Οι Έλληνες του Βλαδικαυκάσου. Οι Σταλινικές Διώξεις των Ποντίων. Προσκλητήριο ψυχών

Η ίδρυση της πόλης.

Η πόλη του Βλαδικαυκάζ (Βλαδικαύκασος για τους Πόντιους), ιδρύθηκε το 1784 ως φρούριο επί των ημερών της αυτοκράτειρας Αικατερίνης Β΄, κατά τη διάρκεια της ρωσικής κατάκτησης του Καυκάσου και ήταν για πολλά χρόνια η κύρια ρωσική στρατιωτική βάση στην περιοχή. Στο βόρειο τμήμα της οροσειράς του Καυκάσου  βρίσκεται η δεύτερη υψηλότερη κορυφή του, το Καζμπέγκ (5.047μ.).

Την πόλη διασχίζει ο γνωστός στην ευρύτερη περιοχή ποταμός Τέρεκ. Ο γεωργιανός στρατιωτικός αυτοκινητόδρομος που διασχίζει τα βουνά Καζμπέγκ, κατασκευάστηκε το 1799 για να συνδέσει την πόλη με τη Γεωργία στο νότο, και το 1875 μια άλλη σιδηροδρομική γραμμή κατασκευάστηκε για να την συνδέσει με το Ροστόβ –ον-Ντον δυτικά και το Μπακού ανατολικά στο Αζερμπαϊτζάν. Το Βλαδικαυκάζ υπήρξε θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων τόσο  στο ρωσικό εμφύλιο πόλεμο, όσο και στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον Νοέμβριο του 1942 οι δυνάμεις της ναζιστικής Γερμανίας προσπάθησαν ανεπιτυχώς να καταλάβουν την πόλη αλλά απωθήθηκαν, ωστόσο ο Φον Μανστάιν και οι Ναζί έφτασαν στα προάστια της πόλης και εισήλθαν  σε μερικές συνοικίες  της.

Από το 1931 έως το 1944 και από το 1954 έως το 1990, το όνομά της πόληςτόσο στη ρωσική όσο και στην Οσετίνικη γλώσσα ήταν Ορζονικίτσε (Орддоникийдзе) προς τιμή του Ορζονικίτσε, γεωργιανού Μπολσεβίκου, ενώ από το 1944 έως το 1954 ονομαζόταν επίσημα Ντζαουτζικάου (Дзауддикаай) στα ρωσικά και Дзæудйххйűæу στα Οσετίνικα. Το Βλαδικαυκάζ  έλαβε  ξανά το παλιό ρωσικό όνομά του το 1990 λίγο πριν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ποτέ όμως δεν σταμάτησε η πολιτική αναταραχή στο Βόρειο Καύκασο, ακόμα και στη νεώτερη εποχή.

Στις 26 Νοεμβρίου 2008, ο Βιτάλι Καράγιεφ, δήμαρχος του Βλαδικαυκάζ, σκοτώθηκε από άγνωστο ένοπλο. Στις 31 Δεκεμβρίου 2008 ο διάδοχός του Καζμπέγκ Παγκίγιεφ, σκοτώθηκε επίσης από άγνωστους ενόπλους.

Η πόλη είναι η πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Βόρειας Οσετίας, τελευταίο χριστιανικό οχυρό (έχει όμως και μερικούς μουσουλμάνους κατοίκους και τζαμί), μέσα σε μια θάλασσα μουσουλμανικών πληθυσμών και διαθέτει μια σειρά από πανεπιστημιακές σχολές, μουσείο κλπ.

Το τζαμί της πόλης

Στη πόλη συνυπάρχει η αρχιτεκτονική του Ρωσσικού μπαρόκ και η  Σταλινική παραλληλεπίπεδη διάταξη των πολυκατοικιών. Ορειχάλκινα αγάλματα γνωστών καλλιτεχνών κοσμούν το κέντρο της πόλης.

Το τούβλο χρησιμοποιείται σαν δομικό και διακοσμητικό υλικό  ταυτόχρονα.

Το Βλαδικαυκάζ έχει εξελιχθεί σε ένα σημαντικό βιομηχανικό κέντρο για την περιοχή, με τη λειτουργία χημικών βιομηχανιών, μεταποιητικών  βιομηχανιών και τώρα τελευταία κάνει προσπάθειες για το άνοιγμα του τουρισμού, μιας και στη περιοχή υπάρχουν υπέροχα τοπία.

Ο Ελληνισμός της πόλης

Ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα οι Έλληνες της πόλης του Βλαδικαυκάζ άρχισαν να οργανώνουν την κοινοτική ζωή τους.

Το σπίτι του Γεωργιάδη.

Πάνω από τη πόρτα της αυλής η επιγραφή αναφέρει με ελληνική γραφή:

 Κατασκευάστηκε 1893

Το 1879 ξεκίνησε η ανέγερση της ελληνικής εκκλησίας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, με την οικονομική στήριξη του γεννημένου στη Χάρσερα Χαράλαμπου Μουρατάντωφ (Μουρατίδη). Η εκκλησία γκρεμίστηκε και στη θέση της δημιουργήθηκε πάρκο.

Η εκκλησία Κωνσταντίνου και Ελένης

(γνωστή και ως Χαραλαμπέφσκι)

Οι αρχικοί μετανάστες ήταν Αργυρουπολίτες κυρίως από τα χωριά Χάκαξα, Χάρσερα, Ίμερα, Κρώμνη, κάτι που συνάγεται και από τις ημερομηνίες γέννησης  στις καταστάσεις των θυμάτων, αλλά και από τις επιτύμβιες ημερομηνίες θανάτου των θαμμένων στο ελληνικό τμήμα του νεκροταφείου.

Σημαντικές οικογένειες που εγκαταστάθηκαν πρώτα στην πόλη και αναπτύχθηκαν επιχειρηματικά ήταν οι Μακρίδη, Χαραλαμπίδη, Μουρατίδη, Θεοδωρίδη, Παπαδόπουλοι από τη Χάρσερα, Αμαραντίδη (Μαραντίδη) από την Ίμερα, Λαζαρίδη. Συγκεκριμένα ο Κανδηλάπτης στο βιβλίο του (Γεωγραφικόν και Ιστορικόν Λεξικόν των χωριών, κωμοπόλεων και πόλεων Χαλδίας. Εκδοτικός Οίκος Αδελφοί Κυριακίδη, σελ. 184), ο οποίος χρημάτισε δάσκαλος στη Χάρσερα   στις αρχές του 20^ου αιώνα.  αναφέρει ότι:

«…… στη Χάρσερα υπήρχαν και ικανοί κρυπτοχριστιανοί (κονώς τενεσούριδες), κυρίως στην ενορία Χατσάντων, οι οποίοι όταν πήγαν στη Ρωσσία απέρριψαν το προσωπείο του δίπιστου».

Η πρώτη γενιά μεταναστών δεν ξέκοψε τις επαφές της με τα χωριά τους στη Χαλδεία. Επιχορηγούσε τη λειτουργία των σχολείων των χωριών (βλέπε: Ηλίας Θεοδωρίδης, Ποντιακή Εστία 1960, σελ. 5569, Αγροσυκιά), των εκκλησιών, και έχτιζε σπίτια πολλές φορές σε υπερβολικές διαστάσεις για το μέγεθος του χωριού. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το σπίτι των αδελφών Χαραλαμπίδη στη Χάρσερα αποκαλούμενο μικρό και μεγάλο Γονάχ (Κονάκι δηλαδή), στο οποίο δεν κατοίκησαν ποτέ και αργότερα χρησιμοποιήθηκε σαν σχολείο.

Ο γεννημένος στη Χάρσερα Αντώνης Ταργοντσίδης στη Ποντιακή Εστία (1950,  τεύχος 10 σελ. 566-5688, «Η Χάρσερα»), γράφει:

«….Από τη Χάρσερα, λόγω της στενότητας της γης από το 1904 οι Χαρσερίται εκτός του Καυκάσου ταξίδευαν στα απώτατα σημεία της Σιβηρίας, μέχρι το Χαρμπίν, το Βλαδιβοστόκ και ευδοκίμησαν στον οικονομικόν στίβον άπαντες σχεδόν οι ξενιτεμένοι. Αναφέρομαι χαρακτηριστικώς στους πρώην Οσμαναγάντας και ακολούθως Μακρίδας, Νικόλαον και Ιωάννην, στους αδελφούς Ποχτσάντας μετονομασθέντες σε αδελφούς Χαραλαμπίδες, τον Νικόλαο Τοπάλωφ, τον Χαράλαμπο Ουστάμπασην, τους Μερτζάνωφ, Πετρίδας, Μεταλλείδας, Ελ. Ταργοντσίδην…. Αλλά και εν αυτή τη ξένη δεν υστέρησαν οι Χαρσερίται…. Ο  Χαράλαμπος Ουστάμπασης δια να αναφέρωμεν ένα παράδειγμα μόνον  εις ανάμνηση  του ναού  των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Διάκονας, ανήγειρε κάτοχος κολοσσιαίας περιουσίας εν Βλαδικαυκάζ φερώνυμον ναόν Βυζαντινού ρυθμού μεγαλοπρεπή και πολυτελέστατον προς εκκλησιασμό της Ελληνικής παροικίας, που μετεβλήθη αργότερα σε ρωσσική….».

