Πετώντας με τα φτερά του Κόνδορα πάνω από τις Άνδεις.

Περού, Βολιβία

      Σιγοτραγουδούσα το τραγούδι των Simon & Garfunkel «If I Could» και ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι μια μαύρη σκιά μου κάλυψε τον ουρανό. Γύρισα τρομαγμένος και είδα ένα τεράστιο Κόνδορα. Κόνδορα που… μιλούσε!!!

  

-   Μη φοβάσαι ξένε. Δεν φαίνεσαι σαν αυτούς τους βάρβαρους τους Κονκισταδόρες που μας εξόντωσαν. Φαίνεσαι δικός μου. Ελεύθερη και ταξιδιάρικη ψυχή. Ανέβα στα φτερά μου για να πετάξουμε, πάνω από τις Άνδεις να σε ξεναγήσω στον τόπο μου. Στο Περού και την Βολιβία.

      Κάποια αόρατη δύναμη με έπεισε να τον εμπιστευτώ. Και το επιχείρησα. Το Περού υποδιαιρείται σε τρεις μεγάλες επιμήκεις φυσικογεωγραφικές περιοχές που είναι παράλληλες με την ακτή.

- Την άνυδρη Κόστα (ακτή).

- Την ορεινή Σιέρα και

- Την Μοντάνια ή Σέλβα δηλαδή τις υγρές και δασωμένες πεδιάδες της τροπικής λεκάνης του Αμαζονίου.

      Ξεκινήσαμε από την πρωτεύουσα: Την Λίμα.

      Στο κέντρο της στην Πλάζα ντε Άρμας υπάρχει το Προεδρικό Παλάτι, το Μουσείο των Θρησκευτικών Θησαυρών, ο Καθεδρικός Ναός, το Μοναστήρι Σάντο Ντομίγκο, ο Άγιος Φραγκίσκος με τις κατακόμβες και το Μουσείο της Ιεράς Εξέτασης, εκεί που έβρισκαν τραγικό θάνατο οι «αιρετικοί». Είδαμε τα εντυπωσιακά μουσεία της: το Μουσείο του Ραφαέλ Λάρκο Χερέρα με τα φαλλικά σύμβολα, το Αρχαιολογικό και Ανθρωπολογικό Μουσείο και το Μουσείο Χρυσού.

      Και λίγα στοιχεία για τον πολιτισμό της χώρας. Φαίνεται ότι η περιοχή κατοικήθηκε από το 8000 π.Χ. και οι διάφοροι πολιτισμοί αναφέρονται σαν προ-Ίνκα περίοδος ή Προκολομβιανοί πολιτισμοί. Η φυλή των Ίνκας όμως είχε την πιο σημαντική παρουσία μέχρι που φθάνει κατ’ εντολή της Ισπανίας ο Φρανθίσκο Πιζάρο και τελικά το 1531 μ.Χ. σκοτώνει τον βασιλιά των Ίνκα Αταχουάλπα και οι Ίνκα τραβούν τα πάνδεινα από τους κατακτητές. Γι’ αυτό αναγκάζονται να αποσυρθούν στις Άνδεις, που φθάνουν στην Σιέρα μέχρι υψόμετρο 6.768 μέτρα. Έτσι οι σημερινοί κάτοικοί του είναι περισσότερο οι Ινδιάνοι Κέτσουα (κατά 50% περίπου) ενώ συναντάμε Μεστίσο (μιγάδες από Ευρωπαίους και Ινδιάνους), λευκοί, ασιάτες (κυρίως Ιάπωνες) και μαύροι. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον εκτός από τα ισπανικά είναι η αϋμάρα. Η χώρα παρόλο που είναι πλούσια σε μεταλλεύματα (χρυσό, άργυρο, βισμούθιο, χαλκό, φωσφορικά άλατα, μαγγάνιο), πετρέλαιο και φυσικό αέριο, εν τούτοις οι κάτοικοί της είναι φτωχοί…

      Από τη Λίμα πήγαμε στο Πίσκο, σαν βάση για να πάμε στα νησιά Μπαγιέστας, όπου τα άπειρα γλαροπούλια με τα περιττώματά τους δημιουργούν αποθέσεις γουανό, του πιο ακριβότερου φυσικού λιπάσματος. Και παρατηρήσαμε από κοντά θαλάσσιους ελέφαντες, φώκιες, ενώ δελφίνια μας συνόδεψαν στο ταξίδι μας.

