η Νιόβη. Με
το που είδα το σπίτι της λιγώθηκα στα γέλια. Ήταν ένα μακρινάρι δωμάτιο 2-3 μέτρα
πλάτος, γύρω στα 5 μέτρα βάθος. Όλα μαζί. Αυτό όντως ήταν το πιο
περιποιημένο... Φαντάστηκα τι θα ήταν τα υπόλοιπα... Αφού με καλωσόρισε η
Νιόβη, ο Μάκης με πήγε στο μοναδικό καφενείο που ήταν ανοιχτό εκείνη την ώρα.
Της Μαρίας. Και μου ήρθε ξαφνικά κατακέφαλα η απάντηση της στο ερώτημά μου τι
έχει για να φάω.
-
"Τοστ".
Ευτυχώς που είχα προνοήσει να φάω στο καράβι!!! Πάντως η ώρα ήτανε πριν τις
9:30, γιατί στις 9 η τηλεόραση έλεγε τις ειδήσεις και στις 9:30 που τελείωνε το
δελτίο του καιρού έφευγαν όλοι για τα σπίτια τους και νέκρωνε η ζωή στο νησί.
Δεν καταλαβαίνω τι μανία ήταν αυτή να ακούνε οι ντόπιοι τον καιρό. Όταν είχε
ισχυρούς ανέμους αναστέναζαν λες και θα ταξίδευαν, που δεν ταξίδευαν... Ά,
υπήρχε και ένας παππούς που είχε να κατέβει από την Πάνω Μεριά που απείχε επτά
χιλιόμετρα από τη Χώρα σαράντα πέντε χρόνια. Αφού έφαγα το τοστ, έκλεισε το
καφενείο και τότε σκέφτηκα που θα κοιμηθώ. Ρώτησα το Μάκη:
-
"Που θα κοιμηθώ Μάκη, κάτω από τα αστέρια;".
Είπα γελώντας αν και όλα ήταν πιθανά. Ήμουν τόσο χαρούμενος για την επιλογή
της εργασίας μου που τίποτα δεν θα μου χαλούσε τη διάθεση.
-
“Βρε έχω κανονίσει,
θα κοιμηθείς στο δωμάτιο μου μέχρι να βρεις σπίτι. Νοικιάζω ένα δωμάτιο
από τον ξενώνα της Μαρίας“ είπε και μου έδειξε με το χέρι του την
κατεύθυνση που ήτανε.
Πάντα υπάρχει μια συνδετική ύλη ανάμεσα στους ανθρώπους, αρκεί να τη βρεις
και να την αναδείξεις, όσο διαφορετικοί και αν είναι μεταξύ τους. Ε, με τον
Μάκη είχα τον αθλητισμό. Με τη Νιόβη και την Ελευθερία, την αγάπη για το
σχολείο.
-
«Και πού είναι το
δωμάτιο σου;" τον ρώτησα.
-
"Εκεί το
δεύτερο".
Πήγα και εγώ στα δωμάτια της Μαρίας που είχε και
το καφενείο, άνοιξα την πόρτα του δωματίου που ήταν ξεκλείδωτο, άναψα το φως
και αμέσως κοκκίνισα. Μια κοπέλα προφανώς αλλοδαπή ήταν με τα εσώρουχα της.
Είχα μετρήσει λάθος από δεξιά. Στο δωμάτιο του Μάκη υποτίθεται ότι θα έμενα για
λίγες μέρες, αλλά έμεινα μέχρι τις 31 του Οκτώβρη.
Η αξέχαστη υποδοχή.
Το πρωί ήμουν ξύπνιος από τις έξη, βλέπεις το βιολογικό ρολόι λόγω της
Ολυμπιακής δούλευε κανονικά. Σηκώθηκα και άρχισα να κάνω βόλτες στη Χώρα.
Μικρή όπως ήτανε, είχα προλάβει να δω τα πάντα. Τα εστιατόρια και τα
καφενεία, τον φούρνο, το ταχυδρομείο, το τηλεφωνείο, τις εκκλησίες. Αγνάντεψα
το Πέλαγος και η ψυχή μου έβγαλε φτερά. Φυσούσα αρκετά, βορεινός ο άνεμος
βλέπεις, και έβλεπες καθαρά όλα τα γύρω νησιά: Την Αντικίμωλο, την Κίμωλο, την
Καριώτισσα, την Σίκινο, την Σαντορίνη, την Ίο.
Μα πότε θα πήγαινα στο σχολείο και πού ήταν αυτό; Μόνο το δημοτικό βρήκα.
Έφτασε 8:30 η ώρα και άκουσα ένα θόρυβο σαν μηχανή λεωφορείου. Όντως φαινόταν
ένα μικρό λεωφορείο που ερχόταν από το άλλο χωριό, την Πάνω Μεριά. Σταμάτησε
στην άκρη του χωριού και κατέβηκαν κάτι χαρούμενες φατσούλες. Ήταν το σχολικό
με τους μαθητές μου. Με κοίταξαν περίεργα αλλά δεν μου έδειξαν προσοχή. Τα
ακολούθησα να δω που πάνε. Αυτά πηγαίνανε σε κάτι δωματιάκια. Μου ήρθε να
γελάσω. Ώστε εκεί ήταν λοιπόν το Γυμνάσιο. Και όμως ήτανε!!! Κάποια στιγμή
ήρθαν και κάποια άλλα άτομα στην ηλικία μου. Μου τους σύστησε ο Μάκης:
-
“Από δω ο Διαμαντής, ο διευθυντής, ο Σίμος, και η Ελευθερία, οι
φιλόλογοι μας. Τη Νιόβη την γνώρισες χθες”.
Μετά τη προσευχή που κάναμε στο στενό δρομάκι μπροστά από τα δωμάτια του
Βενιού, αν θυμάμαι καλά το επίθετο του ιδιοκτήτη, οι υπόλοιποι συνάδελφοι είπαν
ότι θα πάμε εκδρομή, μιας και ήρθε ο καινούργιος φυσικός για να τον υποδεχτούνε
δεόντως. Πού θα πηγαίναμε; Μα φυσικά στην Παναγία. Πού αλλού να πας; Αν βγάλεις
φωτογραφία από κει ψηλά, τύφλα να έχει η αεροφωτογραφία.
Τα παιδιά σε όλη τη διαδρομή με κοίταζαν με χαρά αλλά και με περιέργεια. Αν
μπορούσαν να ξύσουν το δέρμα μου να δουν τι έχει από μέσα θα το έκαναν... Όταν ξεθάρρεψαν
και τι δε με ρώτησαν. Από πού είμαι, πόσο χρονών είμαι, αν είμαι παντρεμένος,
αν έχω παιδιά, αν έχω κοπέλα, τι ομάδα είμαι, τι φαγητά μου αρέσουν, αν βάζω
βαθμούς, αν μου αρέσει το νησί, τα πάντα όλα!!!
Μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση η πρώτη μου εμπειρία με μαθητές εκείνες τις
στιγμές, που προσπαθούσαν να μάθουν τα πάντα για μένα, ώστε στην καριέρα μου πάντα εφάρμοζα στις τάξεις
που έμπαινα για πρώτη φορά για να διδάξω, αυτή την αποκαλυπτική παρουσίαση του
χαρακτήρα μου, τις προσδοκίες μου και τις επιθυμίες μου, που αναζήτησαν οι
πρώτοι μαθητές μου από τη συνεργασία μαζί τους τότε, θέλοντας να εξισωθώ μαζί
τους, προσθέτοντας χαρακτηριστικά τη παρότρυνση:
-
"Όταν κλείνει
η πόρτα της αίθουσας μπορεί σε επίπεδο γνώσεων και εμπειριών να υπερέχω, αλλά
σε επίπεδο ψυχής όχι. Το σχολείο είναι για να ανιχνεύει δεξιότητες, να
καλλιεργεί συναισθηματικές και κοινωνικές ικανότητες, και γιατί όχι να
θεραπεύει ατέλειες, είτε είσαι εκπαιδευτικός, είτε είσαι μαθητής."
Πολύ αργότερα συνειδητοποίησα ότι η Πολιτεία με έστειλε να διδάξω χωρίς
εφόδια. Δεν είχα ιδέα τότε για τις μαθησιακές δυσκολίες, την διαφορετικότητα
των χαρακτήρων και τη διαχείρισή τους. Ούτε καν μία διοικητική ενημέρωση πάνω
στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του υπαλλήλου- εκπαιδευτικού. Για αυτό
αργότερα όταν έγινα διευθυντής, ετοίμαζα πάντα για τους νέους συναδέλφους ένα
φάκελο με τη νομοθεσία για τα δικαιώματα ενός εκπαιδευτικού και ένα αντίστοιχο
για τις υποχρεώσεις του. Στη πορεία μου υπήρξαν και εκπαιδευτικές αστοχίες. Τι
με κράτησε; Η μεγάλη εργατικότητά μου και η κοινωνικότητα μου. Πολλοί
συνάδελφοι μου πολύ αργότερα, μου είχαν αναγνωρίσει τη μεγάλη συναισθηματική
νοημοσύνη μου. Πάντως αν εργαζόμουνα τη σημερινή εποχή θα ήμουνα ακατάλληλος,
γιατί το μόνο που ενδιαφέρεται το Υπουργείο είναι οι “πλατφόρμες” και τα
“κουτάκια”. Το “φαίνεστε” και όχι το
“είναι”. Εγώ πρέσβευα και πρεσβεύω μια άλλου είδους κοινωνική προσέγγιση.
Αν είχε επιτυχίες αυτή η προσέγγιση μου; Όταν ρώτησα το Δημήτρη, το γιο της
Μυκονιάτισσας στη Πάνω Μεριά αν ήμουν καλός δάσκαλος μου απάντησε αυθόρμητα:
-
"Τι με ρωτάς
αν ήσουν καλός δάσκαλος. Εμένα με
ενδιέφερε που ήσουν καλός άνθρωπος".
Νομίζω ότι αυτό
είναι η πεμπτουσία του ερωτήματος. Αν ο υποψήφιος
δάσκαλος είναι καλός άνθρωπος θα γίνει και στην πορεία και καλός δάσκαλος.