Σημείωση γράφοντα

Το επίθετο Ουστάμπασης σημαίνει αρχιμεταλλουργός.

Ο Χαράλαμπος Ουσταμπάσης μετονομάστηκε σε Μουρατίδης και ρωσσοποιημένο σε Μουρατάντωφ, όπως ο Παπαδόπουλος- Κεσίσογλου σε Κεσίσεφ, ο Λαζαρίδης σε Λάζαρεφ κλπ. Ο Αντώνης Ταργοντσίδης είναι αδελφός της Κυριακής, συζύγου του Δημήτρη Ιωσηφίδη, εγγράμματος, άριστος γνώστης των γεγονότων της ζωής των κοινοτήτων, ο οποίος δραστηριοποιείτο στο Γκρόζνυ, ιδιοκτήτης φούρνου, και μετά το θάνατο του γαμπρού του μετακίνησε εκεί το 1926 την οικογένεια της αδελφής του. Είχε πολύ καλή γνώση των ανθρώπων που κατοικούσαν τόσο στο Γκρόζνυ, όσο και στο Βλαδικαυκάζ πριν επιστρέψει στην Ελλάδα. 

Είναι γνωστό από πολλές προφορικές μαρτυρίες ότι υπήρχε στενή επαφή μεταξύ των συγγενών που διέμεναν στις πόλεις Γκρόζνυ και Βλαδικαυκάζ και μέλη των ίδιων οικογενειών κατοικούσαν και στις δύο πόλεις. Παραδείγματα είναι τα αδέλφια Ιωάννης και Θεόδωρος Παπαδόπουλος, ο Νικόλαος και  Ιωάννης Μακρίδης κ.α. Μια τέτοια παλινδρόμηση περιγράφει η Ευδοκία Παπαδοπούλου:

«Ο πατέρας μου ο Μιχαήλ γεννήθηκε το 1903 και η μητέρα μου η Αναστασία Κωνσταντινίδου γεννήθηκε το 1910. Οι γονείς του πατέρα μου ήταν ο Κων/νος Παπαδόπουλος και η γυναίκα του η Άννα που ήταν Ρωσίδα. Εγώ γεννήθηκα το 1946 στο Γκρόζνυ, στην άκρη της πόλης. Έζησα εκεί μέχρι το 1949 και μετά ζούσαμε στο Βλαδικαυκάζ. Ο πατέρας μου ο Μιχαήλ, ήταν πρώτος μηχανικός σε χημικό εργοστάσιο και ήταν μεγάλο κομματικό στέλεχος. Σπούδασε στην Μόσχα στρατιωτική Χημική Ακαδημία. Ήταν η μοναδική σχολή σ’ όλη την Σοβιετική Ένωση. Τον επέλεξαν επειδή ήταν πάρα πολύ καλός στη δουλειά του, αλλά το 1937 τον ξήλωσαν επειδή ήταν Έλληνας. Και πάλι καλά που δεν τον σκότωσαν. Γύρισε έτσι στο Γκρόζνυ. Πηγαινοερχόμασταν στο Βλαδικαυκάζ, όμως και από το 1949 έως το 1994 ζούσαμε μόνιμα  στο Βλαδικαυκάζ. Εγώ τελείωσα τη Μουσική Ακαδημία στο Ερεβάν και στο Ωδείο του Κιλκίς, όπου εγκαταστάθηκα οριστικά  δίδασκα πιάνο. Η θεία μου Ευγενία-Ευδοκία ήταν βοηθός του αρχηγού του κόμματος στο Βλαδικαυκάζ. Τέλειωσε Πανεπιστήμιο, (ιστορικός) και σκοτώθηκε το 1943 στις μάχες του Β΄Π.Π. σαν ελεύθερος σκοπευτής.

Ο αδελφός μου Κων/νος που γεννήθηκε το 1941 στο Γκρόζνυ και πέθανε το 2013 ζωγράφιζε και αυτός όπως και εγώ. Ζούσε στο Βλαδικαυκάζ.

(Μαρτυρία Ευδοκίας Παπαδοπούλου-Χοστελίδη στον Βασίλη Κωνσταντινίδη στις 26 Αυγούστου 2018 στο Κιλκίς).

Πολλοί Πόντιοι που εγκαταστάθηκαν στη πόλη αναπτύχθηκαν επιχειρηματικά και με καμάρι επεδείκνυαν την ποντιακή καταγωγή τους.

Ο αλευρόμυλος του Λαζαρίδη στο Βλαδικαυκάζ

Ευγενική παραχώρηση της φωτογραφίας από την εγγονή του Κλειούλα Λαζαρίδη, της οποίας οι γονείς Ευάγγελος Λαζαρίδης και Βέρα Παπαδοπούλου το γένος Μακρίδη γεννήθηκαν στο Βλαδικαυκάζ και ήρθαν την δεκαετία του ’30 στο Κορυδαλλό, έχοντας τελειώσει γυμνάσιο στη Ρωσία

Συμβολισμός: Ο μονοκέφαλος αετός του Πόντου και οι μελλοντικοί απόγονοι του. Ανάγλυφες προσωπογραφίες μελών της οικογένειας. Κατά μη επιβεβαιωμένες πληροφορίες το κτίσμα ανήκε στον Μαράντωφ. Οι Πόντιοι αναφέρονται στα παιδιά τους: «πουλία μ’.»

Οι οικογένειες των περισσοτέρων αποχώρησαν από το Βλαδικαυκάζ, μάλιστα οι πιο προνοητικοί πριν το ’37 και εγκαταστάθηκαν για παράδειγμα του Μακρίδη στο Κορυδαλλό και τη Καλλιθέα, του Λαζαρίδη στο Κορυδαλλό, του Θεοδωρίδη και του Χαραλαμπίδη στα Γιαννιτσά. Στις αρχές του 20^ου αιώνα όλα κυλούσαν ομαλά για την Ελληνική κοινότητα. Οι παλαιότερα εγκαταστημένοι βοηθούσαν τους νεοφερμένους να εγκλιματιστούν, να εργαστούν και να στεριώσουν. Οι οικογενειακοί δεσμοί ήταν συνεκτικοί, κάτι που αποδεικνυόταν είτε στις χαρές (συναντήσεις, γάμοι, βαπτίσεις), είτε στις λύπες (κηδείες), όταν σύσσωμη η κοινότητα αποχαιρετούσε το νεκρό.

Η οικογένεια Παπαδόπουλοι

1926: Η κηδεία του Χαρσερέτη Δημήτρη Ιωσηφίδη.
Τον αποχαιρετά η σύζυγος του Κυριακή Ταργοντσίδου, τα παιδιά της και σύσσωμη η Ελληνική κοινότητα. Ιερέας είναι ο Αριστείδης Κακουλίδης.

Ευγενική παραχώρηση της φωτογραφίας από την εγγονή του Κυριακή Τσιμπρικίδου

Το πρώτο καιρό οι γάμοι γίνονταν μεταξύ των μελών που κατάγονταν από τα ίδια χωριά, ή με άτομα Ποντιακής καταγωγής από τα γειτονικά τους. Αργότερα ήρθαν και οι μεικτοί γάμοι. Η Ρωσική Επανάσταση όμως ήταν ένα από τα ιστορικά γεγονότα της περιόδου 1917-1920, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή των Ελλήνων της Βόρειας Οσετίας. Την περίοδο αυτή έρχονται μαζικά στην πόλη του Βλαδικαυκάζ (τότε Ορτζονικίτζε) οι πρόσφυγες από τον Πόντο και κυρίως από την Περιφέρεια του Καρς. Πολλοί από αυτούς είχαν αρχικά καταγωγή από την Αργυρούπολη. Δεν έμειναν όλοι στη πόλη. Αρκετοί μετακινήθηκαν στην Ελλάδα μετά την Ανταλλαγή το ’24, όπως ο Ισαάκ Λαυρεντίδης, ο Χρήστος Σαμουηλίδης (με καταγωγή από τη Βαρενού της Χαλδείας). 

Τον Φεβρουάριο του 1919 στην περιοχή του Βλαδικαυκάζ ξεκινούν ξανά οι συγκρούσεις. Είναι προφανές ότι οι αστοί αντέδρασαν στη καινούργια τάξη πραγμάτων, ενώ πολλοί νέοι που σπούδαζαν στα Πανεπιστήμια ενστερνίστηκαν τις νέες ιδέες. Τότε προφανώς ήρθαν και τα πρώτα διχαστικά σύννεφα στη κοινότητα, χωρίς όμως τελειωτικά αποτελέσματα. Ο διαχωρισμός Λευκοί (Τσαρικοί), Κόκκινοι (Κομμουνιστές) υπήρξε και εδώ. Όσοι παρέμειναν μετά από αυτή τη περίοδο διέπρεψαν. Ανάμεσα στα μέλη της κοινότητας αναδείχτηκαν πολλοί καλλιτέχνες, επιστήμονες, μουσικοί και η συνεισφορά τους στην πνευματική ζωή της Οσετίας είναι πολλαπλάσια του ποσοστού της που της  αναλογεί  πληθυσμιακά.

