«Όταν αδυνατίζει η καρδιά δυναμώνει η ψυχή»

ΡΕΚΒΙΕΜ

Κάποτε στη ζωή έρχεται μια ώρα δύσκολη. Τραβάς ένα μαύρο λαχείο που γράφει ιογενής μυοκαρδίτιδα και ύστερα τρέχεις. Τρέχεις να προλάβεις….

Ότι γίνεται, γίνεται για το Καλό σου. Πάντα υπάρχει το επουράνιο σχέδιο!

Πάει πολύς καιρός που ο συν-Αδελφός (αν και τόσο διαφορετικός από μένα και μ’ ανέχεται) Δημήτρης Πολύζος μου ’χε προτείνει να φτιάξει ένα blog και να ανεβάσει διάφορα που είχα φτιάξει κατά καιρούς ή πρόκειται να φτιάξω στο μέλλον. Αρνιόμουν γιατί δεν είχε έρθει η στιγμή. Ότι έκανα το ’κανα για προσωπική λύτρωση. Για να βγάζω από μέσα μου την λάβα που μ’ έκαιγε.

Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν. Έτσι συμφώνησα λοιπόν γιατί όποια δώρα μου ’δωσε ο Θεός και η κοινωνία πρέπει να προλάβω να τα επιστρέψω σ’ αυτούς που τους ανήκουν. Τίποτα δεν είναι δικό μου… Κάθε κόκκος της ψυχή μου είναι τοποθετημένος από κάποιον άλλον. Με πνευματική ώσμωση. Ότι χτίζεται, και το καλό και το κακό μέσα σου, μην ψάχνεις για τα υλικά του. Είναι δίπλα σου!!! Συνάντησα τόσους ανθρώπους στη ζωή μου και πόσα μου ’δωσαν… Μα θες, δεν θες θα μου αφήσεις… τις αναμνήσεις, τις αναμνήσεις!!!

Τίποτα δεν είναι δικό μου. Σ’ όλη τη ζωή μου είμαι ένας άμαθος λαθρεπιβάτης, εμπειροτέχνης περιηγητής πετώντας σαν μέλισσα, μην στέκοντας πουθενά. Περιηγητής της ζωής των άλλων, αλλά και της δικής μου. Απλώς προσπάθησα να ακολουθήσω την προτροπή του πατέρα μου «η μεγαλύτερη ηδονή στον άνθρωπο είναι η αίσθηση της δημιουργίας. Έστω και του παραμικρού».

Είχα την τύχη να συναντώ σπουδαίους ανθρώπους πολύ ικανότερους από μένα. Σ’ όλους τους χώρους και τα σχολεία.. Όπως τα παιδιά στο ΚΠΕ Αργυρούπολης που με βοήθησαν να εξελιχθώ. Όπως ο συν-αδελφός Βαγγέλης Πολιτάκος που μου ’κανε τόσα χατήρια και θελήματα με τους υπολογιστές. Ίσως η αδεξιότητά μου αυτή να οφείλεται στην άρνησή μου. Αρνήθηκα να ασχοληθώ γιατί μου στερεί τον χρόνο να βρεθώ με ανθρώπους, που άθελά τους θα γεμίσουν με κάποιους κόκκους την ψυχή μου. Και αν ανάμεσα σ’ αυτούς κάποιους πίκρανα ή δεν μπόρεσα… ζητώ ταπεινά την κατανόησή τους. Δεν είμαι ιδανικός. Ατελής με κάθε λεπτομέρεια… Ατελής γιατί από τη τόση αγάπη που πήρα επέστρεψα τόση λίγη…

Συμφώνησα τώρα λοιπόν με τον Δημήτρη, γιατί θέλω συνειδησιακά να ξεπεράσω το ότι αν και είμαι μέλος μιας κοινωνίας, που ’ναι σε δύσκολη εποχή, δεν είμαι εκεί που με έταξε, αν και με τρέφει. Στην τάξη….

Αν κάποιες εργασίες που ανέβηκαν ή ανεβούν και έχω μικρή ή μεγάλη συμμετοχή δώσουν την ευκαιρία στους πρωταγωνιστές τους (δάσκαλο, μαθητές, περιηγητές) και ξανασυναντηθούν θα ’ναι ευχής έργο.

Το blog, είναι έργο αποκλειστικό του Δημήτρη – Capo Lavoro – για το οποίο δεν έχω λόγια να τον ευχαριστήσω…

Σ’ αυτό μπορείτε να βρείτε κάποιες πληροφορίες για γεφύρια, προγράμματα περιβαλλοντικής, εισηγήσεις ή υλικό για τον Ελληνισμό (Μικρά Ασία και Πόντο), βιντεάκια, φωτογραφίες, εκδηλώσεις. Περιβαλλοντικής είπα; Ε, ας συγχωρήσουν το θράσος μου (ένας εμπειροτέχνης είμαι) οι πολλοί αξιότεροι συνάδελφοι που ασχολούνται μ’ αυτήν.

Επειδή κλείνομαι στο σπίτι για ώρες, με κάτι πρέπει να ασχοληθώ. Πιθανόν κάποιοι μαχόμενοι συνάδελφοι που διακονούν την εκπαίδευση ίσως να μην έχουν χρόνο, οπότε μπορεί να τους φανούν χρήσιμα. Και αν ζητήσουν την βοήθειά μου μ’ ευχαρίστηση…

Καλή περιήγηση στο vkonsta.blogspot.gr

All we are is dust in the wind…