Αν όχι; Τα μοναδικά εφόδια που είχα τότε ήταν η διδασκαλία από τους δασκάλους
μου στο Γυμνάσιο, η γνώση του αντικειμένου, γιατί ήμουν πολύ καλός φοιτητής και
η όρεξη για προσφορά. Μέχρι εκεί.
Την επόμενη μέρα μου ανέθεσε ο Διαμαντής την μισθοδοσία του σχολείου. Να
γελάς. Οι παλαιότεροι συνάδελφοι θα θυμούνται τα σεντόνια που την
εκπροσωπούσαν. Δηλαδή τις καταστάσεις που γράφαμε χειρόγραφα, τα αντίγραφα που
βγάζαμε με τη χρήση καρμπόν. Ευτυχώς που δεν είχα κληρικούς ή μηχανικούς γιατί
είχαν διαφορετικές κρατήσεις στα επικουρικά. Λες και ήμουνα φοροτεχνικός και
έπρεπε να τα γνωρίζω, χωρίς να μου τα έχει μάθει κανείς. Τέλος πάντων μέχρι να
πάρω σύνταξη μου ανέθεταν στα σχολεία που υπηρετούσα τις πιο δύσκολες δουλειές
του. Το Ωρολόγιο Πρόγραμμα και τη μισθοδοσία. Και μην πει κανείς σιγά μωρέ τη
δυσκολία, έξι άνθρωποι ήσασταν όλοι και όλοι. Έπρεπε να ετοιμάσω τις
καταστάσεις, να τις στείλω στο Δημόσιο Ταμείο της Σύρου, να ελεγχθούν, να
υπογραφούν και να επιστρέψουν σε εμένα, να τις στείλω μετά υπογεγραμμένες στο
Επαρχείο Θήρας για τελική έγκριση, και μετά όταν γυρίσουν οι καταστάσεις με την
έγκριση, να έχω ενημερώσει για το ποσό που απαιτείται στο ταχυδρομείο, να
παραγγείλει και αυτό με τη σειρά του τα χρήματα από την Σαντορίνη, να έχω και
ψιλά για να πληρώσω τους συναδέλφους. Και όλα αυτά με ένα καράβι που ερχόταν
στο νησί την εβδομάδα!!! Το Golden Vergina, που αργότερα σαν Σάμαινα βούλιαξε στην Πάρο!!! Όλοι μας
περιμέναμε αυτά τα λεφτά. Εγώ μάλιστα θυμάμαι ότι έπαιρνα 46.100 δραχμές πρώτο
μισθό και αυτόν τον πήρα μετά από δύο μήνες, μέχρι να ετοιμαστούν τα χαρτιά
μου...
Η ζωή συνεχίζεται.
Ξεκίνησα να διδάσκω. Δύο τάξεις σε δωμάτια ενοικιαζόμενα, η πρώτη και
δευτέρα γυμνασίου και αν θυμάμαι καλά 1 Ιουνίου του 1988 μετακομίσαμε στο
δημοτικό για απογευματινό μάθημα γιατί τότε τα νοίκιαζε ο ιδιοκτήτης τα δωμάτια
σε τουρίστες, η τρίτη γυμνασίου λειτουργούσε στην Αγία Βαρβάρα, ένα μικρό
εκκλησάκι στο κέντρο της Χώρας και η πρώτη λυκείου στο πολιτιστικό κέντρο κάτω
από την κοινότητα. Ένα μικρό δωματιάκι στην ουσία ήτανε και αυτό. Ξεκινάγαμε 8:45
και γύρω στις δωδεκάμισι τελείωνα τη διδασκαλία. Σαν να μη δούλευα, μου
φαινότανε, μετά τη προηγούμενη δουλειά που είχα σε βάρδιες στην Ολυμπιακή.
Επειδή την ώρα που τελείωνα τη διδασκαλία στο καφενείο της Μαρίας που μαγείρευε
για μένα, τον Μάκη και τους ηλεκτρολόγους (τον Φραγκίσκο και τον Αντώνη) δεν
ήταν έτοιμο το φαγητό ακόμα, περπατούσα για να γνωρίσω το νησί.
Εννοείται ότι δεν άφησα παραλία για παραλία ανεξερεύνητη. Τότε ήταν μόνο
χωματόδρομοι και μονοπάτια. Για να πας παραδείγματος χάρη στον Άγιο Νικόλαο,
τον Άγιο Γιώργη και την Αγκάλη. Τα θαλάσσια μπάνια τα σταμάτησα μέσα στο
Δεκέμβρη. Η απόλυτη ευτυχία!!!
 |
| Ο Άγιος Γεώργιος. |
Κάποια στιγμή ένας ντόπιος μου είπε ότι θα ανοίξει ένα
σπίτι κάποιου Φολεγανδρίτη, που ζούσε στην
Αθήνα για να μου το νοικιάσει. 8000 δραχμές τον μήνα το ενοίκιο, αλλά μέχρι τις
31 Μαΐου. Τον Ιούνιο, από τη πρώτη του μήνα θα πήγαινε 2.000 δραχμές την ημέρα.
Χάρηκα πολύ που επιτέλους θα έβρισκα σπίτι και θα μπορούσα να απλώσω τα
πράγματα μου που ήταν στις βαλίτσες. Δεν με ένοιαζε πως θα ήταν, αρκεί να
μπορούσα να έχω ένα τραπέζι για να διαβάζω. Όταν το είδα τρελάθηκα από τη χαρά
μου.
 |
| Το «Κάστρο». |
Ήταν μέσα στο κάστρο, μόλις περνούσες τον Ντούναβη, που ήταν ένα σημείο στο κέντρο του χωριού και βρίσκονταν τα μοναδικά πηγάδια που είχαν νερό (για αυτό περιπαικτικά και το όνομα του). Που να βλέπανε οι καημένοι οι κάτοικοι του νησιού τα πραγματικά ποτάμια της Ευρώπης. Άλλη η κλίμακα των πραγμάτων στο νησί...
Το σπίτι μου ήταν υπερυψωμένο στο δεύτερο όροφο, ενώ κάτω από μένα έμεναν άλλοι. Ήτανε άλλη ιδιοκτησία. Έτσι είναι στα νησιά. Δωμάτια, δωμάτια μπουρδουκλωμένα σε στενά δρομάκια. Αυτό το σπίτι έμενε να γίνει το σπίτι των συναντήσεων, των γλεντιών των εκπαιδευτικών του σχολείου και όχι μόνο. Έτυχε ο μοναδικός Φολεγανδρίτης που είχε και το κρεοπωλείο στο νησί να είχε και ένα φορτηγό και πηγαινοερχότανε κάθε εβδομάδα για ψώνια στην Αθήνα. Συμπτωματικά αυτός είχε ένα συμπέθερο στην Αμφιάλη στο Κερατσίνι, που είχε ένα πρακτορείο Προ-πο. Εκεί κουβέντα στη κουβέντα, ο πατέρας μου που πήγαινε εκεί, του είπε ότι είχα διοριστεί στο νησί και αφού γνωριστήκανε καλύτερα, κανόνισε και μου έστειλε με το φορτηγό του συμπέθερου του Φολεγανδρίτη, ένα φουρνάκι ηλεκτρικό, ένα ψυγείο και μια τηλεόραση που είχα από πριν αγοράσει στην Αμβέρσα. Έστελνα με το φορτηγό του κρεοπώλη τα ρούχα μου, τα πλένανε οι γονείς μου, τα σιδερώνανε και μαζί με τα τρόφιμα που έπαιρνε από τη κεντρική λαχαναγορά μου τα έφερνε πίσω ο κρεοπώλης. Εκτός των ημερών που έκανε βόλτα σε όλο το Αιγαίο. Έμπαινε στο καράβι την Παρασκευή από τον Πειραιά, αφού είχε ψωνίσει στη λαχαναγορά του Ρέντη, αλλά αν είχε έξι μποφόρ νότιο άνεμο και πάνω, δεν μπορούσε να δέσει το Golden Vergina στα λιμάνια (της Σικίνου, της Φολεγάνδρου και της Ανάφης), που έκανε την άγονη γραμμή. Το καράβι έφτανε μέχρι Κάρπαθο, τελικό προορισμό και αν δεν έπιανε λόγω καιρού στο λιμάνι του νησιού έφευγε, κατέβαινε ο φουκαράς με το φορτηγό του στον Κίσσαμο της Κρήτης, περιμένοντας την επιστροφή του καραβιού στο κατέβασμα. Ξανά επιβιβαζότανε στο καράβι κι αν φύσαγε, αντί να καταλήξει στη Φολέγανδρο, κατέληγε στον Πειραιά και δώστου την άλλη εβδομάδα νέα προσπάθεια να προσεγγίσει το καράβι τη Φολέγανδρο για να μπορέσει βγει με το φορτηγό του, αν το επέτρεπε ο καιρός. Για αυτό όταν έφτανε ο κρεοπώλης εκτός από τα κρέατα με τα φρούτα και τα λαχανικά, στο νησί, έπεφταν όλοι να πάρουν την πραμάτεια του αμέσως. Δεν ήξερα τότε για τα δρομολόγια και τους ανέμους, δεν το καταλάβαινα γιατί το κάνανε, αλλά μετά που το έζησα βιαζόμουνα να ψωνίσω και εγώ...
Το δωμάτιο (δεκαπέντε τετραγωνικά, ένα δωμάτιο ήταν όλο και όλο το σπίτι
που νοίκιασα), που λέτε είχε μία καριόλα, δηλαδή ένα βασιλικό κρεβάτι με
στηρίγματα για κουνουπιέρα, ένα καναπέ και έβγαινε σε ένα μπαλκόνι ποίημα να
βλέπεις τη Δύση του Ηλίου, με τα χρώματα του ουρανού να αλλάζουν στο λεπτό.
Μαζευόμασταν όλοι στο υπέροχο
μπαλκόνι.
Τότε οι συνάδελφοι με γνώρισαν και σαν μάγειρα....
Στο σχολείο ξεκίνησα με πολύ ενθουσιασμό χωρίς να καταλαβαίνω που
απευθύνομαι. Ετοίμαζα ομαδικές εργασίες για τα παιδιά, έκανα στοιχειομετρικές
ασκήσεις στη χημεία, νομίζοντας ότι είμαι σε πρότυπο και επειδή αυτά δεν
ανταποκρίνονταν, κανόνισα το απόγευμα ενισχυτική διδασκαλία. Γρήγορα κατάλαβα
όμως ότι αυτό δεν ήτανε η προτεραιότητα τους, δηλαδή να βελτιωθούν σαν μαθητές.