Πίνακας της ελληνικής καταγωγής ζωγράφου

Κοντόεβα – Πιρόεβα

που κοσμεί το μουσείο της πόλης

Αυτοπροσωπογραφία και πίνακας  του μηχανικού Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου, με καταγωγή από τη Χάρσερα και ανηψιού της σκοπεύτριας Ευδοκίας Παπαδόπουλου. 

(βλέπε: ζωγράφος Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, ”Οι Έλληνες του Κισλοβόντσκ”)

(Βλέπε: Ευδοκία Παπαδοπούλου: Η Πόντια sniper που πέρασε στην αιωνιότητα)

Ζωγράφος: Λεωνίδας Παπαδόπουλος

Η καλλιτεχνική δεξιότητα ενός ακόμα μέλους της οικογένειας, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ποτέ του δεν είχε διδαχθεί μαθήματα ζωγραφικής, όπως και η αδελφή του Ευδοκία αντίστοιχα.

Πίνακας της μουσικού και αυτοδίδακτου ζωγράφου
Ευδοκίας - Ευτυχίας Παπαδοπούλου, αδελφή του Κωνσταντίνου.

Στη Σταλινική περίοδο όμως τα πράγματα άλλαξαν. Οι πολιτικές διαφορές παγιώθηκαν και όσοι αρνήθηκαν τη «ρωσσοποίηση», δηλαδή την αποδοχή της Σοβιετικής υπηκοότητας, έπρεπε να φύγουν. Όσοι έφυγαν και ήρθαν τη δεκαετία του ’30 στην Ελλάδα, δύσκολα επικοινωνούσαν με τους συγγενείς τους που παρέμειναν εκεί. Κάποιοι όμως ενώ είχαν στα χέρια τους Ελληνικά διαβατήρια δεν έφυγαν ποτέ για την Ελλάδα.

Ελληνικό διαβατήριο ατόμου που τελικά δεν αναχώρησε για την Ελλάδα το 1938

(Ευγενική παραχώρηση της φωτογραφίας από τον Βασίλη Χωστελίδη).

Τις δεκαετίες του ’20 και του ’30 η αναχώρηση, πιο σωστά ο εκτοπισμός των Ποντίων από τη πόλη δεν έγινε και με τις καλύτερες συνθήκες. Η Κλειώ Μπαραμπούτη το γένος Λαζαρίδη, εγγονή του Χαρσερέτη Λάζαρου Λαζαρίδη και δισέγγονο των επίσης Χαρσερετών Γιάννη Μακρίδη και Γιάννη Παπαδόπουλου διηγείται σχετικά:

«Ο πατέρας μου ονομαζόταν Βαγγέλης Λαζαρίδης, γεννήθηκε στο Βλαδικαυκάζ το 1909. Πήγε στο Ελληνικό σχολείο και στην συνέχεια τελείωσε το Ρωσικό Γυμνάσιο, έχοντας ιδιαίτερη κλίση στα θετικά μαθήματα. Ο πατέρας του Λάζαρος Λαζαρίδης γεννήθηκε γύρω στο 1860, ενώ πρέπει να έφυγε από τον Πόντο γύρω στο 1880. Παντρεύτηκε δυο φορές, επειδή η πρώτη  γυναίκα του πέθανε. Ο πατέρας μου ήταν το μόνο παιδί από την Κλειώ, τη δεύτερη σύζυγο του, που έχω και το όνομά της. Η γιαγιά μου είχε τελειώσει το Παρθεναγωγείο Τραπεζούντας και ήταν Κρωμναία στην καταγωγή. Όπως όλοι οι μετανάστες Πόντιοι ο παππούς μου Λάζαρος ρίχτηκε στην δουλειά και έφθασε να χτίσει ένα τεράστιο αλευρόμυλο που ήταν στην άκρη της πόλης και όλοι τον ήξεραν σαν τον Μύλο του Λάζαρεφ. 

Όταν μας πήραν τον μύλο, τον μετέτρεψαν σε εργοστάσιο κονσερβοποιίας. Στα χρόνια της ευμάρειας στη Ρωσία είχε ποδηλατόδρομο στο σπίτι του και το ποδήλατό του ήταν φερμένο από τη Γαλλία, ενώ ο ίδιος είχε πάρει βραβεία και σε αντίστοιχους αγώνες. Ο πατέρας μου πρόλαβε και ήρθε στην Ελλάδα το 1929. Τα άλλα του αδέλφια είχαν και αυτοί προλάβει να έρθουν στην Ελλάδα, βγάζοντας μαζί τους κάποια χρήματα και παίρνοντας οικόπεδα τον Κορυδαλλό. Ο ίδιος όταν ήρθε στην Ελλάδα δούλεψε σαν υπάλληλος σε πετρελαϊκή εταιρεία, χωρίς να μπορέσει να σπουδάσει ποτέ στο Μετσόβιο που θα το ήθελε πολύ, ενώ είχε τις ικανότητες… Θυμάμαι ότι είχε ένα φίλο από το Βλαδικαφκάζ και ερχόμενος στην Ελλάδα έμενε στα Γιαννιτσά, τον Κόττικα τον Θεοδωρίδη. Κάποια στιγμή όταν ήθελε να σπουδάσει ο αδελφός μου στη Γερμανία πήγανε και με τη μαμά μου για δουλειά. Άλλη μια μετανάστευση …

Η μητέρα μου, η Βέρα Παπαδοπούλου γεννήθηκε στο Βλαδικαφκάζ το 1917 και τέλειωσε εκεί το Ρωσικό Γυμνάσιο. Ο πατέρας της ο Φέντιας (Θόδωρας) γεννήθηκε το 1895 στο Γκρόζνυ και ήταν ο πρωτότοκος γιός του πάμπλουτου Χαρσερέτη αλευρέμπορα Γιάννη (Ιβάν) Παπαδόπουλου (ή Κεσίσογλου – Κεσίσοφ). Η μητέρα του Σοφία, γεννημένη το 1869, πέθανε το ’51 στην Ελλάδα σε ηλικία 82 ετών. Ο άντρας της την αποκαλούσε Σοφία Σολομών, γιατί όσο μπόι της έλειπε, τόσο έξυπνη και διορατική ήτανε. Είχε γεννηθεί όπως και ο άντρας της στην Χάρσερα και μαζί του απέκτησε δεκαέξη παιδιά, εκ των οποίων μόνο τα τέσσερα επέζησαν. Ο Φέντιας, η Όλγα, ο Γιάννης και η Αννίτσα.

Η μητέρα της μαμάς μου λεγόταν Λένα το γένος Μακρίδου, από γνωστή οικογένεια της Χάρσερας. Ο προπάππος μου λεγόταν Γιάννης Μακρίδης. Έφυγε από την Χάρσερα γύρω στο 1860 εντελώς αγράμματος, αλλά ήταν πολύ εργατικός και διορατικός. Όταν πήγε στο Βλαδικαυκάζ κουβαλούσε με δύο κουβάδες νερό, συνδεδεμένους με ένα ξύλο στην αγορά της πόλης  για τους εμπόρους. Γρήγορα απέκτησε χρήματα και έφθασε να έχει στο κέντρο της πόλης ένα πανέμορφο σπίτι που ήταν τρίφατσο και από κάτω είχε φούρνο. Παντρεύτηκε την Ευθυμία Ιωσηφίδου από γνωστή οικογένεια της Χάρσερας και μαζί της έκανε δεκατέσσερα παιδιά, εκ των οποίων επέζησαν πέντε αγόρια και έξι κορίτσια. Και αυτή ήταν αρχοντογυναίκα και πολύ προκομμένη. Η γιαγιά μου ήταν η μεγαλύτερη κόρη γεννημένη στο Βλαδικαφκάζ το 1898. Η προγιαγιά Ευθυμία είχε τόσες προίκες για τις κόρες της που όταν ήρθανε στρατιώτες και πετούσαν από τα μπαλκόνια τα μπαούλα με ρούχα και προικιά και ο ίδιος ο άντρας της Γιάννης απορούσε που τα είχε κρυμμένα. Ήταν τόσο έξυπνη που όταν ήρθαν οι Κόκκινοι, στο σπίτι της έτυχε να βρισκόταν μόνο ο μικρός ανηψιός της. Τραγουδιστά σαν να μοιρολογούσε του έλεγε στα Ποντιακά, την ώρα που ψάχνανε στο σπίτι για λεφτά και άλλα τιμαλφή να πάει στο πλυσταριό και να πάρει τα χρήματα από κει που τα είχε κρύψει και να φύγει… Πέθανε εξήντα τριών χρονών, ενώ τα παιδιά της ο Μίτιας (Δημήτρης) και ο Κόλλιας (Νίκος), όταν ήρθανε στην Ελλάδα πριν το ’34, έχοντας κάποια χρήματα φτιάξανε βουστάσιο στον Κορυδαλλό και συγκεκριμένα στην Παύλου Μελά.

