Δεν σκοτώνουν τα εργαλεία όταν γεράσουν. Tο σύγχρονο όραμα.

      Κάποιες φορές στη ζωή σου ακολουθείς βήματα που σου έχουν χαράξει άλλοι. Όμως διαπιστώνεις ότι έπρεπε!!! Έστω και αν σε δυσκόλευαν…

    Τον Κώστα τον Μπέλση δεν τον ξέρω ούτε καν στο πρόσωπο. Δεν τον έχω συναντήσει ως τώρα. Είναι νεότερος συνάδελφος και μάλιστα φιλόλογος. Υπηρετεί στο Ζάννειο. Άρα είναι κληρούχας μας (η απόδοση του αδελφός στη γλώσσα των ναυτών του Πολεμικού Ναυτικού). Πήρε όμως τα βιώματα των Ζαννειόπαιδων- τα δικά μας- και τα έκανε επιστήμη. Με ντοκουμέντα στο βιβλίο του.

   Έτσι όταν μου ’στειλε το μήνυμα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο το άνοιξα με περιέργεια και χαρά να δω τι γράφει:

«Βασίλη καλησπέρα. Εύχομαι να είσαι καλά.

Σου στέλλω μερικές φωτό που βρήκα στο αρχείο μου από το τεχνικό εργαστήριο του Ζαννείου στο Ισόγειο (σήμερα ανήκει στο 6ο ΕΠΑΛ).

Μηχανήματα, τόρνοι, τρυπάνια κλπ, που ίσως για κάποιους φέρουν γλυκιές αναμνήσεις.

Καλό βράδυ.

Κώστας Μπέλσης»

      Και με γύρισε πίσω. Πολύ πίσω. Δεκαετίες…

      Παιδάκι δώδεκα χρονών, πρώτη μέρα σχολείο. Βάλαμε φόρμες και κατεβήκαμε στο Μηχανουργείο. Ομολογώ  ότι ένοιωθα άβολα. Ήμουνα των γραμμάτων… Δώστου πριόνια, μέγγενες, τρυπάνια. Εργαλεία ήταν…, μα μια εμπειρία όχι εύκολη. Μετά συμφιλιώθηκα. 

Έπρεπε!!!

      Αργότερα όταν οι αρχικές εργασίες που κάναμε στο μηχανουργείο εξαντλήθηκαν και  έπρεπε να φτιάχνουμε αξονάκια, περάσαμε στον τόρνο, στην φρέζα, στην στράντζα. Αλλάξαμε εργαστήριο. Πήγαμε στο απέναντι. Γίναμε αντράκια.

   Επειδή δεν γούσταρα τη φάση, ακολούθησα τον κλάδο των ηλεκτρολόγων. Τι περίεργο πράγμα να μπαίνεις στο Πανεπιστήμιο και να γράφει το απολυτήριο σου: ειδικότητα ηλεκτρολόγου. Με την ειδικότητα αυτή όμως να με βοηθάει στη ζωή μου. Δούλεψα μ’ αυτή στα ορυχεία της Πτολεμαΐδας και αργότερα η ίδια  θα με φέρει στην τεχνική βάση της Ολυμπιακής. Άρα της οφείλω. Πέρασα αρκετές φορές από το σχολείο. Αλλά τα εργαστήρια του μηχανουργείου αριστερά για τους μεγάλους και δεξιά για τους μικρούς ήταν πάντα κλειστά. Έτσι οι φωτογραφίες που μου έστειλε ο Κώστας ήταν κειμήλιο. Τα εργαλεία στέκουν ακόμα εκεί και δουλεύουν. 

      Προσφέρουν!!!

      Είμαστε συνομήλικοι!!!

      Τα κοίταξα. Όπως ο μαχητής της ζωής κοιτάει τον μαχητή των εκπαίδευσης. Με απόδοση τιμής. Λίγο πριν την σύνταξη….

      Τι και αν τότε νόμιζα ότι «τα χέρια μου δεν έπιαναν». Αντιθέτως και αν πολλοί έφαγαν ψωμί από αυτά, πολλοί επίσης σαν την αδέξια αφεντιά μου απέκτησαν δεξιότητα στα χέρια. Αν μου δείξει κάποιος κάτι μια φορά, την επόμενη το φτιάχνω. Στο σπίτι που έχτισα γλύτωσα πολλά μεροκάματα. Και τα σχέδια των μηχανικών για μένα ήταν παιχνίδι. Όταν έχεις κάνει μηχανολογικό σχέδιο…

Μου χρειάστηκε…

      Και όσοι Ζαννειόπαιδες γίνανε μηχανολόγοι σαν τον Θανάση, αν χρειαστεί μπαίνουν οι ίδιοι στον τόρνο και το φτιάχνουνε. Και όσοι γίνανε ορθοπεδικοί χειρουργοί σαν τον Γιάννη θυμούνται ότι πρώτα υπήρξανε εφαρμοστές και όπως αρμόζει σε κάθε περίπτωση ασθενούς θα πράξουν το τέλειο.

      Μα πάνω απ’ όλα  τα εργαλεία του σχολείου μας μετέδωσαν ήθος και συνέπεια. Τα προσέχαμε. Γυαλισμένα τα παραλαμβάναμε όταν ξεκινούσαμε, γυαλισμένα τα παραδίδαμε όταν χτύπαγε το κουδούνι.