Μάλιστα τώρα που το θυμάμαι γελάω. Είχα βάλει ομαδικές εργασίες να
προετοιμάσουν οι μαθητές από τη Χώρα και άλλες οι μαθητές από την Πάνω Μεριά
και τσαντίστηκα όταν δεν την έκαναν. Είχα πάρει σοβαρά το ρόλο μου. Προφανώς αυτά
το είχαν πει στην Ελευθερία που της είχαν μεγαλύτερο θάρρος. Τα πάντα
συζητιόνται στην εκπαιδευτική κοινότητα και η Ελευθερία με πλησίασε με ευγένεια
η αλήθεια και μου είπε:
-
“Έχεις πάει στην
Πάνω Μεριά; Αν όχι πήγαινε και δες μόνος, πως είναι τα πράγματα εκεί”
Όταν πήγα κατάλαβα. Επτά χιλιόμετρα η απόσταση μέχρι εκεί από τη Χώρα και
άλλα επτά το μήκος του χωριού που απλωνότανε κατά μήκος. Τότε το χωριό δεν είχε
ρεύμα. Πως να συνεργαστούν τα παιδιά; Ένιωσα εντελώς ηλίθιος με τις προτάσεις
μου αλλά ψαχνόμουνα να κάνω κάτι για να τα βοηθήσω. Μου στείλανε βιντεο-προτζέκτορα
με slides οι δικοί μου από τον Πειραιά, από τις χώρες που είχα
επισκεφτεί και τους έδειχνα και επειδή πρόσφατα είχα παρουσιάσει και την
διπλωματική μου εργασία στα πλαίσια του μεταπτυχιακού της Ωκεανογραφίας σχετικά
με τις ακτές, σκέφτηκα να περπατάμε με τα παιδιά το νησί και να τους εξηγώ τη
γεωμορφολογία, τη διαμόρφωση των ακτών της.
Είχα ανάθεση για διδακτορικό σχετικά με τις ακτές στις Κυκλάδες, αλλά
αποφάσισα να μην το συνεχίσω γιατί δεν θα μου πρόσφερε κάτι ιδιαίτερα. Στο
τέλος κάναμε μαζί με τα παιδιά μια εργασία (Γεωμορφολογικά στοιχεία του νησιού
μας), για το νησί που την τύπωσα. Προπομπός κατά πολύ των εργασιών που
εκπονούνται σήμερα στα πλαίσια της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Αυτή η εμπειρία
μου μέτρησε και λίγο αργότερα ορίστηκα ο πρώτος υπεύθυνος της Περιβαλλοντικής
Εκπαίδευσης στις Κυκλάδες το 1990.
Έζησα λίγο πολύ
αυτόνομα στο νησί γιατί κατάλαβα γρήγορα ότι τα νησιά είναι κλειστές κοινωνίες.
Δεν σου ανοίγονται εύκολα οι κάτοικοι τους, τα κουτσομπολιά έδιναν και
έπαιρναν. Ότι και να γίνει είσαι ο ξένος. Έτσι απέφυγα τα πολλά-πολλά. Μια μέρα
θυμάμαι ότι πήγαμε να παίξουμε μπάλα οι ξένοι, οι καθηγητές οι ηλεκτρολόγοι, ο
αστυνομικός, αντίπαλοι με τους ντόπιους και επειδή τους κερδίσαμε παραλίγο να
πιαστούμε στα χέρια.
Το «γήπεδο» της εποχής.
Συνέχισα να δουλεύω
χωρίς να κάνω χάρη σε βαθμούς και λοιπά γιατί ήμουνα αυστηρός στα κριτήρια μου
με τους βαθμούς. Έβαλα και κάτω από τη βάση και καταλάβαινα ότι δεν είχα και
μεγάλη εκτίμηση σε αρκετούς γονείς. Ο
εκπαιδευτικός όμως πρέπει να κάνει τη δουλειά του όπως νομίζει αυτός χωρίς να
υπολογίζει την επιδοκιμασία ή την αποδοκιμασία.
Ο Μάκης όταν έφτασε Κυκλάδες τον τσίμπησαν από τον Πανθηραϊκό, ποδοσφαιρική
ομάδα της Σαντορίνης. Ήταν μέλος της σκυταλοδρομίας της εθνικής ομάδας εφήβων στο
παρελθόν. Πολύ, πολύ γρήγορος. Του βγάλανε δελτίο και πραγματικά τους ανέβασε
πολύ σαν ομάδα. Όταν όμως έπρεπε να παίζουν εκτός έδρας και δεν βόλευαν τα
δρομολόγια, βάζανε καΐκι να έρθει να τον πάρει. Έλα ντε που αυτός φοβόταν την
θάλασσα και έτσι τον συνόδευα εγώ για παρηγοριά. Με αυτό τον τρόπο μέσω του
Μάκη γνώρισα κάποια νησιά και βέβαια πολύ καλά τη Σαντορίνη το χειμώνα.
Τις κρύες βραδιές στο νησί παίζαμε λίγο πόκα στο σπίτι μου χωρίς λεφτά και επίσης
ήταν γεμάτο όταν έπαιζε ο Άρης του Ιωαννίδη στην Ευρώπη, γιατί είχα τη
τηλεόραση. Ήταν η τηλεόραση μια συντροφιά. Κάθε Παρασκευή που ερχόταν το καράβι
κατεβαίναμε για βόλτα στο λιμάνι. Μαθητές του δημοτικού που δεν έκαναν τίποτα
στα μαθήματα με μια καλαμαριέρα βγάζανε ένα σωρό καλαμάρια, φανταστικά γευστικά
και τα πουλούσαν στον λοστρόμο και έτσι έβγαζαν το χαρτζιλίκι τους. Φαινόταν
από μακριά το καράβι που θα ερχόταν στο νησί σε μία δύο ώρες και ήταν το
μοναδικό στοιχείο που μας συνέδεε με τον έξω κόσμο. Μια φορά τη βδομάδα πήγαινα
στο τηλεφωνείο να μιλήσω στους δικούς μου. Στο τηλεφωνείο του Νικολού είχε
μετρητή για να πληρώνεις, αλλά εννοείται ότι αργότερα έβγαινε δελτίο στο χωριό
τι είχες πει με τους δικούς σου, τους γονείς, τη κοπελιά, τους φίλους σου και
λοιπά.
Μία μέρα έγινε ένα απίστευτο γεγονός που το αναφέρω για να καταλάβουν οι
νεότεροι τι σημαίνει Ζωή στην Άγονη
Γραμμή. Πήγα να λουστώ στην τουαλέτα του σπιτιού μου που καλά καλά δεν
χωρούσα. Όχι να κάνω και μπάνιο. Είχε ένα θερμοσιφωνάκι είκοσι λίτρων. Μπαίνω
λοιπόν, ανοίγω το νερό και κάηκα. Είχε μόνο καυτό νερό. Η βρύση του κρύου δεν
είχε καθόλου νερό. Τι να κάνω λοιπόν, βγήκα έξω με σαπουνάδες, με τις σαγιονάρες
και με μία πετσέτα τυλιγμένος, περπάτησα εκατόν πενήντα μέτρα, που ήταν η
απόσταση από το δωμάτιο που έμενα έως το δωμάτιο του Μάκη. Πήγα λοιπόν μπήκα
στο μπάνιο του και ξεβγάλθηκα. Τι είχε γίνει; Στη γειτονιά που έμενα ήταν το
μόνο σπίτι που είχε στέρνα να μαζεύει τα νερά της βροχής και ήταν το μόνο με το
οποίο έβραζαν τα όσπρια. Όλη η γειτονιά λοιπόν έπαιρνε από κει, τέλειωσαν το νερό
και δεν με ενημέρωσαν οι αφιλότιμοι να τη γεμίσω με το βυτίο από το πηγάδι του
Λιβαδιού. Πιστεύω δυστυχώς στα νησιά οι κάτοικοι τους υποφέρουν από τη ποσότητα
και τη ποιότητα του νερού. Το νερό από τα πηγάδια τους δεν πινόταν, είχε πολλά άλατα...
Γενικά όμως η ζωή τσούλαγε και κάθε Παρασκευή κατέβαινα στο Καραβοστάση,
που ερχόταν το καράβι μόνο και μόνο για να αλλάξω παραστάσεις και κάθε Σάββατο
έπαιρνα την ανηφόρα για την Πάνω Μεριά. Εκεί μπαίνοντας στο χωριό υπήρχε ένα
παλιό μπακάλικο- καφενείο και η ιδιοκτήτρια του, μια γλυκιά γιαγιά που πάντα
μαζί με τον καφέ μου σέρβιρε διαφορετικά γλυκά του κουταλιού που τα έφτιαχνε η
ίδια, δωρεάν μόνο και μόνο γιατί τιμούσα το μαγαζάκι της.
Τα γλυκά του κουταλιού δυό δυό … και ούτε ζάχαρο!!!
Όμως το απόγευμα ή το βράδυ δεν άνοιγε. Το πρωί λοιπόν πήγαινα για καφέ,
μετά σε κάποιες παραλίες για μπάνιο στη θάλασσα. Αν θυμάμαι καλά τα είχα
σταματήσει τέλη Νοέμβρη, μέσα Δεκέμβρη.
Η μοναδική ταβέρνα που ήταν το βράδυ ανοιχτή, ίσως μόνο για μένα και καθόντουσαν
να σερβίρουν την εξοχότητα μου ήταν του Μαρινάκη.
Έτρωγες σπιτικά μακαρόνια τοπικής προέλευσης, χειροποίητα, ματσάτο νομίζω
τα έλεγαν και μια κατεψυγμένη μπριζόλα. Ε, και ένα κιλό κρασί που με συνόδευε
όταν κατέβαινα προς τη Χώρα τραγουδώντας Καζαντζίδη. Όταν μάλιστα πέρναγα από
το πιο στενό σημείο στο νησί, που ήταν σαν δαχτυλίδι στη μέση του και πάντα
φυσούσε ένας διαολεμένος αέρας νόμιζες ότι θα έβγαζες φτερά σαν τον Ίκαρο και
θα πετούσες!!! Πολύ ωραίες θύμισες... Η κόρη του Μαρινάκη, η Φλώρα μαζί με την
Ευαγγελία, την κόρη του παππά μου είχαν πλέξει ένα μάλλινο πουλόβερ, πράσινο-
άσπρο με σχέδια. Υπέροχο που το φύλαξα ευλαβικά...