Η μητέρα μου με τον πατέρα μου γνωρίζονταν από το Βλαδικαυκάζ, αλλά παντρεύτηκαν εδώ, ενώ η μητέρα μου ερχόμενη το ’34 στην αρχή στην Ευγένεια και μετά στον Κορυδαλλό αναγκάστηκε όπως πολλές συνομήλικές της από την Ρωσία να δουλέψει ως εργάτρια στου Καρέλα, με το παρατσούκλι «Παλιορωσίδα» να την συνοδεύει παρ΄ όλο που ήταν μορφωμένη και καλή εργάτρια»…

(Μαρτυρία Κλειούλας Μπαραμπούτη το γένος Λαζαρίδη στο Βασίλη Κωνσταντινίδη, Κορυδαλλός 21 Δεκέμβρη 2017)

Ένα δεύτερο κύμα μετανάστευσης προς την Ελλάδα έγινε μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και τους Ρωσσο - Τσετσενικούς πολέμους, οπότε και υπήρξε φόβος στράτευσης των νεαρών Ποντίων. Πολλοί από αυτούς κατοικούν σήμερα στον Ασπρόπυργο.

Ο Πόντιοι της πόλης του Βλαδικαυκάζ της Βόρειας Οσετίας ήταν  και είναι  αποδεκτοί και σεβαστοί από τους γηγενείς. Ζούσαν και ζουν  ειρηνικά και ήταν αγαπημένοι. Οι Έλληνες ήταν και είναι πολύ εργατικοί και τίμιοι και συνέβαλαν σημαντικά στην ανοικοδόμηση της πόλης (κτήρια, εκκλησίες και δρόμους). Η λεωφόρος Μίρα έχει και την Ελληνική της διάσταση μιας και αρκετά  κτίρια έλκουν Ελληνική καταγωγή.

Αρχιτεκτονικό στυλ του κέντρου της πόλης.

Η κοινότητα αναπτύχθηκε αρχικά γύρω από την οδό Τριανταφίλλοβα. Τα παιδιά των χωρικών από τη Τουρκία εξελίχθηκαν, μορφώθηκαν, ανέπτυξαν δεξιότητες, καταξιώθηκαν. Οι καλές τους σχέσεις με τους Οσετούς διατηρούνται μέχρι σήμερα και χαρακτηρίζονται από αμοιβαίο σεβασμό. Σήμερα πάντως κάποιοι επέστρεψαν από την Ελλάδα, όπου είχαν μεταβεί τη δεκαετία του ‘90 και συμβάλλουν στην αναγέννηση της κοινότητας. Πάντα όμως λαχταρούν να βρουν τις ρίζες τους και τους συγγενείς τους.

Ο ευεργέτης Μαράντωφ(Η φωτογραφία εκτίθεται σε τοίχο του σχολείου)

Η εκκλησιαστική ζωή των Ελλήνων

Στις 3 Ιουνίου του 1902 πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου η πρώτη επίσημη πανηγυρική Θεία Λειτουργία από τον επίσκοπο Βλαδικαυκάζ και Μαζντόκ Βλαδίμηρο.

Ο ναός αυτός, στον οποίο στεγαζόταν και το ενοριακό επτατάξιο σχολείο, χτίστηκε από τους Έλληνες της πόλης του Βλαδικαυκάζ και ήταν περισσότερο γνωστός ως Ελληνική Εκκλησία.

Ο ναός κατασκευάστηκε στην οδό Νάλτσινσκαγια από τις προσπάθειες του επίτιμου πολίτη Παναγιώτη Ευστ. Μαράντοφ με προσωπικά του έξοδα, και ο οποίος είχε  καταγωγή από την Ίμερα του Πόντου.

Η εξόδιος του από το συγχωριανό του ιερέα Κακουλίδη.

(Ευγενική παραχώρηση της φωτογραφίας από τον Κώστα Παυλίδη)

Το κτήριο στο οποίο υπήρχε καμπαναριό δύο επιπέδων ήταν χτισμένο με τούβλα. Υπεύθυνος του ναού διορίστηκε ο ιερέας Αριστείδης Κακουλίδης γεννημένος το 1872 στην Ίμερα του Πόντου. Υπηρέτησε ως υπεύθυνος μέχρι τη σύλληψή του τον Δεκέμβριο του 1937 (το 1939 αφέθηκε ελεύθερος). Τη θέση του ψάλτη (σε διαφορετικές χρονικές περιόδους) υπηρέτησαν οι παρακάτω Έλληνες: Πέτρος Παπαπετρίδης, Στυλιανός Παπαδόπουλος, Γρηγόρης Αγαθονικιάδης, Νομικός Μακρίδης. Οι πιστοί που προσέρχονταν ήταν οι 104 ελληνικές οικογένειες της πόλης, αποτελούμενες από 476 άτομα (αναλυτικά: 244 άνδρες και 232 γυναίκες). 

Ο ευεργέτης και κατασκευαστής του ναού θάφτηκε στην κρύπτη  κάτω από το καμπαναριό μετά το θάνατο του  το 1927. Ο Μαράντοφ τη κατασκεύασε έχοντας εξαρχής την επιθυμία να ταφεί σε εκείνο το σημείο όταν θα ερχόταν η στιγμή του θανάτου του, για να είναι για πάντα στο χώρο που αγάπησε. Το 1929 όμως εκδόθηκε από την κυβέρνηση η εντολή για το κλείσιμο του ιερού ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Μετά από ενέργειες και τη συλλογή υπογραφών από τους Έλληνες της κοινότητας του Βλαδικαυκάζ, η εκκλησία μεταφέρθηκε το 1931 στην οδό Τριανταφίλοβα 19. Το 1933 καταστράφηκε το καμπαναριό της Κοίμησης και πριν από τον πόλεμο καταστράφηκε και η κρύπτη. Στο χώρο όπου υπήρχε ο ναός μέχρι το 1931, σήμερα εδρεύει ο Ελληνικός Σύλλογος του Βλαδικαυκάς «Προμηθέας».

Ο Σταυρός που διασώθηκε στην είσοδο της αίθουσας εκδηλώσεων του συλλόγου  μαρτυρά τη παρουσία  του παλαιότερου ναού.

Μερικά χρόνια πριν, όταν ανακαινίστηκε η αίθουσα εκδηλώσεων του σωματείου, κατά τη διάρκεια των επισκευών ψηλά στον τοίχο ανακαλύφθηκε ζωγραφισμένος ένας σταυρός που κάποτε είχε βαφτεί από πάνω με χρώμα.

(Οι πληροφορίες για την Ελληνική κοινότητα δόθηκαν από τον Κωνσταντίνο Παυλίδη)

Η εκπαίδευση των Ελλήνων στη πόλη. Η λειτουργία του σχολείου.

Σημαντικές πληροφορίες για την ίδρυση και τη λειτουργία του Ελληνικού σχολείου στο Βλαδικαυκάζ δίνει ο γεννημένος στη πόλη και εξαιρετικός ερευνητής της ιστορίας της, Κωνσταντίνος Παυλίδης.

Από άρθρο της εφημερίδας Καθημερινή

«Το 1894 ανακοινώθηκε η λειτουργία του μονοτάξιου ελληνικού σχολείου στην περιοχή, που αρχικά στεγάστηκε σε ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι. Υπεύθυνος και δάσκαλος ορίστηκε ο  προσκεκλημένος από την περιφέρεια του Καρς, Θεόδωρος Γραμματικόπουλος του Χριστόφορου, ο οποίος γνώριζε πάρα πολύ καλά την νεοελληνική γλώσσα και ήταν έμπειρος παιδαγωγός. Το 1900 με τις ενέργειες του Π. Μαράντοφ ανοικοδομήθηκε το νέο κτήριο του διτάξιου πια ελληνικού σχολείου. Η Ρωσική Επανάσταση ήταν ένα από τα ιστορικά γεγονότα της περιόδου 1917-1920 που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή των Ελλήνων της Βόρειας Οσετίας αλλά και στη λειτουργία του ελληνικού σχολείου. Δάσκαλοι και διοικούντες στο ελληνικό σχολείο είχαν δυστυχώς φύγει από το Βλαδικαυκάς και είχαν εγκατασταθεί σε άλλες πόλεις. Το 1918 η ελληνική κοινότητα προσπαθούσε να βρει μια λύση ώστε να μην κλείσει αυτή η πηγή του ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού στην περιοχή. Και ευτυχώς αυτό απεφεύχθη. Πρόσφυγας είχε φθάσει με την οικογένειά του από το Όλουχλι του Καρς, ο δάσκαλος Θεοφύλακτος Λεβαντίδης. Τελικός προορισμός του ήταν η Ελλάδα. Μετά από επαφές των εκπροσώπων την ελληνικής κοινότητας με τον Θεοφύλακτο Λεβαντίδη, ο Λεβαντίδης ματαίωσε την αναχώρησή του για την Ελλάδα, έμεινε στο Βλαδικαυκάς και έγινε διευθυντής του ελληνικού σχολείου της πόλης. Η άνθηση του ελληνικού πολιτιστικού κυττάρου στην περιοχή κράτησε μέχρι το 1938. Τότε άρχισαν οι εκκαθαρίσεις των εθνικών μειονοτήτων της Σοβιετικής Ένωσης για δήθεν αντεπαναστατική δράση. Το κλίμα άρχισε να βαραίνει και φυσικά άγγιξε και τους Έλληνες. Το ελληνικό σχολείο έκλεισε μαζί και όλες οι πολιτιστικές ομάδες της κοινότητας. Στους μαθητές προτάθηκε να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε άλλα σχολεία του Βλαδικαυκάς».

