Παραμύθι για τόπους φωτεινούς και ψυχές αναπαυμένες….

Ένας πολεμιστής, πριγκιπόπουλο της Ανατολής αποκαμωμένο από τις  μάχες της ζωής ήθελε να αναπαυτεί η ψυχή του, αλλά δεν έβρισκε το δρόμο. 

      Επισκέφθηκε απελπισμένος τον άρχοντα των σοφών  στις σπηλιές  του ιερού βουνού για να τον συμβουλευθεί και να τον βοηθήσει  να βρει τον τρόπο, και εκείνος αποκρίθηκε πριν του πει τίποτα ερμηνεύοντας την ματιά του.

      "Μέχρι τώρα ήσουνα ανίκητος αητός των μαχών, αλλά δεν μπορείς να γιατρευτείς μόνος σου, γιατί σου λείπει ο τόπος που θα γιάνει την ψυχή σου».

      «Ποιός είναι αυτός ο τόπος άρχοντα των σοφών»?

      "Γίνε περιστέρι της ειρήνης και πέταξε ασταμάτητα δυτικά, πάνω από θάλασσες και στεριές, από ερήμους και δάση και θα τον βρεις». 

      «Και πως θα τον αναγνωρίσω»?

      «Νησάκια είναι μικρά, σα χαλικάκια αγκαλιασμένα κυκλικά  στο τόπο που το λέμε Σιλά…. Μα σα πλησιάσεις κοντά θα νοιώσει πρώτα η ψυχή σου ότι τον βρήκες… Είναι στη χώρα του φωτός… Εκεί που το λευκό είναι πιο λευκό από το χιόνι των βουνών μας, το μελί της γης καλύτερο και από το πιο γλυκό μέλι, το σμαραγδί της θάλασσας πιο λαμπερό από το πιο όμορφο πετράδι, μια στάλα απ’ το αλμυρό νερό της θα σε ξεδιψάει, θα δεις χρώματα που δεν έχεις ματαδεί, δελφίνια να παίζουν αντάμα με τα παιδιά στο κύμα, ο αέρας ο θαλασσινός θα χαϊδεύει τη ματιά σου, το βλέμμα σου θα χάνεται στον ορίζοντα, τα λουλούδια της άνοιξης βάλσαμο για όλες τις πληγές σου, μα πιο πολύ θα χαρείς το φως του τόπου. Κάθε αυγή που θα το αντικρίζεις θα ξαναγεννιέσαι… Πήγαινε και κάνε μόνο πάντα το καλό»…

      Μ’ αυτά και μ’ αυτά το πριγκιπόπουλο μεταμορφώθηκε σε περιστέρι και πέταξε για την χώρα του φωτός και κάθε χάραγμα περίμενε το φως σε ένα βράχο που γύρω - γύρω του ήταν θάλασσα, με το βλέμμα του να χάνεται στην Ανατολή ευγνωμονώντας τον άρχοντα των σοφών για τη συμβουλή του καθόσον η ψυχή του αναπαύτηκε οριστικά, και κάθε φορά που έβλεπε γλαροπούλια να πετούν προς τα ξένα τα παρακαλούσε να διαλαλούν στους αναγκεμένους το φως της λύτρωσης του……