Καμιά φορά με τον Μάκη και τους δύο ηλεκτρολόγους βλέπαμε τους αγώνες
μπάσκετ του Άρη στο σπίτι μου, κάθε Πέμπτη ήτανε. Το σπίτι μου ήτανε σημείο
αναφοράς. Παίζαμε έως τα Χριστούγεννα πόκερ χωρίς χρήματα για να μην σκουριάσει
το μυαλό και λιγωνόμαστε στα γέλια όταν αποδεικνυόταν μία καλή μπλόφα. Με αυτά
και με αυτά περνούσε ο καιρός. Όταν όμως δώσαμε τους βαθμούς και είδαν ότι δεν
έβαλα βαθμούς κατάλαβα ότι κάποιοι δυσαρεστήθηκαν και ένιωσα μια παγωμάρα. Όμως
ασυμβίβαστος όπως είμαι δεν επηρεάστηκα και συνέχισα να κάνω αυτό που πίστευα.
Συμμετείχα όμως σε όλες τις εκδηλώσεις του σχολείου κανονικά. Κάποια στιγμή μια
μαθήτριά μου νομίζω Γαβαλά τη λέγανε είχε η γενέθλια και μας κάλεσε στο σπίτι
της. Πήραμε τα δωράκια μας, τι να βρεις στο νησί... Ότι είχε το μικρό μαγαζάκι.
Διαβήτες, στιλό, τέτοια πράγματα. Ο παππούς της με πήρε ιδιαίτερα για να με
κεράσει το κρασί που φύλαγε δέκα χρόνια στο κελάρι του. Τι κρασί, λικέρ ήταν
αυτό. Μετρημένο. είκοσι δύο βαθμούς!!! Τον ρώτησα πως το έφτιαξε και μου είπε
ότι ήταν από άνυδρο αμπέλι και λιαστό σταφύλι. Μου κίνησε τη περιέργεια, για
αυτό, έτσι πήγα στη τοποθεσία του κτήματος του κατάλαβα ότι ήταν πάνω σε μια
μικρή εμφάνιση σιδηροπυρίτη. Είχε λίγα αμπελάκια, τόσα ώστε να βγάλουν αυτό το
υπέροχο κρασί. Προετοιμαζόμουν για τα Χριστούγεννα και είπα σε ένα λιγομίλητο
παλικάρι ψαρά να μου φυλάξει ψάρια να ανεβάσω στον Πειραιά. Ήρθε και με βρήκε
την παραμονή που θα έφευγα με ένα μεγάλο χαρτοκιβώτιο, που είχε μέσα κάθε λογής
ψάρια και πέντε αστακούς.
-
“Πάρτα, γιατί
δεν πέρασε ο μανάβης και πλήρωσε μου μόνο όσα παράγγειλες”, μου είπε.
Ο “μανάβης”, ήταν ένα καΐκι που περνούσε από τα νησιά μάζευε από τους
ψαράδες τα ψάρια τους και τα πουλούσε στην Αθήνα.
Φυσικά τον πλήρωσα κανονικά και αυτός μου έδωσε για δώρο ένα άλλο χαρτοκιβώτιο που είχε μέσα πολλά αγριοκούνελα. Ήταν τόσο καλό παιδί και όταν ξαναπήγα με μαθητές μου από το 1ο ΤΕΕ Χαλανδρίου για εκπόνηση προγράμματος Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης και τον βρήκα ανάπηρο σε καροτσάκι, έκλαψα... Τυπώσαμε μάλιστα και φυλλάδιο με την εργασία μας, ενώ ανεβάσαμε και φιλμάκια στο διαδίκτυο με αυτό το υπέροχο νησί..
https://drive.google.com/file/d/0B-RAgVMXo2w1QlVJLXZHYlRMWUk/view
https://youtu.be/yR0LZtprNH4
Προπάντων όλων η υγεία!!! Το Golden Vergina ήρθε με καθυστέρηση όπως
πάντα. Οι μοναδικοί που θα φεύγαμε ήμασταν εμείς οι καθηγητές και οι δύο
δάσκαλοι. Έκανε η αλήθεια ο καπετάνιος τρεις προσπάθειες για να δέσει στο
λιμάνι. Η θάλασσα έβγαζε φίδια!!! Μόλις μπήκαμε ο άνεμος φυσούσε με οκτώ
μποφόρ. Ταξιδεύαμε όταν ανέβηκα στην τραπεζαρία να δω τι είχε για φαΐ. Οι άλλοι
δεν κουνιόντουσαν. Η θάλασσα δεν με πειράζει. Έκανα εξάλλου και ναυτικό. Σε
αντιτορπιλικό. Ο μάγειρας μου είπε ότι είχε περισσέψει ψαρόσουπα, αλλά να μη
φάω γιατί θα με ανακάτευε.
-
“Βάλε μου χριστιανέ μου να φάω και τι σε νοιάζει εσένα” του είπα!!!
Τρία πιάτα έφαγα
γιατί του έμεινε... Στη Μήλο όμως έβγαλε το λιμεναρχείο απαγορευτικό και
μείναμε εκεί για πολλές ώρες. Φτάσαμε στον Πειραιά οριακά την παραμονή των
Χριστουγέννων. Την επόμενη μέρα πήγα στη γιορτή του παλιού μου συνεργείου, του
ελασματουργείου στην τεχνική βάση της Ολυμπιακής να την περάσω μαζί με τους
παλιούς μου συναδέλφους και όλοι μου λέγανε πόσο ξεκούραστο και με φρέσκια
επιδερμίδα με βλέπανε!!! Και αυτό μετά από μόλις τρεις μήνες που είχαν να με
δουν!!! Και ας ήμουνα ταλαιπωρημένος από το ταξίδι με το καράβι. Έτσι ένιωθα τότε
και εγώ. Στη ζωή κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις ταυτόχρονα. Από τις 104.000 δραχμές μισθό της
Ολυμπιακής που έπαιρνα, πήγα στις 46.100 δραχμές, αλλά κέρδισα σε ηρεμία και σε
παραστάσεις..
Μετά τα Χριστούγεννα στον πάγο με τα
ψάρια!!!
Στις διακοπές συνάντησα όλους τους φίλους μου και τους τροφοδότησα με
ψαρούκλες, αστακούς και καλαμάρια που είχα φέρει από το νησί. Κατεβήκαμε μετά
τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές και η μέρα αργά- αργά μεγάλωνε. Στο νησί τώρα
δεν έκανε κρύο αλλά είχε υγρασία. Μια νύχτα μέσα στο Φλεβάρη, όχι πολύ αργά
νομίζω ήταν κατά τις 9:00 η ώρα, βγήκα να περπατήσω με το φως του φεγγαριού.
Βλέπω λοιπόν μια σκιά μέσα στη Χώρα να περπατάει. Μόλις τον πλησίασα διέκρινα
λίγο στο φως το πρόσωπο του, που μου ήταν άγνωστο... Σκέφτηκα ότι θα ήταν ξένος
γιατί ποιός νορμάλ άνθρωπος κάνει τουρισμό Φλεβάρη μήνα στη Φολέγανδρο των 680
μετρημένων κατοίκων; Τον πλησίασα λοιπόν και του μίλησα αγγλικά. Αφού μιλήσαμε
λίγο μου απάντησε σε άψογα ελληνικά:
-
‘’Γιατί μου μιλάς
αγγλικά αφού και εγώ Έλληνας είμαι”...
-
“Και ποιός είσαι
άνθρωπέ μου;” τον ρώτησα.
-
“Είμαι ο γιατρός
από την Ίο για να υπογράψω το πιστοποιητικό θανάτου”.
Ένας παππούς του ήρθε να βράδυ να σηκωθεί να πάει στα κατσίκια του. Κάπου
γλίστρησε, έπεσε και σκοτώθηκε. Τότε στο νησί δεν είχαμε αγροτικό γιατρό και
κλήθηκε ο αγροτικός γιατρός από το πλησιέστερο νησί που ήταν η Ίος να υπογράψει
το πιστοποιητικό θανάτου. Τον νεκρό λοιπόν τον είχανε στον πάγο με τα ψάρια...
Μόλις όμως ήρθε με το καΐκι ο γιατρός από το απέναντι νησί που ήταν η Ίος,
έβγαλε το λιμεναρχείο απαγορευτικό και έπρεπε κάπου να κοιμηθεί. Τον κοίμισα
εγώ στο σπίτι μου και την επόμενη μέρα που έπεσε ο άνεμος ο άνθρωπος έφυγε.
Συνεχίζαμε τα μαθήματα, όμως η Ελευθερία είχε φτιάξει μια μαθητική μπάντα και
τις απόκριες τις γιορτάσαμε δεόντως με μαθητές και κάποιους ντόπιους!!!
Ταυτόχρονα η Νιόβη παρέδιδε μαθήματα Αγγλικών σε παιδιά του δημοτικού για
να τα προετοιμάσει όταν θα πηγαίνανε γυμνάσιο…
Τότε ήταν που γινόντουσαν οι σχολικοί αγώνες στη Σύρο. Γυμναστική τα παιδιά
κάνανε στο δρομάκι μπροστά από τα ενοικιαζόμενα δωμάτια που στεγαζόταν το
σχολείο!!! Ο Μάκης θεώρησε ότι μόνο ο Ζαχαρίας θα μπορούσε να συμμετάσχει σε
ανώμαλο ή σε κάποιο δρομικό αγώνισμα. Τον πήραμε λοιπόν και πήγαμε για τους
αγώνες. Όμως ο καημένος επειδή κέρδιζε με διαφορά τους υπόλοιπους στο νησί
νόμιζε ότι και εκεί θα κέρδιζε άνετα και επειδή δεν διακρίθηκε στεναχωρήθηκε
πολύ. Και αυτό όμως κέρδος είναι. Να
αντιλαμβάνεσαι το επίπεδό σου. Το βασικότερο στοίχημα για αυτά τα παιδιά ήταν η
κοινωνικοποίηση τους και η έξοδος στο κόσμο!!! Τις απόκριες τις τιμήσαμε
δεόντως!!! Λίγο η μπάντα της Ελευθερίας, λίγο που ντυθήκαμε καρναβάλια ήταν η
φορά που νομίζω πλησιάσαμε περισσότερο με τους μαθητές μας, χωρίς να εξαιρούμε
και τα άλλα παιδιά που ήταν υπάλληλοι στο νησί.