Οι πολιτιστικές δράσεις του συλόγου

Η θεατρική ομάδα με επικεφαλής τον Ιβάν Ελευθερίου Τσελίδα ήταν από τις πιο δραστήριες. Ο Τσελίδας ανέβαζε παραστάσεις με εισιτήριο και διέθετε τα χρήματα στο ελληνικό σχολείο.

Η θεατρική ομάδα το 1920
(Η φωτογραφία εκτίθεται στο σύλλογο)

Η προσέλευση του κόσμου στις θεατρικές παραστάσεις, που ανεβάζονταν στα ελληνικά και τα ποντιακά ήταν μεγάλη, συχνά η θεατρική ομάδα ταξίδευε και εκτός πόλης π.χ. στο Γκρόζνι και το Πιατιγκόρσκ. Ήδη από το 1927 εκτός της λειτουργίας της θεατρικής ομάδας η κοινότητα διοργάνωνε πολιτιστικές, τιμητικές, εορταστικές εκδηλώσεις, ομάδες ανάγνωσης και εκθέσεις κ.ά,  ενώ  τα μέλη της κοινότητας συγκεντρώνονταν σε εθνικές γιορτές και μεγάλες μέρες της Ορθοδοξίας. Από τα έσοδα των διαφόρων δραστηριοτήτων συντηρούσαν το σχολείο, εξασφάλιζαν τη θέρμανσή του, στήριζαν τους δασκάλους αλλά και τις  άπορες οικογένειες Ελλήνων.

Η  εποχή της αναγέννησης  της Ελληνικής Κοινότητας.

Όταν όμως ήρθε η ώρα της επανόδου της χώρας στη Δημοκρατία ήρθε και η ώρα επανασύστασης της Ελληνικής κοινότητας. Ήταν το 1988 όταν ωρίμασε η ιδέα και δημιουργήθηκαν κάποιες στοιχειώδεις συνθήκες για την επαναλειτουργία του ελληνικού σχολείου αλλά και την ίδρυση ελληνικού συλλόγου. Τότε ήταν και η ώρα του «Προμηθέα». Κατά την πρώτη συνέλευση των Ελλήνων της πόλης στις 29 Μαΐου του 1988, όπου εκλέχθηκε μετά από ψηφοφορία ως πρόεδρος ο Δημήτριος Θ. Λεβαντίδης, γιος του Θεοφύλακτου Λεβαντίδη, τέθηκαν ως θέματα η εκπαίδευση, η αναγέννηση του πολιτισμού, των ηθών και εθίμων, η επιστροφή του ιστορικού κτηρίου όπου στεγαζόταν μέχρι το 1938 το ελληνικό σχολείο, και η αποκατάσταση των σχέσεων με τους Έλληνες της διασποράς στη Σοβιετική Ένωση. Λίγο αργότερα άνοιξε το Ελληνικό σχολείο και οι Έλληνες άρχισαν να οργανώνονται και πάλι. Ξεκίνησαν να πραγματοποιούν εκδηλώσεις, να γιορτάζουν τις εθνικές επετείους της Ελλάδας αλλά και της Ρωσικής Ομοσπονδίας, να συγκεντρώνονται στις μεγάλες γιορτές της ορθοδοξίας. Όλοι μαζί οι Έλληνες βοηθούσαν ο καθένας όπως μπορούσε το νέο ξεκίνημα του «Προμηθέα». Κατά την απογραφή του 2010 σε  330.148 κατοίκους  της πόλης οι 1.819 (0.5%) είναι Έλληνες. Στη πραγματικότητα αν υπολογισθούν και οι απόγονοι μεικτών γάμων είναι περίπου 3000 με 3500. Σήμερα κατά τη ταπεινή άποψη του γράφοντα ο «Προμηθέας» είναι ένας φάρος του Ελληνικού πνεύματος στις εσχατιές του Καυκάσου.

Στις αίθουσες του σχολείου υπάρχουν παντού αναρτήσεις είτε για τα μέλη της κοινότητας και τη συμβολή τους στην ιστορία της χώρας, είτε για τη κοινωνική ζωή των Ποντίων, είτε για τους θεμελιωτές του Ελληνικού πνεύματος και της ιστορίας.  Ο «Προμηθέας» με  το σημερινό πρόεδρο του, τον Γεώργιο Ασλανίδη, έχει ενεργό δράση, πραγματοποιεί κάθε χρόνο πληθώρα εκδηλώσεων, γιορτάζει την ημέρα του «ΟΧΙ» και την 25η Μαρτίου, διοργανώνει φεστιβάλ στα οποία συμμετέχουν σύλλογοι από όλη τη Ρωσία, και εκδηλώσεις για ηλικιωμένους. Συμμετέχει επίσης σε παγκόσμια συνέδρια του Ποντιακού Ελληνισμού και πολλά άλλα με χαρακτηριστικότατο παράδειγμα τις εκδηλώσεις για τα 30 χρόνια λειτουργίας του, υπό την αιγίδα της Δημοκρατίας της Οσετίας.

Οι Σταλινικές διώξεις.

Τον Δεκέμβριο του ’37 θα ξεκινήσουν οι διώξεις των Ποντίων μαζί με αυτές των άλλων εθνοτήτων. Στις εγκαταστάσεις του Προμηθέα υπάρχει ειδική στήλη, η στήλη των θυμάτων αυτής της περιόδου. Πρέπει όμως να γίνει επί τόπου έρευνα γιατί η λίστα αυτή δεν περιέχει όλα τα ονόματα των θυμάτων και προέχει να διασταυρωθεί με προφορικές μαρτυρίες, αναζήτηση τεκμηρίων στα Ρωσικά αρχεία και στα αρχεία του «Προμηθέα». Οι επαφές μεταξύ των μελών των ίδιων οικογενειών θα χαθούν για κάποιες δεκαετίες, λόγω της μετάβασης κάποιων στην Ελλάδα.

Ο γράφων το γένος  Παπαδόπουλου και η παιδίατρος Ελένη Τεμουρίδη το γένος Παπαδόπουλου, αναζητούν μέσα από φωτογραφίες και ντοκουμέντα τη γραμμή του κοινού αίματος τους. Μέλη της ίδιας οικογένειας υπάρχουν στη Μόσχα, στη Ρίγα, στη Σιβηρία, στην Ελλάδα.

Για το λόγο αυτό είναι χρήσιμο να ενημερωθούν τόσο οι Πόντιοι που ζουν στην Ελλάδα όσο και αυτοί που ζουν στο Βλαδικαυκάζ, τη τύχη ενός του άλλου, για να ενωθούν ξανά μέλη οικογενειών που διασκορπίστηκαν λόγω των συνθηκών.

Ειδικά για τους Πόντιους της Ρωσίας προτείνεται η αναζήτηση των συγγενών τους με  εργαλείο τα επίθετα τους και τους τόπους προέλευσης τους στο Πόντο από την ιστοσελίδα:

"Βρες τους πρόσφυγες συγγενείς σου από τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και  την Ανατολική Θράκη."

Λίστα θυμάτων Σταλινικών Διώξεων του Βλαδικαυκάζ

Αξιωνίδης Βασίλειος του Θεοδώρου (1891)

(Аксиониди Василий Федорович)

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα- τόπος εργασίας: Κτίστης στο  εργοστάσιο  αμύλου της  Τσετσενίας.

Ημερομηνία σύλληψης: 4 Φεβρουαρίου 1938.

Απόφαση: 19 Φεβρουαρίου 1939.

Καταδικαστική αρχή:  NKVD της СОАССР.

Ποινή: Η υπόθεση απορρίφθηκε σε σχέση με το θάνατο του κατηγορουμένου.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Αποκατανίδης Αβραάμ του Παύλου (1883)

(Апокатаниди Авраам Павлович)

Μέλη της ευρύτερης οικογένειας αφού εγκαταστάθηκαν αρχικά στο Βόλο σήμερα βρίσκονται στο Μόντρεαλ του Καναδά και στην Αθήνα.

Γενέτειρα: Καρς, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Αρτοποιός.

Τοποθεσία: Ναζράν.

Καταδίκη: 4 Οκτωβρίου 1938.

Καταδικαστική αρχή: Τρόικα NKVD της СОАССР.