      Στη συνέχεια στην νεκρόπολη του Παράκας αποκαλύπτονται μούμιες ηλικίας 5000 χρόνων, ενώ η παράκτια ζώνη δημιουργεί θαλάσσιες αψίδες και υπέροχες παραλίες λόγω της έντονης διάβρωσης των κυμάτων του Ειρηνικού.

      Οι γραμμές της Νάζκα, ακόμα και σήμερα παραμένουν ανεξήγητο φαινόμενο. Πετάξαμε με ένα piper μονοκινητήριο και είδαμε τον αστροναύτη, την μαϊμού και το κοσμοδρόμιο.

  

       Στην συνέχεια πήγαμε (με αεροπλάνο που οι επιβαίνοντες ήταν όρθιοι σ’ όλη τη διαδρομή!!!)...

  

...στην πρωτεύουσα του Μάντρε Ντε Ντίος:

το Πουέρτο Μαλντονάδο που δεν έλεγε τίποτα.

      Μόνο που ο οικολογικός ξενώνας ήταν καταπληκτικός, όπου διανυκτερεύσαμε όπως και το πρόγραμμα. Αν υπάρχει επίγειος παράδεισος, αυτός είναι σίγουρα η λίμνη Σαντοβάλ.

      Επισκεφθήκαμε την επικίνδυνη ζούγκλα, όπου συναντήσαμε χρυσορύχους κοσκινίζοντας την άμμο και μου επέτρεψαν σαν αρχηγός αυτής της παρέας να ανέβω πρώτος στο κουφάρι του Φιτζκαράλντο.

      Ένας έμπορος καουτσούκ διέσχιζε με ένα πλοιάριο την περιοχή και ανάγκαζε τους ιθαγενείς να δουλεύουν σαν σκλάβοι. Ο θρύλος λέει ότι αυτοί  το καταράστηκαν και ξαφνικά στέρεψαν τα νερά του ποταμού με αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί το πλοίο και να μη μπορεί να φύγει και έτσι γλύτωσαν οι Ινδιάνοι. 

      Άμα διψάσεις τι γίνεται; 

      Τίποτα… Κόβει ο συνοδός, ντόπιος και γνώστης της ζούγκλας ένα κλαδί από δέντρο που ξέρει μόνο αυτός, κάθεσαι από κάτω και αυτό στάζει νερό. Ναι νερό σαν αυτό που πίνουμε στην Αθήνα…. Μετά πετάξαμε πάνω στις Άνδεις.

      Προορισμός μας το Κούζκο.

      Γύρω από το κέντρο, την πλατεία Ντε Άρμας, το Πανεπιστήμιο, ο Καθεδρικός Ναός αλλά και το Τέμπλο του Ήλιου των Ίνκας, το Κοριτσάντσα, που μετατράπηκε στον ναό του Σάντο Ντομίγκο από τους Καθολικούς Κονκισταδόρες. Φυσικά και εδώ οι Ίνκας μαρτύρησαν στην Ιερά Εξέταση. Μια σειρά από παλιές επαύλεις των κατακτητών δείχνουν την ευρωπαϊκή καταγωγή τους. Σημαντικά όμως  αξιοθέατα είναι γύρω από το Κούζκο. Το Σακσασοχιουαμάν, όπου γίνεται και το ενδιαφέρον φολκλορικό θέαμα προς τιμή του Ήλιου, που λατρευόταν από τους Ίνκας. Εκεί είδαμε και τους αξέχαστους μουσικούς: τους Λος Μονάρχες που έπαιξαν για τους φίλους τους, τους Γριέγος (Έλληνες) και την απεργία των Σιδηροδρομικών, μιας και τα εργατικά κινήματα είναι πολύ έντονα σ’ όλη την Λατινική Αμερική. Αρχίσαμε να διασχίζουμε την Ιερή Κοιλάδα των Ίνκας.

      Το Πισάκ, όπου πέσαμε πάνω στην Εθνική Γιορτή τους με καταπληκτικό θέαμα γιατί οι σημερινοί Ίνκας τα’ χουν κάνει αχταρμά. Καθολικοί μεν, αλλά Ίνκας. Άρα ειδωλολάτρες ….