Ήταν και αυτοί μέρος της συντροφιάς μας.
 |
| Ο Μάκης, εγώ, ο Αντώνης (ηλεκτρολόγος), ο Παναγιώτης ο Λάλος (αστυνομικός). Όλοι μια παρέα οι νέοι του νησιού. Κάτι που δεν ξέρω αν γίνεται σήμερα. |
 |
| Με τον Φραγκίσκο γυρνώντας από ταξίδι. |
Πλησίαζε το Πάσχα και η φύση στα νησιά ακτινοβολούσε. Γιόρταζε. Το τι
χρώματα έβλεπες στις πεζούλες δεν λέγεται!!!
Και οι ντόπιοι άρχισαν το άσπρισμα στα σπίτια και στις πλάκες που έστρωναν
στους δρόμους. Την όλη διαδικασία την ονόμαζαν ντάμες!!!
Η ξαφνική επίσκεψη!!!
Κάποια στιγμή ένα απόγευμα με πήρε τηλέφωνο στο καφενείο ο Αντώνης από τη
ΔΕΗ στο λιμάνι και μου είπε:
-
“Ρε συ είναι ένας μεγάλος κύριος εδώ και ζητάει κάποιον
καθηγητή”.
-
“Ποιον εμένα;” του
λέω.
Γινόντουσαν και πλάκες και δεν έδωσα σημασία. Με ξαναπήρε όμως
-
“Ρε συ κατέβα κάτω. Αλήθεια σου λέω”
Γενικά ο Αντώνης δεν έκανε πλάκες, οπότε πήρα το μηχανάκι και κατέβηκα στο
λιμάνι. Από μακριά διέκρινα ένα και μοναχικό άντρα που κοίταζε τριγύρω. Τον
πλησίασα και είδα ένα κοντούλη μεσήλικα κύριο με μουσάκι. Του λέω:
-
‘”Με ξέρετε;”
-
“Όχι” μου λέει.
Κάνω να φύγω και με ξαναρωτάει:
-
“Εσύ είσαι ο φυσικός;”.
-
“Ναι” του λέω.
-
“Εσείς ποιός είστε;”
-
“Σκιαθίτης. Σχολικός σύμβουλος φυσικών.”
Μου ήρθε ταμπλάς. Σχολικός σύμβουλος απροειδοποίητα. Αν μας κάνει έλεγχο
τελειώσαμε. Για δύο χρόνια τότε ήμασταν δόκιμοι. Ούτε μόνιμοι θα γινόμασταν.
Συνήρθα γρήγορα και του είπα να ανέβει πάνω στο μηχανάκι. Φτάσαμε στη Χώρα και
τον ρώτησα:
-
“Πώς και έτσι ήρθατε στο νησί μας;”
-
“Ήθελα να βγω στη Σίκινο, αλλά δεν έπιασε το καράβι και
βγήκα στο επόμενο νησί που είναι το δικό σας”.
-
“Ωραία”, του
λέω.
-
“Πού θα κοιμηθώ σήμερα”, με ρώτησε.
-
“Μα δεν υπάρχει τίποτα ανοιχτό, δωμάτιο ή ξενοδοχείο.
Ελάτε σπίτι μου κάτι θα κάνουμε”
Όταν ανεβήκαμε στην έπαυλη μου, του δείχνω το κρεβάτι που περίσσευε. Του
είπα ότι έχω καθαρά σεντόνια, μαξιλάρι, κουβέρτα. Του τα έδειξα μάλιστα,
μύριζαν αρωματικό μαλακτικό, πλυμένα στον Πειραιά από τους δικούς μου, τι
νομίζετε ότι επειδή ήμουν άντρας θα ήμουνα και ανοικοκύρευτος; Μόνο σε μένα θα
μπορούσε να κοιμηθεί αν ήθελε τον πληροφόρησα.
-
“Άστειεύεστε” μου
λέει.
-
“Σε ευχαριστώ πάρα πολύ” συνέχισε.
-
“Έχετε φάει;” τον ρώτησα. Κατάλαβα πως όχι. Του λέω:
-
“Περιμένετε δύο λεπτά”.
Πήγα στο μίνι μάρκετ που ήταν ανοιχτό, πήρα μία κονσέρβα ζαμπόν ζβαν, λίγο
τριμμένο τυρί, ένα πακέτο μακαρόνια, ψωμί του τοστ και γύρισα αμέσως και
ετοίμασα μια μακαρονάδα. Σέρβιρα και κάτσαμε να φάμε. Συνοδεύοντας το φαγητό με
κάποιες μπύρες που είχα ήδη στο ψυγείο.
-
“Από πού είσαι;” με ρώτησε.
-
“Στον Πειραιά γεννήθηκα στο Κερατσίνι, αλλά τέλειωσα το
σχολείο στο Ζάννειο και μένω σε συνοικία του, στην Αμφιάλη”
-
“Και εγώ στην Αμφιάλη μένω. Στο Ζάννειο ήταν και ο κουμπάρος μου
μαθηματικός. Ο Μελισάρης ο Ανδρέου” είπε.
-
“Τον Ανδρέου τον είχα τρία χρόνια καθηγητή. Ωραίος
άνθρωπος. Έχω και φωτογραφία μαζί του”
αποκρίθηκα.
Είχα το άλμπουμ μαζί μου με τις φωτογραφίες και του έδειξα αυτή με τον
καθηγητή μου. Σκέφτηκα ότι ίσως γλίτωνα τη κακή έκθεση. Το πρωί που ξύπνησε
βγήκε στο υπέροχο μπαλκόνι μου και αγνάντεψε τον ορίζοντα. Σκέφτηκα ότι όσο
άγριος και να ήταν οι εικόνες του ορίζοντα θα τον εξημέρωναν, αν και δεν μου
φαινόταν τέτοιος... Αλλά ποτέ δεν ξέρεις... Το πρωί τον πήγα στο καφενείο.
Ήπιαμε ένα τσάι, φάγαμε και ένα τοστ και με ρώτησε αν ήθελα να μπω μαζί του
στην τάξη αν δεν σε πειράζει μου είπε. Τι να με πειράζει σκέφτηκα. Η έκθεση που
θα μου κάνει αργότερα θα με πειράξει. Είχε δει στο σπίτι μου όλα τα σχολικά
βοηθήματα της φυσικής, της χημείας, των μαθηματικών μαζί με τις ντάνες των slideς που έγραφαν Κίνα, Ινδία και λοιπά, μαζί με τον
βιντεοπροτζέκτορα. Πρώτη ώρα είχα μαθηματικά στη δευτέρα γυμνασίου. Ας είναι
καλά η Μαρία, που αργότερα έγινε συνάδελφος, γυμνάστρια και μάλιστα τελείωσε το
σχολείο στο νησί και απαντούσε σε ότι τη ρωτούσε, ενώ τη δεύτερη ώρα στην τρίτη
γυμνασίου που είχα μάθημα στην Αγία Βαρβάρα καταστροφή. Στην εκκλησία μπαίναμε
με τα μπουφάν μας. Τόσο υγρασία είχε. Στον πίνακα υπήρχαν συμπτωματικά οι
λύσεις εξισώσεων δευτέρου βαθμού λες και περίμενα τον έλεγχο. Είχα χρησιμοποιήσει
και έγχρωμες κιμωλίες. Στην τρίτη τάξη που είχα ένα τρίωρο από τη δεύετερη έως
τη τέταρτη ώρα, δεν απαντούσε κανείς. Ούτε στα μαθηματικά, ούτε στη φυσική,
ούτε καν στη γεωγραφία. Τους είχα εξηγήσει ότι η Μεσόγειος είναι ολιγοτροφική
θάλασσα με μικρή ποσότητα αλιευμάτων, αλλά μεγάλης αλιευτικής ποικιλότητας και
λόγω της αυξημένης αλατότητας, πολύ νόστιμα αλιεύματα. Ρώτησε λοιπόν
επαγγελματία ψαρά από τότε, σήμερα με τρία καΐκια, χρυσό παιδί, αλλά δεν… γιατί
συμβαίνει αυτό. Αυτός κάτι θυμόταν για το αλάτι και απάντησε με σιγουριά.
-
“Έχει πολύ αλάτι, το τρώνε τα ψάρια και ψοφάνε”.
Καταστροφή όταν είδα το Σκιαθίτη να μειδιά.... Αυτός κατάλαβε τη ντροπή
μου. Όταν βγήκαμε έξω μου είπε:
-
“Όταν ήμουν εγώ πρωτοδιόριστος στην Γκούρα Κορινθίας ήρθε ο επιθεωρητής
και έγινα πιο ρεζίλι από σένα, όταν εξέτασε τους μαθητές μου!!! Ξέρω σε τι
συνθήκες δουλεύεις... Σε είδα πως λειτουργείς. Ξέρω από πρόσφυγες. Και εγώ
Μικρασιάτης είμαι... Μόνο που είσαι εδώ για αυτά τα παιδιά είναι μεγάλο κέρδος.
Μην ανησυχείς λοιπόν”.
Και πράγματι όπως έμαθα αργότερα μου είχε κάνει καταπληκτική έκθεση. Όταν
τον ξαναείδα σε ένα σεμινάριο στον Πειραιά με πήρε από το χέρι και με πήγε στο
σχολικό μου σύμβουλο, τον Τσόπελα, που τον είχα τρία χρόνια καθηγητή στο
Ζάννειο. Φυσικός ήτανε και αυτός και του είπε:
-
“Να ξέρεις τι μαθητές έβγαλες”.