Ποινή: Εκτέλεση.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Αποκατανίδης Ιωάννης του Βασιλείου  (1881)

(Апокатаниди Иван Васильевич)

Γενέτειρα: Κετίν, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Ιδιωτικός ταξιτζής.

Καταδίκη: 29 Οκτωβρίου 1939.

Καταδικαστική αρχή: Τρόικα NKVD της СОАССР.

Ποινή: Εκτέλεση.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Αποστολίδης Κωνσταντίνος του Γεωργίου (1893)

(Апостолиди Константин Георгиевич)

Ο Κώστας Αποστολίδης γεννήθηκε στη Χάρσερα. Εγγράμματος. Είχε τελειώσει το Φροντιστήριο Αργυρούπολης. Δάσκαλος στο Βλαδικαυκάς, από τους ιδρυτές του ελληνικού σχολείου και του ελληνικού θεατρικού τμήματος στην πόλη. Μεγάλη φυσιογνωμία και προσφορά στον Ελληνισμό της Ρωσίας. Απόγονοι του ζουν στην Ελλάδα (Αθήνα) και στο Βλαδικαυκάζ.

Γενέτειρα: Χάρσερα Αργυρούπολης, Τουρκία.

Υπηκοότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα/εργασία: Σχολείο Δάσκαλος Νο. 18

Τοποθεσία: Ορζονικίτσε- Βλαδικαυκάζ.

Καταδίκη: 4 Οκτωβρίου, 1938.

Καταδικαστικός φορέας: Η τρόικα του NKVD. της СОАССР.

Απόφαση δικαστηρίου: Εκτέλεση.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Αποστολίδης Κωνσταντίνος του  Νικολάου (1902)

(Апостолиди Константин Николаевич)

Γενέτειρα: Ισλάμσαρ, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική

Επάγγελμα: Πωλητής ψωμιού

Ημερομηνία σύλληψης: 20 Φεβρουαρίου 1938

Καταδίκη: 10 Μαΐου 1939

Καταδικαστική αρχή:  NKVD  της СОАССР

Ποινή: Η υπόθεση απορρίφθηκε για αναπόδεικτες κατηγορίες.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия – Алания

Βασιλειάδης Συμεών του Αντωνίου (1894)

(Василиади Семен Антонович)

Γενέτειρα: Χόλταχ, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Αρτοποιός

Καταδίκη: 29 Οκτωβρίου 1939.

Καταδικαστική αρχή: Ειδική συνεδρίαση της NKVD της ΕΣΣΔ.

Ποινή: Εγκλεισμός 5 χρόνια σε στρατόπεδα. 

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Γαβαλίδης Σπυρίδων του Γεωργίου (1872)

(Гавалиди Спиридон Георгиевич)

Γενέτειρα: Τεμερτσιούκι, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Φούρναρης του Άρντον σέλπο.

Ημερομηνία σύλληψης: 4 Φεβρουαρίου 1938.

Καταδίκη: 9 Μαΐου 1939.

Καταδικαστική αρχή: NKVD  της СОАССР.

Ποινή: Η υπόθεση απορρίφθηκε για αναπόδεικτες κατηγορίες.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Γαβαλίδης Νικόλαος του Σπυρίδωνα (1902)

(Гавалиди Николай Спиридонович)

Γενέτειρα: Βλαντικαυκάζ.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Φούρναρης του  Ρεντάτ σέλπο.

Συλλήψεις.

Καταδίκη: 29 Οκτωβρίου 1939.

Καταδικαστική αρχή: Ειδική Συνεδρίαση του NKVD της СОАССР.

Ποινή: Εγκλεισμός  3 χρόνια σε στρατόπεδα.

Καταδίκη: 16 Σεπτεμβρίου 1944.

Καταδικαστική αρχή: Ειδική συνεδρίαση της NKVD της ΕΣΣΔ.

Ποινή: Εξορία στο Καζακστάν για 5 χρόνια.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания - т. 2

Γαβαλίδης Σπυρίδων του  Γεωργίου  (1872)

(Гавалиди Спиридон Георгиевич)

Γενέτειρα: Τεμερτσιούκι, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Φούρναρης του Άρντον σέλπο.

Ημερομηνία σύλληψης: 4 Φεβρουαρίου 1938.

Καταδίκη: 9 Μαΐου 1939.

Καταδικαστική αρχή : NKVD της СОАССР.

Ποινή: Η υπόθεση απορρίφθηκε λόγω αναπόδεικτων κατηγοριών.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия – Алани

Γαβριηλίδης Γαβριήλ του Κωνσταντίνου (1882)

(Гаврилиди Гаврил Константинович)

Γενέτειρα: Τραπεζούντα, Τουρκία

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Φούρναρης  στο Μιχαηλόβσκι Σέλπο.

Ημερομηνία σύλληψης: 1937,

Καταδίκη: 29 Οκτωβρίου 1939.

Καταδικαστική αρχή: Ειδική συνεδρίαση του NKVD . Άρθρο: 58-10.

Ποινή: Εγκλεισμός 5 χρόνια σε στρατόπεδα.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.; Греческий мартиролог

Γεωργιάδης Παύλος του Μιχαήλ (1884)

(Георгиади Павел Михайлович)

Γενέτειρα: Ορτάκη, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Φούρναρης  στο Μιχαηλόβσκι Σέλπο.

Ημερομηνία σύλληψης: 15 Ιουλίου 1937.

Καταδίκη: 5 Ιουνίου 1939.

Καταδικαστική αρχή: NKVD της СОАССР.

Ποινή: Η υπόθεση απορρίφθηκε σε σχέση με το θάνατο του κατηγορουμένου.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Γεωργιάδης  Χριστόφορος του  Μιχαήλ (1909)

(Георгиади Христофор Михайлович)

Γενέτειρα:  Ορτάκη, περιοχή Καρς,  Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα/ τόπος εργασίας: Αρτοποιός  στο Οσπιτσέπρομ .

Τόπος: Μιχαηλόβσκι, Βόρεια Οσετία.

Καταδικαστική αρχή:  Ειδική συνεδρίαση της NKVD της ΕΣΣΔ. Άρθρο: 58-10.

Ποινή: Εγκλεισμός 3  χρόνια σε στρατόπεδα .

Σημείωση:  Εκτελέστηκε.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания. Греческий мартиролог

Γεωργιάδης  Κοσμάς του  Μιχαήλ (1905)

(Гергиади Кузьма Михайлович)

Γενέτειρα: Ορτάκη, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα/τόπος εργασίας: Φούρναρης στο  Μπεσλάν.

Καταδίκη: 29 Οκτωβρίου 1939.

Καταδικαστική αρχή: Ειδική συνεδρίαση της NKVD της ΕΣΣΔ.

Ποινή: Εγκλεισμός 3  χρόνια σε στρατόπεδα.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия – Алания

Δαμιανίδης Δαμιανός του Κυριάκου (1915)

(Дамианиди Дамиан Кириакович)

Γενέτειρα: Βλαδικαυκάζ.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Ιθαγένεια : Ελληνική.

Επάγγελμα- τόπος εργασίας: Καλλιτέχνης του Συλλόγου ВРЗ του Βλαδικαυκάζ.

Καταδίκη: 26 Μαΐου 1938

Καταδικαστική αρχή:  Ειδική συνεδρίαση της NKVD της ΕΣΣΔ.

Ποινή: Εγκλεισμός 10  χρόνια σε στρατόπεδα.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Ιωαννίδης Ιωάννης του Φεοφύλακτου (1882)

(Иоаниди Иван Феовилактович)

Γενέτειρα: Ζάρα, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Στιλβωτής.

Καταδίκη: 29 Οκτωβρίου 1939.

Καταδικαστική αρχή : Ειδική Συνεδρίαση του NKVD της СОАССР.

Ποινή: Εγκλεισμός 3  χρόνια σε στρατόπεδα.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия – Алания

Ισαακίδης Στυλιανός του Αναστασίου (1883)

(Исакиди Стилиан Анастасович)

Γενέτειρα: Αρντόστ, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Υπάλληλος στο ОС ДТК.

Καταδίκη: 4 Οκτωβρίου 1938.

Καταδικαστική αρχή: Τρόικα NKVD  της СОАССР.

Ποινή: Εκτέλεση.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия – Алания

Καζαντζίδης Χαράλαμπος του Παναγιώτου (1878)

(Казанджиди Харлампий Панаиотович).

Γενέτειρα: Αθήνα (?), Ελλάδα.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Καταδίκη: 18 Σεπτεμβρίου 1946.

Καταδικαστική αρχή: Ανώτατο Δικαστήριο της СОАССР.

Ποινή:  Εγκλεισμός 3  χρόνια σε φυλακή.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия – Алания

Κακουλίδης Αριστείδης του Στυλιανού (1872)

(Какулиди Аристид Стилианович)

(Ευγενική παραχώρηση της φωτογραφίας από τον Κώστα Παυλίδη)

Γενέτειρα: Ίμερα, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Ιερέας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Ημερομηνία σύλληψης:  15 Δεκεμβρίου 1937.