   Εσύ και το εργαλείο σου. Άμα είσαι μάστορας δείξτο. Πάρε το μέταλλο και διαμόρφωσε το. Να μην κρύβεσαι πίσω από τα «δήθεν» Όπως ο  στίβος. Εσύ και το χρονόμετρο ή το σκάμμα.. Η απόλυτη προσωπική ευθύνη. Τι άλλο θα ταίριαζε σε Πειραιωτάκια;

   Με συγκίνηση έπιασα το στυλό να γράψω για τους «κληρούχες» μου. Τα εργαλεία του μηχανουργείου… Έστω και αν με ταλαιπώρησαν. Είδα και τη φωτογραφία που ανέβασε ο Θανάσης με το παππού του. Όταν νοικιαζότανε σε μαστόρους ο χώρος του μηχανουργείου. Ευλογημένος τόπος. Έφαγε ψωμάκι από αυτό κόσμος και κοσμάκης…

      Δεν πρέπει να τα σκοτώσουν τώρα που γέρασαν. Να γίνουν ένα μουσείο εκπαιδευτικής ιστορίας. Και να πηγαίνουμε εμείς οι «κληρούχες» τους και να εξηγούμε στους μικρούς μαθητές τη χρήση και τη προσφορά τους. Η παράδοση του σχολείου στην σύζευξη θεωρίας και πράξης συνεχίζεται και σήμερα.

      Αντιγράφουμε από τη ιστοσελίδα των αποφοίτων του σχολείου την είδηση:

    «Στον τελικό του Zero Robotics έφτασε για τέταρτη(!) συνεχόμενη χρονιά η ομάδα Zanneio Stardust του Ομίλου Αριστείας Προγραμματισμού και Διαστημικής του Ζαννείου Πειραματικού Λυκείου, με υπεύθυνους καθηγητές τον Δρ. Σωτήρη Τσαντίλα και τον Δρ. Παντελή Μπουμπούλη, και ο κώδικας των μαθητών “έτρεξε” στο διάστημα.

      Το “Zero Robotics” είναι ένας διεθνής διαγωνισμός που συνδυάζει γνώσεις Μαθηματικών, Φυσικής, Αστρονομίας αλλά και Προγραμματισμού. Συνδιοργανώνεται από το ΜΙΤ (Massachusetts Institute of Technology), τη NASA (National Aeronautics and Space Administration) και την ESA (European Space Agency). Οι μαθητές καλούνται να προγραμματίσουν μικρούς τεχνητούς δορυφόρους, στη γλώσσα προγραμματισμού C, οι οποίοι εκτελούν αυτόνομα το πρόγραμμα των μαθητών σε μορφή πρωταθλήματος.

      Το Zanneio Stardust ως αρχηγός συμμαχίας με ένα λύκειο από τις ΗΠΑ και ένα από την Αυστραλία έφτασε στην τελική φάση, αφού στους προκριματικούς τερμάτισε 6ο από τις 200 ομάδες στον κόσμο που συμμετείχαν αρχικά. Ο τελικός λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στο διεθνή διαστημικό σταθμό υπό την εποπτεία των αστροναυτών που βρίσκονται εκεί, και οι μαθητές έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν τη διαδικασία μέσω ζωντανής σύνδεσης. Η ομάδα έκανε εντυπωσιακές νίκες και έφτασε ένα βήμα από την κορυφή, αλλά αποκλείστηκε στις λεπτομέρειες από τον μεγάλο τελικό, ισοβαθμώντας έτσι στην 3η θέση της παγκόσμιας κατάταξης με τη δεύτερη ομάδα του άλλου ομίλου. Το μεγαλύτερο όμως βραβείο είναι ότι αυτοί οι μαθητές είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον κόσμο που είχαν τη δυνατότητα και την τιμή να εκτελέσουν το δικό τους πρόγραμμα στο διάστημα!

      Οι μαθητές που πέτυχαν αυτή τη διάκριση αυτή είναι οι: Βασίλαινας Αθανάσιος, Βατίστας Αναστάσης, Βατίστας Ανδρέας, Βουτιέρου Εμμέλεια, Δραβίλλα Φωτεινή-Μαρία, Θεοδοσίου Γιώργος, Καφετζής Δημήτρης, Μελάς Χρήστος, Μενέγου Ειρήνη, Μέξας Απόστολος, Μιχάλαινας Παναγιώτης, Παναγιωτίδης Χαράλαμπος, Παπαδάκη Ελένη, Παπαδάκης Βασίλης, Παυλόπουλος Ιάσονας, Πίνα Δήμητρα, Πιτσαργιώτης Θωμάς, Πραματευτάκη Λουκία, Ράπαϊ Ριγκέλς, Σέττας Σταμάτιος, Τσακίρης Γιώργος, Φραγκουδάκης Κοσμάς- Στυλιανός».

      Και επειδή η ζωή προχωράει και η Κοινωνία εξελίσσεται ήρθε η ώρα για ένα σύγχρονο όραμα, όπως τότε κάποιοι πρωτοπόροι δάσκαλοι της δεκαετίας του ‘60 ίδρυσαν το Ζάννειο Πρότυπο Πειραματικό Τεχνικό Γυμνάσιο Πειραιά. Σήμερα μήπως πρέπει να ιδρυθεί ένα νέο Πρότυπο Πειραματικό Σχολείο Νέων Τεχνολογιών με έμφαση στη Ρομποτική και στις Ηλεκτρονικές εφαρμογές με αναλυτικό πρόγραμμα που θα το υποστηρίζει?

      Μεταξύ των αποφοίτων υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να βοηθήσουν …Και τότε τα παλιά εργαλεία οι πρωτοπόροι της παλιάς εποχής θα στέκουν περήφανα δίπλα στους απογόνους τους θυμίζοντας σε όλους ότι όπου υπάρχει ψυχή και μεράκι τα πάντα γίνονται.