Τότε οι σχολικοί σύμβουλοι κάποιοι ήταν επιλεγμένοι κομματικά, αλλά είχανε
περάσει από το μαύρο πίνακα. Δεν είναι σαν τους σημερινούς που πρώτα είναι
“γιεςμεν”, ανεξάρτητα από τα διδακτορικά και λοιπά και όλο πρήζουνε τους
εκπαιδευτικούς με τις αξιολογήσεις.
Το αίτημα ενός άγνωστου
συναδέλφου.
Λίγο πριν φύγουμε για το Πάσχα όπως συνήθιζα, είχα πάει πιο νωρίς στο
σχολείο και περίμενα τους άλλους συναδέλφους. Τα τηλέφωνα της Ίου, Ανάφης,
Σικίνου, Σαντορίνης και Φολεγάνδρου είχαν τον ίδιο κωδικό, ήταν δηλαδή τοπικά.
Κτύπησε το τηλέφωνο και το σήκωσα. Άκουσα μία φωνή:
-
“Καλημέρα, είναι το Γυμνάσιο Φολεγάνδρου εκεί;”.
-
«Μάλιστα»
αποκρίθηκα.
-
“Ποιός είστε, πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;” ήταν η απάντησή μου
χωρίς να ξέρω ποιός μου τηλεφώνησε.
-
“Είμαι ο Γιάννης (δεν θυμάμαι καν το επίθετο του), ο μαθηματικός από την
Ανάφη”
-
“Και εγώ ο φυσικός. Ο Βασίλης ο Κωνσταντινίδης. Τι θα ήθελες;” τον ρώτησα.
-
“Έχετε ανοιχτό κανένα μπακάλικο;”
-
“Ναι”, του
είπα.
-
“Θα ήθελα να δώσεις στο λοστρόμο του Golden Vergina που θα περάσει
σήμερα μια οδοντόπαστα και ένα σαμπουάν. Τα χρήματα θα στα στείλω με τον ίδιο”
-
“Αδελφέ χαρά στο πράμα. Κατέβα να τα πάρεις από το
καράβι”.
Μετά από τρεις εβδομάδες πάλι ήμουνα το πρωί στο σχολείο, χτύπησε το
τηλέφωνο και το σήκωσα.
- “Ποιός είναι και
τι θέλετε;”
- “Έλα ρε αδερφέ, εγώ είμαι ο Γιάννης από την Ανάφη.
Χίλια ευχαριστώ”
- “Καλά τώρα πήρες τα πράγματα;” τον ρώτησα.
- “Ναι γιατί δύο
εβδομάδες δεν μπόρεσε να δέσει το καράβι. Σφύριζε και έφευγε για τον επόμενο
προορισμό“.
Όλα αυτά με ένα καράβι τη βδομάδα για να καταλάβουν κάποιοι σήμερα τι
σήμαινε τότε η Άγονη Γραμμή....
Η σχολική εκδρομή που
απετέλεσε τον οδηγό για όλες τις μετέπειτα.
Ήρθε η άνοιξη και η διάθεση ανέβηκε. Σκεφτήκαμε να ανοίξουμε ένα παράθυρο
στον κόσμο για τα παιδιά. Τότε εγώ είχα ταξιδέψει αρκετές φορές Σαντορίνη μαζί
με τον Μάκη και την ήξερα πολύ καλά. Βλέπεις γεννημένος περιηγητής. Είχα
γνωριστεί και με κάποιες δασκάλες την Κάκια από τη Νάουσα και μια άλλη κοπέλα
από την Αθήνα, Παριανή όμως στην καταγωγή και την καημένη τη δασκάλα που ήταν
στη Θηρασιά, που μόνο όταν είχε ένα πλοιάριο το χειμώνα για το ταχυδρομείο
ερχόταν Σαντορίνη που ήταν φυσικά νέκρα, αλλά για αυτήν.... πολυκοσμία!!!
Δεχτήκανε λοιπόν την πρότασή μου να πάμε τα παιδιά τριήμερο Σαντορίνη, αλλά
έπρεπε να δούμε και το οικονομικό γιατί τα περισσότερα παιδιά δεν είχαν... Μέσω
ενός αστυνομικού που ήταν την προηγούμενη χρονιά στο νησί και μετά είχε
μετατεθεί στη Σαντορίνη βρήκαμε δωμάτια για να μείνουν τα παιδιά φθηνά και
εμείς βολευτήκαμε με δικά μας έξοδα σε κάποια άλλα.
Η Ελευθερία και η Νιόβη στη Νέα Καμένη.
 |
| Στην Αρχαία Θήρα. |
 |
| Με τον γεωλογικό χάρτη στο χέρι ο Αντώνης, ο Ανάργυρος, ο Ζαχαρίας, ο Δημήτρης και εγώ. |
Γυρίσαμε όσο μπορέσαμε το νησί και μάλιστα είχαμε πρόγραμμα, το οποίο
τηρούσαμε ευλαβικά. Δηλαδή είχαμε γεωλογικό χάρτη της Θήρας και βλέποντας τα
πετρώματα εξηγήσαμε τις διαδικασίες δημιουργίας της Νέας και της Παλιάς
Καμένης, αναγνωρίσαμε πετρώματα και πήραμε δείγματα για τη συλλογή που φτιάξαμε
στο σχολείο. Δυστυχώς μετά από κάποια χρόνια που το επισκέφτηκα αναζήτησα το
κιβώτιο που το είχαμε γεμίσει με τα πετρώματα που μαζέψαμε και δεν υπήρχε
τίποτα. Στη ζωή όπως και στο σχολείο,
στην εκπαίδευση γενικά πρέπει να υπάρχει συνέχεια. Εγώ διαπίστωσα σε όλη μου
την καριέρα ότι ο ένας έχτιζε, το γκρέμιζε ο άλλος, μόνο και μόνο για να φανεί
αυτός!!! Εγωισμός παντού. Δυστυχώς για αυτό είμαστε εδώ που είμαστε... Η κάθε
ομάδα του κάθε υπουργού προωθούσε τις δικές της απόψεις, τις δικές της
αντιλήψεις, τα δικά της προγράμματα, το δικό της εκπαιδευτικό υλικό και μάλιστα
αν άλλαζε υπουργός στην ίδια κυβέρνηση εξυπακούεται ότι άλλαζαν όλα!!!
Ήταν η πεμπτουσία της εκπαίδευσης να βλέπεις χαρούμενα πρόσωπα να
συμμετέχουν στο πρόγραμμα της εκδρομής, είτε ήταν μαθητές είτε ήταν καθηγητές.
Κάτι που αποτυπώνεται και στο φωτογραφικό υλικό. Ένα σχολείο πρέπει να δίνει
χαρά στους συμμετέχοντες και τα μέλη του να αισθάνονται ασφάλεια και ζεστασιά.
Ειδάλλως θα προσπαθούν να επιλύσουν τα ανυπέρβλητα εμπόδια της συμπεριφοράς,
της παραβατικότητα, της αποξένωσης, του bullying, της αδιαφορίας κλπ. χωρίς να
το καταφέρουν....
Βασικό δομικό συστατικό των ανθρωπίνων σχέσεων η χαρά και
εκ των ουκ άνευ η αγάπη
Χωρίς να έχω αποκωδικοποιήσει τότε το μήνυμα εκείνης της εκδρομής, δηλαδή
το να πηγαίνεις κάπου με πρόγραμμα και να συμμετέχουν στην εκτέλεση του οι
μαθητές, το εφάρμοσα ενστικτωδώς μέχρι την τελευταία μέρα που εργάστηκα ως
εκπαιδευτικός, καθόσον αξιώθηκα να λειτουργώ ως διευθυντής και ως επιμορφωτής
στο ΚΠΕ Αργυρούπολης σαν μέλος της Παιδαγωγικής Ομάδας, εκτελώντας προγράμματα
στο πεδίο, σε φυσικό περιβάλλον. Απλώς μετέφερα την εμπειρία που είχα αποκτήσει
τότε στη Σαντορίνη.
Τα άλλα νησιά της Άγονης
Γραμμής.
 |
| Η Επισκοπή. |
 |
| Η Αλλοπρόνια, το λιμάνι του νησιού. |
Μεγάλωνε η ημέρα και μεγάλωνε η επιθυμία μου να γνωρίσω και τα άλλα δύο διπλανά
νησιά. Τη Σίκινο και την Ανάφη. Στη Σίκινο μαθηματικός στο γυμνάσιο ήταν η
Κατερίνα από τον Πειραιά, όπως και εγώ, οπότε ήταν ευκαιρία να γνωρίσω το νησί.
Πήγα λοιπόν και αποβιβάστηκα στο λιμάνι της Σικίνου. Ήθελα να γνωρίσω και τους
άλλους δύο συναδέλφους. Δύο φιλόλογοι και μία μαθηματικός ήταν όλοι οι
συνάδελφοι στο νησί. Το λυπηρό είναι ότι παρουσιάστηκαν για ορκωμοσία την ίδια
μέρα. Οπότε διευθυντής έγινε ένας συνάδελφος από την Νάξο γιατί παρουσιάστηκε
λίγο πιο νωρίς. Ίσως κάποιες ώρες!!! Το πρόβλημα ήταν ότι δεν μιλιόντουσαν
μεταξύ τους. Συμβαίνουν και αυτά!!! Περπάτησα το νησί και μου άρεσε πολύ. Η
Επισκοπή δε ήτανε εκπληκτική. Όταν ήρθε η ώρα για να φύγω κατέβηκα στο λιμάνι.
Ένας βαρκάρης με είδε και μου είπε ότι έχει μιλήσει στο VHS με το λιμεναρχείο Σαντορίνης και ότι το καράβι ήτανε
μακριά ακόμα. Με κάλεσε στη βάρκα του, που έφτιαχνε εκείνη την ώρα μπουγιαμπέσα
από πετρόψαρα. Πρώτη φορά έβλεπα ψαρόσουπα σκέτο ζουμί που τρώγεται χωρίς
κουτάλι, αλλά με ψωμί. Πολύ ευγενικός άνθρωπος. Αυθεντικός λαϊκός ήρωας της
θάλασσας και του μεροκάματου. Μίλησε κάποια στιγμή με τον καπετάνιο του
καραβιού και τον ενημέρωσε ότι έχει επιβάτη, αλλά ο καπετάνιος τον παρακάλεσε
να βγει αρόδου για να με πάρει... Έτσι και έγινε. Όταν σκαρφάλωσα από τη σκάλα
στον καταπέλτη, άκουσα από ψηλά χειροκροτήματα από κάποιους ανθρώπους, λες και
ήμουνα πεζοναύτης, που τους παρακίνησε ο Μάκης που γυρνούσε και αυτός από
παιχνίδι του Πανθηραϊκού στη Σαντορίνη.