Καταδίκη: 29 Οκτωβρίου 1939.

Καταδικαστική αρχή: Ειδική Συνεδρίαση του NKVD  της  СОАССР.

Ποινή: Η υπόθεση απορρίφθηκε λόγω έλλειψης εγκλήματος.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Κακουλίδης Ηλίας του Στυλιανού(1883)

(Какулиди Илья Стилианович)

Γενέτειρα: Καρς, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Καταδίκη: 4 Οκτωβρίου 1938.

Καταδικαστική αρχή:  Τρόικα NKVD της  СОАССР.

Ποινή: Εκτέλεση.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Καλαϊτζίδης Ματθαίος του Μιχαήλ (1901)

(Калайджиди Матвей Михайлович)

Γενέτειρα: Περιοχή Αρμπελανόβκα Τερσκ. (Στη πραγματικότητα καταγωγή από Χάρσερα Χαλδείας).

Επάγγελμα: Λογιστής κονσερβοποιείου.

Καταδίκη: 4 Οκτωβρίου 1938.

Καταδικαστική αρχή:  Τρόικα NKVD της  СОАССР.

Ποινή: Εκτέλεση.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия – Алания

Καλαϊτζίδης Μιχαήλ του Κοσμά (1895)

(Калайджиди Михаил Кузьмич)

Γενέτειρα: Χάρσερα Αργυρούπολης, Τουρκία.

Υπηκοότητα: Ελληνική.

Καταδίκη: 4 Οκτωβρίου 1938.

Καταδικαστικός φορέας: Τρόικα NKVD της  СОАССР.

Ποινή: Εγκλεισμός 10  χρόνια σε στρατόπεδα.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Καλαϊτζίδης  Στέφανος του Μιχαήλ (1902)

(Калайджиди Степан Михайлович)

Γενέτειρα: Περιοχή Αρμπελιανόβσκα Σουβόροφσκ. (Στη πραγματικότητα καταγωγή από Χάρσερα Χαλδείας).

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Ηλεκτρολόγος  του σταθμού παραγωγής ενέργειας.

Καταδίκη: 4 Οκτωβρίου 1938.

Καταδικαστικός φορέας: Τρόικα NKVD της  СОАССР.

Ποινή: Εγκλεισμός 10  χρόνια σε στρατόπεδα.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Κεσίσεφ – Παπαδόπουλος Νικόλαος του Κωνσταντίνου (1905)

(Кешишев Николай Константинович)

Ο Νικόλαος Παπαδόπουλος- Κεσίσεφ, ξάδελφος του παππού μου, αδελφός της Ευδοκίας, της ελεύθερης σκοπεύτριας που σκοτώθηκε στη Κριμαία. Ο ίδιος υπήρξε μέλος του κόμματος και ταξίδευε σε πολλές πόλεις με τελική κατάληξη το Κρασνογιάρσκ.

Ο Νικόλαος Παπαδόπουλος μέσα στον Προμηθέα, το Ελληνικό σχολείο του Βλαδικαυκάζ σε εκδήλωση.

Γεννήθηκε: Ορζονικίτσε- Βλαδικαυκάζ.

Ιθαγένεια: Ελληνική (Με καταγωγή από τη Χάρσερα  Χαλδείας).

Μόρφωση: Πρωτοβάθμια εκπαίδευση (οι συγγενείς του δηλώνουν ότι είχε ανωτέρα).

Σύλληψη:  Συνελήφθη στις 8 Ιουνίου 1938.

Καταδικάστηκε:  με βάση τα άρθρα 58-10.

Ποινή: Τρία χρόνια φυλάκιση.

Αποκατάσταση:  Στις 19 Ιανουαρίου 1940.

Источник: Книга памяти Республики Башкортостан

Κυνηγόπουλος Νικόλαος του Ιωάννη(1905)

(Кинигопуло Николай Иванович)

Γενέτειρα: Τραπεζούντα, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Ιθαγένεια: ΕΣΣΔ.

Επάγγελμα: Αρχιμάγειρας της Ραιτρασπίτα.

Καταδίκη: 20 Φεβρουαρίου 1938.

Καταδικαστικός φορέας : Ειδική συνεδρίαση της NKVD της ΕΣΣΔ.

Ποινή: Εκτέλεση

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Κουταλίδης Νικόλαος του Κοσμά (1887)

(Куталиди Николай Кузьмич)

Γενέτειρα: Ντίβακ, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Φούρναρης Αρτέλ Οσπίσεπρομ.

Καταδίκη: 4 Οκτωβρίου 1938.

Καταδικαστικός φορέας : Τρόικα NKVD της ΕΣΣΔ.

Ποινή: Εκτέλεση

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия – Алания

Λαυρεντιάδης Λεωνίδας του Νικολάου (1912)

(Лаврентиади Леонид Николаевич)

Γενέτειρα: Ζένετσα, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Ημερομηνία σύλληψης: 19 Δεκεμβρίου 1937.

Καταδίκη: 4 Ιανουαρίου 1939.

Καταδικαστικός φορέας: УГБ СОАССР.

Ποινή: Η υπόθεση απορρίφθηκε σε σχέση με το θάνατο του κατηγορουμένου.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Λεβαντίδης Θεοφύλακτος του Δημητρίου (1886)

(Левантидис Феофилакт Дмитриевич)

Ο διευθυντής του σχολείου Θεοφύλακτος Λεβαντίδης ανάμεσα σε συναδέλφους του

Γενέτειρα: Ολούχλι, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα:  Διευθυντής του Ελληνικού Σχολείου Αρ. 18.

Καταδίκη: 23 Οκτωβρίου 1939.

Καταδικαστικός φορέας:  NKVD της ΕΣΣΔ.

Ποινή: Εγκλεισμός 5  χρόνια σε στρατόπεδα.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Μιχαηλίδης Μιλτιάδης του Σπυρίδωνα (1914)

(Михаилиди Мильтиад Спиридонович)

Γενέτειρα: Ισλαμσάρ, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Ιθαγένεια: Ελληνική.

Καταδίκη: 4 Φεβρουαρίου 1942.

Καταδικαστικός φορέας:  Ανώτατο Δικαστήριο της АССР .

 Ποινή: Εγκλεισμός 10  χρόνια σε στρατόπεδα.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Μουρατάντοφ Κλημέντιος του Θεοδώρου (1890)

(Муратандов Клементий Федорович)

Γενέτειρα: Βλαντικαυκάζ.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Λογιστής Σεβοσκίνο.

Καταδίκη: 29 Οκτωβρίου 1939.

Καταδικαστικός φορέας: Ειδική συνεδρίαση της NKVD της ΕΣΣΔ.

Ποινή: Να απελαθεί στο Βόρειο Καζακστάν για περίοδο 5 ετών.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Παυλίδης Γεώργιος του Δημητρίου (1900)

(Павлиди Георгий Дмитриевич)

Γενέτειρα: Καρέ,Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Πωλητής.

Καταδίκη: 29 Οκτωβρίου 1939.

Καταδικαστικός φορέας: Ειδική συνεδρίαση της NKVD της ΕΣΣΔ

Ποινή: Εγκλεισμός 5  χρόνια σε στρατόπεδα.

Καταδίκη: 25 Ιανουαρίου 1950.

Καταδικαστικός φορέας: Ειδική συνεδρίαση του МГБ της  ΕΣΣΔ.

Ετυμηγορία:  Να εξοριστεί  στην περιοχή του Κρασνογιάρσκ.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания - т. 1

Παρασκευόπουλος Χριστόφορος του Μιχαήλ (1908)

(Параскевопуло Христофор Михайлович)

Επιλογές: Παρασκευόπουλος Γρηγόριος του Μιχαήλ.

Γενέτειρα: Βλαντικαυκάζ.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα- τόπος εργασίας: Φωτογράφος Αρτέλι "1η Μαΐου".

Καταδίκη: 28 Ιουλίου 1945.

Καταδικαστικός φορέας: Ειδική συνεδρίαση της NKVD της ΕΣΣΔ.

Ποινή:  Εγκλεισμός 5  χρόνια σε στρατόπεδα

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Πολατίδης Ονούφριος του Χαραλάμπους (1875)

(Полатиди Ануфрий Харлампиевич)

Γενέτειρα: Ιβάν Πολ, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική

Καταδίκη: 29 Οκτωβρίου 1939.

Καταδικαστικός φορέας:  Απόφαση της  NKVD της  СОАССР     

Ποινή: 3 χρόνια εξορίας στο Καζακστάν.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия – Алания

Πολατίδης Ιωάννης του Χαραλάμπους (1879)

(Полатиди Иван Харлампиевич)

Γενέτειρα: Ιβάν Πολ, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα/ τόπος εργασίας: Οικοδόμος γεφυρών Ντομοστρόι

Καταδίκη: 29 Οκτωβρίου 1939.

Καταδικαστικός φορέας: Απόφαση της  NKVD της  СОАССР.