      Πήραμε το τρένο για το Άκουας Καλιέντες (Ζεστά Νερά), την βάση για το Μάτσου Πίτσου.

  

  

      Το απόλυτο αξιοθέατο όλης της Λατινικής Αμερικής.

      Εμείς προτιμήσαμε να ανέβουμε με τα πόδια. Ο Χάιραμ Μπίνγκαμ στις 24 Ιουλίου 1911 ανακάλυψε όλως τυχαία στην ζούγκλα την μυστική πόλη, ιερό των Ίνκας. Η πόλη περιλαμβάνει το παλάτι του βασιλιά, το κοιμητήριο, το ηλιακό παρατηρητήριο, το ιερό και τον δρόμο που οδηγούσε στο ιερό της σελήνης. Είναι άλλο να το περιγράφεις και άλλο να το ζεις αντικρύζοντας τα συμπαθητικά λάμα.

       Από το Κούζκο κατευθυνθήκαμε προς την λίμνη Τιτικάκα. Φθάνοντας στο Πούνο, το λιμάνι της λίμνης.

  

      Η λίμνη Τιτικάκα είναι η λίμνη που βρίσκεται στο πιο ψηλό υψόμετρο σ’ όλη τη γη. Από το Πούνο επισκεφθήκαμε το νησί Ούρος, όπου μένουν και οι ομόηχοι Ινδιάνοι, τα νησιά Τακουΐλε, Αμαντίνι και το νησί του Ήλιου.

       Το τοπίο μοιάζει πολύ με Ελλάδα, αλλά η λίμνη έχει αρχίσει να δείχνει το πρόβλημά της: τον ευτροφισμό. Από το Πούντο οδηγηθήκαμε προς την Κοτσαμπάμπα. Το αστείο της υπόθεσης; Εμείς περάσαμε με πλοιάριο και το λεωφορείο μας με φορτηγίδα!!!

      Ο δρόμος περνάει από πολύ μεγάλα υψόμετρα και όταν φθάσεις την Λα Παζ συνειδητοποιείς ότι η πόλη είναι χτισμένη σε υψόμετρα από 3200 έως και 4100 μέτρα, εκεί που είναι κτισμένες οι παραγκουπόλεις, γιατί Λατινική Αμερική σημαίνει φτώχια και ανισότητα, παρά του ότι είναι πλούσια σε κάθε λογής μεταλλεύματα και φυσικούς πόρους.

      Η ιστορία της χώρας είναι γεμάτη με αμέτρητες επαναστάσεις για κοινωνική δικαιοσύνη και απεξάρτηση. Η παρουσία της κουλτούρας των Ισπανών κατακτητών είναι παντού, παρόλο που δεν τον «χώνεψαν» και απόλυτα οι ντόπιοι. Στην πόλη βλέπεις κάθε λογής αντίκες αυτοκινήτων που περισσεύουν από τις πλούσιες χώρες του Βορρά, αλλά το πέρασμα από την Κοιλάδα της Σελήνης και κυρίως του Παγετώνα Τσακαλτάγια είναι μοναδική εμπειρία.

  

      Ήρθε όμως η ώρα της επιστροφής. Επιστροφή στο Πούνο και από κει στην Αρεκίπα και μετά στην Παναμερικάνα, τον παραλιακό  δρόμο στον οποίο δεν μπορεί κάποιος «νορμάλ» δυτικός να οδηγήσει ένα αυτοκίνητο.

      Μετά από μια μέρα και μια νύχτα, έφθασε η ώρα του αποχαιρετισμού με τον Κόνδορα. Αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε. Μου ζήτησε να του τραγουδήσω το τραγούδι του, έστω και στην διασκευή των Simon & Garfunkel. Χωρίσαμε.

      Μα κάθε φορά που βλέπω πουλί μοναχικό, αυτοκρατορικό να πετάει στον ουρανό γυρίζω το βλέμμα μου και χαιρετώ την ψυχή του Κόνδορα. Που ξέρεις κάποια στιγμή θα ξανασυναντηθούμε.

      Και εσείς αν πάτε και συναντήσετε τον φίλο μου πες του τα χαιρετίσματα μου…..

Κάνετε κλικ στον χάρτη