Στην επιστροφή από τις διακοπές του Πάσχα ταξίδευαν όλοι μαζί οι εκπαιδευτικοί
της Άγονης Γραμμής. Στη διαδρομή γνώρισα και μια συνάδελφο φιλόλογο, η οποία
είχε μαζί της και ένα μικρό κοριτσάκι. Που να το άφηνε... Το πήρε μαζί της. Τα οικογενειακά
προβλήματα των εκπαιδευτικών που κανείς από τους υπεύθυνους δεν υπολογίζει
ποτέ!!! Είδα στα χρόνια που υπηρέτησα πολλές οικογένειες να διαλύονται. Τη
ρώτησα πως ήταν η Ανάφη που υπηρετούσε και μου απάντησε ότι καλά θα ήταν να τη
δω με τα μάτια μου και να βγάλω γνώμη μόνος μου αφού την έβλεπα πρώτα. Έτσι της
Αγίας Τριάδας αποφάσισα να πάω. Αυτή θα έφευγε και θα πήγαινε στην οικογένειά
της. Δεν θυμάμαι από που ήτανε, αλλά μου είπε ότι θα μου άφηνε τα κλειδιά του
σπιτιού της στον αγροτικό γιατρό που έμενε στο ιατρείο του νησιού και που ήταν
εύκολο να το βρω γιατί ήτανε πάνω στο δρόμο που ανέβαινε στο χωριό, από το
λιμάνι. Πήρα λοιπόν το καράβι και αξημέρωτα αποβιβάστηκα στο λιμάνι. Νέκρα!!! Ο
λοστρόμος κατέβασε κάτι χαρτοκιβώτια, προφανώς παραγγελία για το μπακάλικο και
άκουσα κάτι κουδούνια να χτυπάνε γκλαν, γκλαν... Σε λίγο διέκρινα δύο μουλάρια
με ένα συνοδό να έρχονται προς το μέρος μου. Εγώ περίμενα κατά τα πρότυπα της
Φολεγάνδρου κάποιο λεωφορείο που θα με μετέφερε από το λιμάνι του νησιού, τον
Άγιο Νικόλαο, στο χωριό, που όμως όπως όλες οι χώρες στις Κυκλάδες είναι ψηλά πάνω
σε ένα λόφο. Ρώτησα τον μοναδικό Αναφιώτη που είδα πως θα ανέβω πάνω και μου
απάντησε ότι αφού δεν είχα κλείσει μουλάρι, θα ανέβαινα με τα πόδια. Ξεκίνησα
λοιπόν μέσα στο σκοτάδι να ανεβαίνω και κάπου κάποια στιγμή είδα το ιατρείο.
Ξύπνησα ένα καλοσυνάτο παλικάρι, τον αγροτικό γιατρό και μου έδωσε το
κλειδί. Μου έδειξε μάλιστα και το σπίτι της συναδέλφου. Μη φανταστείτε ότι ήταν
και πολλά σπίτια τότε στο νησί. Οι μόνιμοι κάτοικοι στο νησί ήταν περίπου 150.
Πήγα στο σπίτι μπήκα μέσα, άπλωσα τα σεντόνια που είχα μαζί μου να μη χρειαστεί
η κοπέλα να πλύνει τα δικά της, κάτι που αποδείχτηκε σοφό, της άφησα ένα
αναμνηστικό κεραμικό που είχα αγοράσει από τη Φολέγανδρο για δώρο και έπεσα να
κοιμηθώ για να συμπληρώσω τον ύπνο που έχασα ταξιδεύοντας. Στα νησιά αυτά όσο
κουρασμένος και να είσαι χορταίνεις ύπνο με λίγες ώρες. Ξύπνησα κατά τις 8:30
το πρωί και βγήκα στην αυλή για να πλύνω το πρόσωπό μου με το νερό του πηγαδιού
που ήταν στην αυλή, και που έβγαλα με ένα κουβά και τότε άκουσα μια θυμωμένη
φωνή να μου λέει:
-
“Έτσι πλένεσαι εσύ στο χωριό σου; Κάτσε να σου βάλω νερό εγώ”
Ήταν ένας γείτονας που προφανώς θα χρησιμοποιούσε και αυτός το νερό του
συγκεκριμένου πηγαδιού. Ήρθε και μου έδινε με ένα κύπελλο λίγο- λίγο το νερό
και πλύθηκα. Άνοιξα τα μάτια μου, βρήκα το μοναδικό καφενείο που ήταν ανοικτό
εκείνη την εποχή, ήπια ένα καφέ και ρώτησα από πάνε στην Καλαμιώτισσα, την
εκκλησία που ήταν το καμάρι του νησιού στην κορυφή ενός βράχου. Όταν είναι
καλός ο καιρός από κει βλέπεις τη Κρήτη.
Γεωλογία. Πτυχή.
 |
| Ανεφάνη. |
 |
| Ανεβαίνοντας προς τη Καλαμιώτισσα. |
Η ηλιόλουστη Καλαμιώτισσα.
Ο Έξω Ρούκουνας.
Ο Έσω Ρούκουνας.
Αν θυμάμαι καλά από τη Χώρα μέχρι εκεί πρέπει να έκανα πάνω από τέσσερις-
πέντε ώρες, αλλά η γεωλογία του νησιού δεν με άφησε να βαρεθώ. Ήμουνα εξάλλου
και νέος οπότε η κούραση δεν υπολογιζόταν!!! Το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής
ήταν το πιο δύσκολο. Στη βάση υπήρχε μια εκκλησία που είχε ενσωματώσει αρχαία
μέλη από την εποχή που το νησί ονομαζόταν Ανεφάνη
γιατί μέσα στο πέλαγος ξεχώριζε ο βράχος του νησιού που μετά συντμήθηκε για
λόγους ευκολίας το αρχικό όνομα και ονομάστηκε Ανάφη. Το μονοπάτι ήταν πολύ στενό που αν γλίστραγες από κει, θα σκοτωνόσουν
στα σίγουρα πέφτοντας από τον γκρεμό. Πολλά χρόνια αργότερα όταν το επισκέφτηκα
ξανά, είχανε βάλει στα πιο απότομα σημεία μεταλλικά προστατευτικά. Η θέα όμως
από την κορυφή του βράχου με αποζημίωσε. Είναι
το άνοιγμα της ψυχής σου στον ορίζοντα που τόσο ανάγκη έχει ο άνθρωπος. Από
κάτω από το βράχο αγνάντευες μια φοβερή παραλία. Νομίζω λεγόταν Έξω Ρούκωνας,
με ένα χείμαρρο στη μέση του που οι ντόπιοι είχανε σκάψει ένα πηγάδι για να
μαζεύει το νερό που συγκεντρωνόταν από τις λίγες βροχές που έπεφταν στο νησί.
Μου πήρε λιγότερο χρόνο για να κατέβω και ακολουθώντας την ακτογραμμή μέσα
από μονοπάτια και διασχίζοντας τις παραλίες του νησιού, τη μία δίπλα στην άλλη,
έφτασα στο λιμάνι στον Άγιο Νικόλαο. Πανδαισία χρωμάτων!!! Πήγα σε μία ταβέρνα
που δεν είχε πολλούς πελάτες, μόνο κάποιους λιγοστούς ψαράδες που ετοιμάζονταν
να πάνε να ρίξουν τα δίχτυα τους και μπήκα μέσα να ρωτήσω τι θα μπορούσα να
φάω. Συμβιβαζόμουνα με το οτιδήποτε, αλλά η τύχη μου έκανε το θαύμα της. Ο
ιδιοκτήτης της ταβέρνας ήταν Αεκάρα με δικό του ψαροκάικο. Όταν του είπα ότι
και εγώ είμαι ΑΕΚ, μου είπε άστο πάνω μου. Ετοίμασε μια αστακομακαρονάδα. Πρώτη
φορά στη ζωή μου θα έτρωγα αυτό το θρυλικό πιάτο!!! Μέχρι να ετοιμαστεί μου
έψησε και ένα σκάρο.... Τι θέλεις από τη ζωή σου... Το κρασί υπέροχο, τα ψάρια
κατευθείαν από το καΐκι να συζητάω με τον ψαρά- ταβερνιάρη-μάγειρα την εποχή
των Παπαϊωάννου, Τόσκα, Σεραφείδη, όταν έπαιζαν στην ΑΕΚ. Ευτυχία!!! Πραγματικά
λυπήθηκα όταν ήρθε η στιγμή να φύγω από το νησί.
Στον Άγιο Νικόλα.
Ευλογημένη η επιλογή μου να γνωρίσω το Φως και το Χρώμα
του Αιγαίου στα νησιά της Άγονης Γραμμής.
Φολέγανδρος: Ο Πετούσης.
 |
| Φολέγανδρος: Ακτή βυθισμένης κοιλάδας (rias). |
Άμα είσαι άνθρωπος της αναζήτησης και όχι του
εφησυχασμού, αγαπάς τη νιότη σου έστω και με τα λάθη της. Αυτή η θεώρηση μου
συνετέλεσε ώστε να διαβιώσω έστω και για λίγο στα νησιά της. Δεν το μετάνιωσα
ποτέ!!! Αντιθέτως αυτή τη περίοδο τη θεωρώ μια από τις πιο γόνιμες της ζωής
μου!!!
Συναδελφική αλληλεγγύη.
Τον χειμώνα τα νησιά είναι μια διαφορετική εικόνα από ότι το καλοκαίρι. Όταν αργότερα αποσπάστηκα στην ΤΥΔΚ του Νομού Κυκλάδων και ασχολήθηκα με την έρευνα για ανεύρεση νερού, είχε τύχει να παρακολουθώ την άντληση νερού σε μια γεώτρηση στην Αντίπαρο, και καθυστέρησα με αποτέλεσμα να κλείσει το μοναδικό μαγαζί που ήταν ανοιχτό και ετοίμαζε φαγητό. Έτσι έμεινα νηστικός. Σκέφτηκα να πάω στο σπίτι του διευθυντή του γυμνασίου του νησιού, που τον είχα συναντήσει πριν. Χτύπησα την πόρτα του σπιτιού του, του εξήγησα τι συνέβη και τον παρακάλεσα αν έχει κάτι να με ταΐσει το βράδυ και το πρωί να του πάρω από το μπακάλικο του νησιού ότι ήθελε αυτός.