Ποινή: 3 χρόνια εξορίας στο Καζακστάν.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия – Алания

Παπαδόπουλος Ιεροκλής του Κωνσταντίνου (1890)

(Попандопуло Герикли Константинович)

Γενέτειρα: Καλισχάν, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Οικοδόμος γεφυρών.

Τόπος διαμονής: Στάλι-Νίρε.

Καταδίκη: 4 Οκτωβρίου 1938.

Καταδικαστικός φορέας: Τρόικα NKVD  της СОАССР.

Ποινή: Εκτέλεση.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики

Παπαδόπουλος Ιωάννης του  Γεωργίου (1907)

(Попандопуло Иван Георгиевич)

Γενέτειρα:  Χάκαξα Χαλδείας.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Λέκτορας στο  Κρατικό Γεωργικό Ινστιτούτο.

Πόλη: Ορζονικίτσε- Βλαδικαυκάζ.

Καταδικαστικός φορέας: Τρόικα NKVD .

Σύλληψη: 4 Οκτωβρίου 1938.

Απόφαση δικαστηρίου:  Εκτέλεση.

Источник: Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Северная Осетия - Алания.

Παπαδόπουλος Ιωάννης του Παναγιώτη (1896)

(Попандопуло Иван Панаэтович)

Επιλογές: Παπαδόπουλος Παναγιώτης.

Γενέτειρα: Βλαδικαυκάζ.  

Εθνικότητα: Ελληνική.

Ιθαγένεια: Ρωσική,  ΕΣΣΔ.

Κοινωνική προέλευση:  Αστός.

Επάγγελμα/ τόπος εργασίας: Σε  ПМВ. Αξιωματικός στο Μέτωπο  του Καυκάσου στο Λευκό Στρατό -  υπολοχαγός στο 84ο Σύνταγμα Πεζικού Σιρβάν.  Έζησε στο Μπακού στην εξορία (1920). Λογιστής (1938).

Τοποθεσία: СОАССР Βλαδικαυκάζ.

Ημερομηνία εκτέλεσης: Οκτώβριος 1938.

Τόπος θανάτου: СОАССР.

Συλλήψεις

Πού και από ποιον: Аз.ССР  Μπακού, Ειδική Μεραρχία του Κόκκινου Στρατού XI.

Ημερομηνία σύλληψης: 1920.

Κατηγορία: Υπηρεσία στο Λευκό (Τσαρικό) Στρατό.

Καταδικαστικός φορέας: Ειδικό Τμήμα 11ου Κόκκινου Στρατού.

Πρόταση: Στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Τοποθεσία: Στρατόπεδο Ραζάν.

Κατηγορία: Πολιτικοί  λόγοι.

Καταδίκη: 4 Οκτωβρίου 1938.

Καταδικαστικός φορέας: Τρόικα NKVD της СОАССР.

Απόφαση δικαστηρίου:  Εκτέλεση.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Παπαδόπουλος Ιωάννης του Στυλιανού (1891)

(Попандопуло Иван Стилианович)

Γενέτειρα: Χάκαξα Χαλδείας.

Ιθαγένεια: Ελληνική.

Πόλη: Ορζονικίτσε- Βλαδικαυκάζ.

Σύλληψη: 20 Φεβρουαρίου 1938.

Καταδικαστικός φορέας: Επιτροπή NKVD και ο εισαγγελέας της ΕΣΣΔ, πρωτόκολλο 76.

Απόφαση δικαστηρίου: Εκτέλεση.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Греческий мартиролог - www.greek-martirolog.ru

Σαββουλίδης Ιωάννης του Γεωργίου (1919)

(Саввулиди Иван Георгиевич)

Γενέτειρα: Κρασνοντάρ.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα - τόπος εργασίας: Οδηγός της μονάδας επισκευής αυτοκινήτων στο  Ορζονικίτσε- Βλαδικαυκάζ.

Καταδίκη: 29 Σεπτεμβρίου 1948.

Καταδικαστικός φορέας: Ανώτατο Δικαστήριο της АССР.

Ποινή: Εγκλεισμός 10  χρόνια σε στρατόπεδα.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Στεφανίδης Νικόλαος του Χαραλάμπους (1895)

(Стефаниди Николай Харлампович)

Γενέτειρα: Μπασόμπε, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Επάγγελμα: Πωλητής Σεβοστρόπα.

Καταδίκη: 29 Οκτωβρίου 1939.

Καταδικαστικός φορέας: Ειδική συνεδρίαση της NKVD της ΕΣΣΔ.

Ποινή: Εγκλεισμός 3  χρόνια σε στρατόπεδα.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Στεφανίδης Χαράλαμπος του Νικολάου (1917)

(Стефаниди Харлампий Николаевич)

Γενέτειρα: Τασκένδη.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Ημερομηνία σύλληψης: 24 Φεβρουαρίου 1938.

Καταδίκη: 20 Φεβρουαρίου 1939.

Καταδικαστικός φορέας: NKVD  της СОАССР.

Ποινή: Η υπόθεση απορρίφθηκε για αναπόδεικτες κατηγορίες.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Ταργοντσίδης Γεώργιος του Ονούφριου (1897)

(Тарганджиди Георгий Ануфриевич)

Γενέτειρα:  Διάκονα Χάρσερας Χαλδείας.

Ιθαγένεια: Ελληνική.

Πόλη: Ορζονικίτσε- Βλαδικαυκάζ.

Καταδίκη: 29 Μαρτίου 1938.

Καταδικαστικός φορέας:  NKVD Επιτροπή και ο εισαγγελέας της ΕΣΣΔ, πρωτόκολλο 99.

Απόφαση δικαστηρίου: Εκτέλεση.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Греческий мартиролог - www.greek-martirolog.ru

Γιαντσίδης Ονούφριος του Αναστασίου (1880)

(Язычиди Ануфрий Анастасович)

Γενέτειρα: Βαρενού, Τουρκία.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Καταδίκη: 29 Οκτωβρίου 1939.

Καταδικαστικός φορέας: NKVD της СОАССР.

Ποινή: 5 χρόνια εξορίας στο Βόρειο Καζακστάν.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Республики Северная Осетия - Алания.

Ευχαριστίες:

Ένα μεγάλο ευχαριστώ ανήκει στο Σύλλογο «Προμηθέα» για τη φιλοξενία του γράφοντα το καλοκαίρι του 2019, και ειδικά στο πρόεδρο Γ. Ασλανίδη, τον αντιπρόεδρο Ι. Ντεμουρτζίδη, τη διευθύντρια του σχολείου Α. Κιαγχίδου, τη Παρασκευή Μιχαηλίδου, την Αγγελική Ασλανίδου, τον Στέφανο Ντεμουρτζίδη, την Ειρήνη Ντόεβα, τον Κ. Χοστελίδη, την γιατρό Ε. Τεμουρίδη, την Ε. Παπαδοπούλου. Και τέλος στον ερευνητή της ιστορίας της κοινότητας Κωνσταντίνο Παυλίδη για την εξαιρετική του πληροφόρηση που έδωσε τη δυνατότητα στον γράφοντα να κατανοήσει τα τεκταινόμενα στη διάρκεια του χρόνου.

Βιβλιογραφία:

·        http://www.pontos-news.gr/article/150644/vladikaykas-horepse-kai-giortase-pontiaka-apostoli-toy-pontos-newsgr-vinteo-foto?fbclid=IwAR1n9Haisd79JV9cQbh4taB4LijgmkAr5Mr4DH0CYFdjNn0hxRb_l1PdKNE

·        http://www.pontos-news.gr/article/183520/i-mystiki-elliniki-ekklisia-toy-vladikaykas-o-naos-koimiseos-tis-theotokoy?fbclid=IwAR0dKz_fvaVFXXVNAI-ekk_32jQm_V4JcUmPCtm5056Y9eQ5mqAQ_tKRJeU

·        http://www.pontos-news.gr/article/146264/i-elliniki-koinotita-toy-vladikaykas-oi-pontioi-kai-o-syllogos-promitheas?fbclid=IwAR3otCY7ml_fiWA_YnuIpdx8b6QcQlTTedpeU4yQyPcFVgCASSeQ1zGWMCo

·        http://vkonsta.blogspot.com/2020/03/blog-post.html

·        https://vkonsta.blogspot.com/2019/08/blog-post_4.html. Η Αργυρούπολη ως πνευματικό κέντρο της επαρχίας της Χαλδίας και οι κάτοικοι της στη διάρκεια των αιώνων. (Аргируполи как духовный центр провинции Халдия и ее жителей на протяжении веков).

·        Жертвы политического террора в СССР.

·        https://ru.openlist.wiki.

·        wikipedia

·        Γ. Κανδηλάπτη: Γεωγραφικόν και Ιστορικόν Λεξικόν των χωριών, κωμοπόλεων και πόλεων  Χαλδίας. Εκδοτικός Οίκος  Αδελφοί Κυριακίδη.

·        Αν. Ν. Ταργοντσίδου. Η Χάρσερα. Ποντιακή Εστία 1950  τεύχος 10 σελ. 566.