Χωρίς δεύτερη κουβέντα, μου έκανε δυο τηγανιτά αυγά, τα
συμπλήρωσε με λίγο ψωμί και μια κονσέρβα και κάπως στέναρα. Το πρωί δεν δέχτηκε
να του πάρω αυτά που με τάισε το βράδυ. Η συναδελφική αλληλεγγύη των
εκπαιδευτικών της Άγονης Γραμμής!!! Το ίδιο συνάντησα στη Τζια, στην Κύθνο, στη
Δονούσα. Τον χειμώνα δεν υπάρχει τίποτα ανοιχτό μετά από κάποια συγκεκριμένη
ώρα. Μόνο στα μεγάλα νησιά βρίσκεις κάτι να φας το βράδυ γιατί υπάρχουν ανοιχτά
μαγαζιά. Στα υπόλοιπα πρέπει να προνοήσεις...
Πηγαίνοντας προς το
τέλος
Μετά το Πάσχα άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Κάποιοι τουρίστες είχαν αρχίσει
να εμφανίζονται γύρω στο Μάιο και οι ντόπιοι λογικό είναι να ασχολούνται
περισσότερο με τον τουρισμό και λιγότερο με μας. Τότε είχε έρθει μια φίλη μου
να με βρει. Εννοείται ότι το έμαθαν όλοι στο νησί και τα παιδιά στο σχολείο με
κοιτάζανε και μειδιούσαν. Όταν αργότερα με επισκέφθηκε ένας φίλος μου από την
Ολυμπιακή δεν έδωσε κανείς σημασία!!!. Τα έχει αυτά η κλειστή κοινωνία... Εγώ
πάντως εκείνη την εποχή απολάμβανα τις αυγωμένες μένουλες, που ήταν η εποχή
τους και που μου έδινε ο φίλος μου ο ψαράς. Καλή του ώρα... Κάθε μέρα φρέσκο
ψάρι, περπάτημα, κολύμπι, είχα μία φυσική κατάσταση τέτοια που δεν είχα ούτε
καν στο γυμνάσιο όταν προετοιμαζόμουνα παράλληλα για τους πανελλήνιους αγώνες
παίδων στο στίβο.
Μετακόμιση του σχολείου.
Ήρθε η πρώτη Ιουνίου και το σοκ μεγάλο. Εκεί που πλήρωνα ενοίκιο στο σπίτι
οκτώ χιλιάδες δραχμές τον μήνα, έπρεπε να τώρα να πληρώνω δύο χιλιάδες δραχμές
την ημέρα. Και τα δύο ενοικιαζόμενα δωμάτια που χρησιμοποιούσαμε για σχολείο θα
ενοικιαζόντουσαν και αυτά!!! Έτσι μετακομίσαμε στο δημοτικό και θα έπρεπε για
την πρώτη και την δευτέρα γυμνασίου να κάνουμε μάθημα το απόγευμα. Τότε
χτιζότανε το καινούργιο κτίριο του γυμνασίου και μάλιστα ο εργολάβος που είχε
αναλάβει το έργο, δεν θυμάμαι το όνομά του, είχε γίνει φίλος μου και κάναμε
κάθε μέρα παρέα. Τι να κάνει και αυτός... Με ποιόν άλλον θα έκανε...
Όμως το πραγματικό σοκ ήρθε λίγο αργότερα με την ανακήρυξη της μεγάλης
απεργίας του ‘88 που κράτησε σαράντα ημέρες. Απεργήσαμε όλοι και με πολύ μεγάλο
ποσοστό σε όλη την Ελλάδα και όταν έληξε είχαμε κερδίσει αν θυμάμαι καλά τα
τρίμηνα. Μας αναγνώριζαν δηλαδή ότι για την εξέλιξη μας, έπρεπε να αγοράζουμε
βιβλία από το ελάχιστο εισόδημα που πληρωνόμασταν σαν λειτουργοί και μάλιστα κάποιοι
μακριά από τα σπίτια μας!!! Πώς να βγεις πέρα αν είσαι απεργός και μάλιστα σε
περίοδο αυξημένων εξόδων χωρίς έσοδα; Επειδή είχε μαθευτεί ότι τον χειμώνα που
μαζευόμαστε στο σπίτι μου μαγείρευα, ένα εστιατόριο μου έκανε την πρόταση να
μαγειρεύω για αυτό. Οπότε όταν ξεκίνησα να το κάνω ήρθα στα ίσα μου. Περίμενα
τις καινούργιες τοποθετήσεις και βγήκαν επιτέλους. Τοποθετήθηκα στο 2ο Γενικό
Λύκειο Σύρου. Νέα ζωή, νέες ευθύνες, νέες εμπειρίες... Όταν έληξε η απεργία
μετά από σαράντα μέρες μαζέψαμε τα παιδιά το απόγευμα στο σχολείο για να τους
δώσουμε βαθμούς και εγώ ήμουνα ο μόνος μη δυσπρόσιτος που θα είχα τη τύχη να
μετακινηθώ σε άλλο νησί. Συγκινητική στιγμή όταν σε κάθε παιδί έδωσα από ένα
βιβλίο για να με θυμάται.
Πάντα από όπου πέρασα σαν εκπαιδευτικός, ελπίζω ότι το αποτύπωμα μου πάνω
στους μαθητές μου να είναι θετικό...
Αντί επιλόγου.
Στη ζωή πολλές φορές δεν γίνεται αυτό που επιθυμείς. Ούτε
πραγματοποιείται πάντα η πρώτη επιλογή σου. Πρέπει να το δέχεσαι αγόγγυστα και
να προσπαθείς να το διαχειριστείς... Το να θυμώσεις, να χαλαστείς, δεν οδηγεί
πουθενά. Μόνο κακό σε σένα τον ίδιο κάνει. Ελπίζω να έχω παρουσιάσει ως το δυνατόν αντικειμενικά τα γεγονότα και τις
αναμνήσεις μου από την Άγονη Γραμμή. Αυτή είναι η οπτική μου γωνία. Φυσικά
υπάρχουνε κι άλλες αναγνώσεις κι άλλες οπτικές από άλλους συναδέλφους. Το νησί
το γύρισα όλο και το λάτρεψα. Για αυτό και πραγματοποίησα πρόγραμμα
Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης για αυτό αργότερα με τους μαθητές μου από το 1 ΤΕΕ
Χαλανδρίου. Αν στη διήγησή μου έθιξα κάποιους ανθρώπους ή συμπεριφορές τους,
δεν ήταν στη σκέψη μου.
Η επιθυμία μου είναι να καταγράψω τις συνθήκες διαβίωσης
του τότε για να μπορεί να γίνουν οι συγκρίσεις με το τώρα, γιατί φοβάμαι ότι
σχεδόν μισό αιώνα αργότερα συμβαίνουν τα ίδια πράγματα. Αφιερώνεται πρωτίστως
στους συναδέλφους της γενιάς μου. Πήγα να υπηρετήσω την Κοινωνία στην Άγονη
Γραμμή πιστεύοντας σε ένα καλύτερο κόσμο και δευτερευόντως σε όσους νέους
συναδέλφους πάνε στα ίδια μέρη με όνειρα και οράματα να υπηρετήσουν την
εκπαίδευση και η υποδοχή δεν είναι ανάλογη και αντάξια του λειτουργήματος
τους!!! Τα νησιά της Άγονης Γραμμής όπως η Φολέγανδρος έχουν μια άγρια ομορφιά
και όμως γαληνεύουν τη ψυχή σου!!!
Τα μονοπάτια που περπατούσα….
 |
| Γαληνεμένη θάλασσα. |
 |
| Παράλληλα τεκτονικά ρήγματα στον ασβεστόλιθο. |
 |
Βραχώδεις ακτές. |
Δημιουργία παράκτιου σπηλαίου από θαλάσσια διάβρωση.
Προσπαθήστε παιδιά
να βρείτε τι σας ενώνει με τους γύρω σας: Συναδέλφους, μαθητές, μόνιμους
κατοίκους και προσπαθήστε να αφήσετε το κοινωνικό αποτύπωμά σας. Θα κλείσω με
τα λόγια ενός Πανωμερίτη μαθητή μου, του Δημήτρη Παπαδόπουλου, τον γιο της Μυκονιάτισσας
που τον συνάντησα μετά από χρόνια:
-
“Δεν με ενδιέφερε η φυσική, η χημεία που μου έμαθες. Με ενδιέφερε που
ήσουνα καλός άνθρωπος”
-
Το πρώτο
χαρακτηριστικό ενός δασκάλου είναι να είναι καλός άνθρωπος. Τα υπόλοιπα θα τα
βρει στην πορεία... Ή όταν ο Αντώνης ο Πανωμερίτης, οικοδόμος αργότερα, που τον
ζόριζα άγρια στα μαθήματα τότε γιατί δεν τα “έπαιρνε”, με έψαχνε να με βρει και
ήρθε στο λιμάνι λίγο πριν μπω στο καράβι να με αγκαλιάσει πολύ συγκινημένος,
σχεδόν κλαμένος.
Ξέρω ότι με αυτή τη
θεώρηση μου δεν συμφωνεί η τωρινή διοίκηση της Παιδείας. Ότι προτεραιότητα έχει
η καλλιέργεια της ψυχής έναντι της γνώσης που θα χρησιμέψει μόνο στον άκρατο
ανταγωνισμό...Αλλά την καταθέτω προς κρίση. Συνάδελφοι κάντε το χρέος σας… Η ζωή
περνάει γρήγορα και κάποτε όλα τελειώνουν!!!
Αυτό που παίρνεις
μαζί σου με την τελευταία αναπνοή σου, είναι η αγάπη που έδωσες και εισέπραξες.
Όπως και τις αναμνήσεις σου. Ιδιαίτερη θέση σε αυτές έχουν οι αναμνήοεις του δάσκαλου από την Άγονη Γραμμή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου