Οι Έλληνες του Κισλαβόσκι. Οι Σταλινικές διώξεις των Ποντίων. Προσκλητήριο ψυχών.

Η προϊστορία της περιοχής

Τα αποτελέσματα της έρευνας αποδεικνύουν ότι έως και το 60-70% της έκτασης των πλαγιών και των αλλουβιακών οροπεδίων στα ύψη των 900-1500μ. ήταν αναβαθμίδες («πεζούλες») στα τέλη της Εποχής του Χαλκού-Πρώιμης Εποχής του Σιδήρου, κατά τη διάρκεια της πολιτιστικής βαθμίδας του Kobansk (1200-600π.Χ.). Τότε έγινε μια απότομη αλλαγή του κλίματος που προκάλεσε  σημαντική αύξηση της ετήσιας βροχόπτωσης στα μέσα της πρώτης χιλιετίας π.Χ., είχε ως αποτέλεσμα την ενεργοποίηση της διάβρωσης των υπαρχόντων πετρωμάτων και το σχηματισμό ενός καινούργιου στρώματος με τη συγκέντρωση ιζημάτων που κάλυψε το υπάρχον έδαφος στις αναβαθμίδες. Έτσι στα μέσα της πρώτης χιλιετίας π.Χ. μπορεί να θεωρηθεί η στιγμή μηδέν για το σχηματισμό του σύγχρονου εδάφους στην περιοχή.

Σύγχρονη ιστορία της πόλης

Το Kislovodsk (ρωσικά: Кисловойск, ζεστά μεταλλικά νερά), Κισλαβόσκι για τους Πόντιους, είναι μια λουτρόπολη στο Νομό της Σταυρούπολης στη Ρωσία, στην περιοχή του Βόρειου Καυκάσου που βρίσκεται μεταξύ της Μαύρης και της Κασπίας Θάλασσας, με επτά πηγές και περισσότερα από 40 σανατόρια και ξενώνες ανάπαυσης. Το ανθρακούχο μεταλλικό νερό της πόλης  που λέγεται  ναρζάν, εμφιαλώνεται και διανέμεται σε όλη τη χώρα.

Οι σημαίες της πόλης

Το 1803 ο Τσάρος Αλέξανδρος Α' της Ρωσίας διέταξε την κατασκευή στρατιωτικού σταθμού που έγινε στη περιοχή και έτσι ιδρύθηκε το Κισλοβότσκ. Ο οικισμός απέκτησε καθεστώς πόλης το 1903.

Σημαντικές Προσωπικότητες της πόλης

Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, το Κισλοβότσκ ως μοντέρνα λουτρόπολη προσέλκυσε πολλούς μουσικούς, καλλιτέχνες και μέλη της ρωσικής αριστοκρατίας. Αρκετά από τα γεγονότα στο μυθιστόρημα του Μιχαήλ Λερμόντοφ το 1840, λαμβάνουν χώρα στο Κισλοβότσκ.

Ο διασημότερος όμως ντόπιος της πόλης ήταν ο νομπελίστας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν (1918-2008).

 Ο  Αλεξάντρ  Σολζενίτσιν

Ο Αλέξανδρος Σολζενίτσιν γεννήθηκε στις 11 Δεκέμβρη του 1918, στο Κισλοβότσκ και αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Ροστόφ με ειδικότητα στα μαθηματικά και τη ρώσικη λογοτεχνία που αργότερα συνέχισε κι ολοκλήρωσε στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Γόνος Κοζάκων διανοουμένων. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κατατάχτηκε στον Κόκκινο Στρατό ως αξιωματικός πυροβολικού, πολέμησε και διακρίθηκε για τη γενναιότητα του. Ο Σολζενίτσιν συνελήφθη το 1945, όταν υπηρετούσε στο Γερμανικό Μέτωπο επειδή σε μιαν επιστολή του κατέκρινε τον Στάλιν. Μετά  έζησε σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας και όταν αποφυλακίστηκε τον Νοέμβριο του 1962 του  δόθηκε η άδεια να δημοσιευτεί στη λογοτεχνική επιθεώρηση στο Νόβυ Μιρ το «Μια μέρα από το ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς» και έγινε διάσημος. Το ’70 τιμάται με το Νόμπελ κατόπιν πρότασης του Γάλλου συγγραφέα Φρανσουά Μοριάκ, το ΄72 απελαύνεται από την ΕΣΣΔ και εγκαθίσταται στις ΗΠΑ. Όταν γράφει το "Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ" το 1974, του αφαιρείται η σοβιετική υπηκοότητα. Επέστρεψε στη Ρωσία το 1994 μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ.

Επίσης σημαντική προσωπικότητα της πόλης είναι ο Nikolai Yaroshenko (1846-1898), και η Μητέρα Θέκλα (Μαρίνα Σαρφ) που γεννήθηκε στη πόλη το 1918. Ήταν ηγουμένη της Μονής της Κοίμησης της Θεοτόκου στο Νόρμανμπι κοντά στο Γουίτμπι στο Βόρειο Γιόρκσαϊρ της Αγγλίας. Ο διακεκριμένος Ουκρανός ιστορικός Mykhailo Hrushevskyi (1866-1934) πέθανε όταν εξορίστηκε στο Κισλόβτσκ το 1934, υπό συνθήκες που παραμένουν μυστηριώδεις και αμφιλεγόμενες.

Τα αξιοθέατα της πόλης

Η πόλη είναι μια από τις ωραιότερες και ταυτόχρονα πνευματικό κέντρο όλης της Ρωσίας. Μια σειρά από πάρκα, γκαλερί, φιλαρμονικές ορχήστρες, αξιόλογα κτίρια κοσμούν τη πόλη. Ανάμεσα σε αυτά είναι:

Το κτίριο της Φιλαρμονικής

       

- Το  Dom Popandopoulo. Μάλλον κτίριο παλιάς ελληνική ιδιοκτησίας όπως μαρτυρεί η αρχιτεκτονική του και τα αρχαιολογικά αγάλματα στη πρόσοψη. Βρίσκεται στο κέντρο  της πόλης.

(Θέση στον χάρτη --> εδώ)

- Ο Ορθόδοξος Καθεδρικός Ναός Αγίου Νικολάου που έχει πέντε χρυσούς τρούλους, ουσιαστικά πρόκειται για μια ανακατασκευή του αρχικού ορθόδοξου καθεδρικού ναού του 19ου αιώνα που καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της σοβιετικής εποχής το 1936. Η εσωτερική διακόσμηση είναι εκθαμβωτική. Έξω  από το ναό είναι ο τάφος του διάσημου ζωγράφου του 19ου αιώνα Nikolai Yaroshenko.

- Τα λουτρά του Ναζράν, που χρονολογούνται από το 1904. Στεγάζονται σε ένα υπέροχο και πολύ όμορφο κτίριο που ανακαινίστηκε  πρόσφατα.

- Το Μουσείο του Nikolai Yaroshenko, το οποίο αποτελείται από  τρία ελκυστικά ξύλινα σπίτια με υπέροχους κήπους, όπως είναι η «Λευκή Βίλα» (Belaya Villa), που στεγάζει μια μικρή αλλά όμορφη συλλογή των έργων του Nikolai Yaroshenko (1846-98), κορυφαίου υποστηρικτή του ρωσικού ρεαλισμού και ειδικού στην ζωγραφική του πορτρέτου, ο οποίος εγκαταστάθηκε στο Κισλοβότσκ τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Το μουσείο έχει δύο εισόδους - μία δίπλα στον καθεδρικό ναό και μία από το πάρκο Kurortny.

Πεζόδρομος στο κέντρο της πόλης

- Το πάρκο Kurortny, που ιδρύθηκε το 1823 και καλύπτει 1340 εκτάρια. Αυτό το πάρκο είναι στη πλαγιά του λόφου και είναι από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη. Είναι γεμάτο με μονοπάτια πεζοπορίας, πέρα από ποτάμια, λίμνες, δάση και πολύ όμορφους κήπους.

- Η εξοχική κατοικία του Fyodor Chaliapin (1873-1938), που μετατράπηκε σε μουσείο. Το κτίριο κατασκευάστηκε το 1917, με υπέροχη ξύλινη διακόσμηση και διαθέτει πίνακες ζωγραφικής και φωτογραφίες του Ρώσου τραγουδιστή όπερας και ηθοποιού σε διάφορους ρόλους.

Ο Ελληνισμός της πόλης

Η άφιξη των πρώτων Ποντίων από την επαρχία της Χαλδείας του Πόντου, γίνεται το τελευταίο τέταρτο του 19^ου αιώνα. Στη αρχή οι μετανάστες ασκούν χειρωνακτικά επαγγέλματα όπως τσαγκάρης, αρτοποιός, κτίστης, γρήγορα όμως τα παιδιά τους μορφώνονται και ενσωματώνονται στο “κοινωνικό γίγνεσθαι”.  Για τους προερχόμενους από χωριά του Πόντου είναι κατάκτηση τα κορίτσια να πηγαίνουν σχολείο και μάλιστα δευτεροβάθμιο, να διδάσκονται γαλλικά και γερμανικά στο δημοτικό, πολύ πριν εφαρμοστούν εδώ (κάτι που τεκμηριώνει το ανώτερο επίπεδο εκπαίδευσης στη Ρωσία σε σχέση με την Ελλάδα εκείνη την εποχή)  και οι μαθήτριες του δημοτικού να φορούν σχολική στολή τις δεκαετίες του ’20 και του ’30 του 20^ου αιώνα.

Η Σοφία Παπαδοπούλου
μαθήτρια 3^ης δημοτικού το 38-39

Αστικοποιούνται πολύ γρήγορα και προσπαθούν να το αναδείξουν και στους άλλους, παράδειγμα σε γράμμα που αποστέλλει εκείνη την εποχή ο Ιορδάνης Παυλίδης  από τη Χάκαξα στο ξάδελφο του Στάθη Ταργοντσίδη, υπογράφει σαν …..ton cousin…..

Γράμμα του Ιορδάνη Παυλίδη το 1929 στον εξάδελφο του Ε. Ταργοντσίδη.

(Ευγενική παραχώρηση  του γράμματος από τον Θανάση Ταργοντσίδη).

Σημείωση γράφοντα: Όπως τον πληροφόρησε ο Θ. Ταργοντσίδης, η Δέσποινα (γεννημένη το 1918), που αναφέρεται στο γράμμα έγινε τελικά μηχανικός. Το 1945 βρέθηκε στη Γερμανία από τους συμμάχους κατέχοντας ελληνικό διαβατήριο, στη συνέχεια ήρθε στην Ελλάδα την ίδια χρονιά και το 1949 μετανάστευσε στην Αργεντινή. Η ατέλειωτη Οδύσσεια των Ποντίων… 

Η περιοχή που εγκαταστάθηκαν οι Πόντιοι στη πόλη είναι βόρεια του καθεδρικού ναού και του τζαμιού της πόλης και μάλιστα σε αρκετά από τα σπίτια που έχτισαν διακρίνεις αρχιτεκτονικά στοιχεία των σπιτιών της Μαύρης Θάλασσας.

Οι αγράμματοι, αλλά πανέξυπνοι και πολύ εργατικοί Πόντιοι γρήγορα εξελίσσονται μιας και η πνευματικότητα της πόλης προσφέρει απλόχερα τις ευκαιρίες. Τη δεκαετία μάλιστα του 1920 που νιώθουν ότι έχουν εγκλιματιστεί πλήρως, οι περισσότεροι νυμφεύονται γυναίκες από τα χωριά τους ή έστω κοντινά  και αποκτούν πολλά παιδιά κατά το πρότυπο των προγόνων τους στη πατρίδα τους.

Πιστοποιητικό γέννησης της Σοφίας Παπαδοπούλου - Κεσίσογλου

γεννημένη το 1929

Ο Παπαδόπουλος Κωνσταντίνος από τη Χάρσερα για παράδειγμα, γίνεται μεγαλοεργολάβος και παίρνει μέρος στη κατασκευή του σιδηροδρομικού σταθμού και αποκτά πολλά παιδιά.

Η οικογένεια Κωνσταντίνου  Παπαδοπούλου στο Κισλαβόσκι.

Ο Σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης

Ο γιός του Δημήτρης σπουδάζει στη Μόσχα μηχανικός αεροσκαφών και πιλότος (αναφέρεται στο άρθρο η δίωξη του), ενώ ο εγγονός του Λεωνίδας είναι ο μεγαλύτερος ζωγράφος του Καυκάσου. Ίσως πρέπει κάποια στιγμή να μπορεί να γίνει και βιολογική έρευνα στην ευρύτερη  οικογένεια Παπαδόπουλου, μιας και υπάρχουν πλέον των είκοσι ατόμων με εξαιρετικές ικανότητες στη ζωγραφική. Εννοείται ότι κατά τη διάρκεια της μονοκρατορίας του Στάλιν για να σπουδάσεις έπρεπε να «ρωσοποιηθείς», δηλαδή να αλλάξεις επίθετο. Όσοι απόγονοι τους  είχαν ρωσίδες συζύγους το έπραξαν με μεγαλύτερη ευκολία.

Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος παίρνει και το επίθετο Κεσίσεφ (κεσίς =παπάς), μιας και ήταν ανώτατος αξιωματικός. Μηχανικός αεροσκαφών…. Όταν όμως έρχεται το δίλλημα η οικογένεια διχάζεται. Τα περισσότερα αδέλφια φεύγουν για Ελλάδα και τα υπόλοιπα μένουν στη Ρωσία. Ο Μιχάλης για παράδειγμα αφού ξεμπλέξει με τη δίωξη του αποφασίζει να εγκαταλείψει τη Ρωσία για να βρει την γυναίκα του και τα παιδιά του που είχαν αναχωρήσει ήδη για την Ελλάδα. Τον προλαβαίνει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μην έχοντας χρήματα μπαρκάρει σε ένα εμπορικό. Ναυαγεί στην Ερυθρά Θάλασσα και είναι ο μοναδικός επιζών από το πλήρωμα παλεύοντας με τους καρχαρίες χωρίς να ξέρει καν μπάνιο και χωρίς να έχει δει θάλασσα ποτέ του πριν!!!! Μπαρκάρει για δεύτερη φορά και ναυαγεί ξανά. Διασώζεται και πάλι. Η ατελείωτη Οδύσσεια των Ποντίων!!! Αυτός ο ορεσίβιος Έλληνας της Διασποράς τιμάται για τη συνεισφορά του στον Ελληνικό εμπορικό στόλο!!!!

Όσοι έμειναν πίσω εξελίχθηκαν. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ανέλιξης Ποντίου απόγονου της οικογένειας του στη πόλη είναι ο ζωγράφος Λεωνίδας Παπαδόπουλος (Popandopulo Leonid Fedorovich), που ήταν τιμημένος καλλιτέχνης της Ρωσίας (1928-2004).

Αυτοπροσωπογραφία του ζωγράφου

Λεωνίδα  Παπαδόπουλου

Ο ζωγράφος Λεωνίδας Παπαδόπουλος γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου 1928 στην πόλη Κισλοβόντσκ της Σταυρούπολης.  Ήδη στα φοιτητικά του χρόνια άρχισε να ενδιαφέρεται για τη θεματολογία της μελλοντικής του εργασίας, ειδικά για τη ζωή του χωριού και τη συλλογική αγροτική ζωή, κάτι που ήταν σαφώς επηρεασμένο από τα ιστορικά γεγονότα της εποχής. Δύο χρόνια αργότερα μετά την αποφοίτησή του έγινε ένας από τους συμμετέχοντες στην πέμπτη περιφερειακή έκθεση έργων καλλιτεχνών  της περιοχής της Σταυρούπολης.

Έργα του Λεωνίδα  Παπαδόπουλου.

Οι ήρωες των ζωγραφικών έργων του είναι πάντα πολύ ανθρώπινοι και διατηρούν αυτή την ανθρωπιά ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Προς το τέλος της ζωής του γνώρισε την πατρίδα του Ελλάδα ερχόμενος για λίγο στους συγγενείς του. Η πορεία προς την αναγνώριση του έργου του:

1944-1946: Σπουδαστής καλών τεχνών στο  Κισλοβόντσκ.

1946-1949: Φοιτητής στο Λένινγκραντ στο τμήμα Τέχνης στο Παιδαγωγικό Κολλέγιο.

1951: Από τότε  είναι τακτικά συμμετέχων σε εκθέσεις τέχνης της περιφέρειας και όλης της ΕΣΣΔ.

1959: Εισήλθε στην Ένωση Καλλιτεχνών της ΕΣΣΔ.

1970-1972: Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Περιφέρειας Σταυρούπολης της Ένωσης Καλλιτεχνών, στα επόμενα χρόνια μέλος του διοικητικού συμβουλίου της περιφερειακής οργάνωσης της Ένωσης Καλλιτεχνών, μέλος περιφερειακών και τοπικών εκθέσεων, Πρόεδρος του υποκαταστήματος της Ένωσης Καλλιτεχνών στο  Κισλοβόντσκ.

1971: Απονεμήθηκε το σήμα αναγνώρισης του για τις δημιουργικές και κοινωνικές του δραστηριότητες.

1978: Διάταγμα του Προεδρείου του Ανώτατου Συμβουλίου της RSFSR της 8ης Δεκεμβρίου του 1978, με το οποίο του απονεμήθηκε ο τίτλος του Τιμημένου Καλλιτέχνη της RSFSR. Στη σταδιοδρομία  του απονεμήθηκαν επανειλημμένα διπλώματα και επίτιμα διπλώματα της Γραμματείας της Ένωσης Καλλιτεχνών της ΕΣΣΔ και της RSFSR.

1998: Προσωπική έκθεση με αφορμή τα 70^α του γενέθλια.

Ο τάφος του καλλιτέχνη

Είναι προφανές ότι τη περίοδο των διώξεων η Ελληνική κοινότητα διχάστηκε και το μεγαλύτερο μέρος της κυρίως γυναίκες και ανήλικα παιδιά ήρθαν στην Ελλάδα, μη αποδεχόμενοι τη Ρωσική υπηκοότητα, οι περισσότεροι στη Δραπετσώνα και  οι λιγότεροι στα Γιαννιτσά μεταξύ του 1936-1939. Σήμερα στη πόλη υπάρχουν απόγονοι Ποντίων που υπερβαίνουν τους 1000, χωρίς όμως να έχουν γνώση της Ελληνικής γλώσσας και ο σύλλογος τους «Περικλής» δεν παρουσιάζει σήμερα σημαντική δράση. Κάποιοι πρόσφυγες από τη Τσετσενία όπως ο πρώην πρόεδρος του Ελληνικού συλλόγου του Γκρόζνυ Ιωάννης Μισαηλίδης εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο Κισλοβόντσκ.

Ο αρθρογράφος και δεξιά ο Γιάννης Μισαηλίδης  με καταγωγή από τη Χάκαξα.

Οι Σταλινικές διώξεις των Ποντίων.

Οι διώξεις των Ποντίων της πόλης έγινε ταυτόχρονα με τις συλλήψεις των Ποντίων σε άλλες πόλεις. Εντοπίσαμε ένα μέρος των ανθρώπων που διώχθηκαν μέσα από τα Ρωσικά αρχεία. Είναι αυτονόητο ότι οι έρευνες πρέπει να ενταθούν επί τόπου στα Ρωσικά αρχεία και να αναζητηθούν πληροφορίες από τους διαμένοντες εκεί Ποντίους. Η λίστα που παρουσιάζεται είναι μέρος του συνολικού αριθμού των θυμάτων.

Για το λόγο αυτό είναι χρήσιμο να ενημερωθούν τόσο οι Πόντιοι που ζουν στην Ελλάδα όσο και στο Κισλοβόντσκ, ώστε να ενωθούν ξανά μέλη οικογενειών που διασκορπίστηκαν λόγω των συνθηκών  και να πληροφορηθούν ο ένας τη τύχη του άλλου.

Ειδικά για τους Πόντιους της Ρωσίας προτείνεται η αναζήτηση των συγγενών τους με  εργαλείο τα επίθετα τους και τους τόπους προέλευσης τους στο Πόντο από την ιστοσελίδα:

Βρες τους πρόσφυγες συγγενείς σου από τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και  την Ανατολική Θράκη.

http://www.pontos-news.gr/pontic-article/185530/vres-toys-prosfyges-syggeneis-soy-apo-ton-ponto-ti-mikra-asia-kai-tin

Προσκλητήριο ψυχών

Αποστολίδης Κωνσταντίνος του Παναγιώτη (1890)

(Апостолиди Константин Панайотович)

Γενέτειρα: Θεσσαλονίκη, Ελλάδα? (Στη πραγματικότητα Χάρσερα Αργυρούπολης).

Εθνικότητα: Ελληνική.

Ιθαγένεια: Ελληνική.

Εκπαίδευση: Δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Επάγγελμα-τόπος εργασίας: Πωλητής.

Πόλη: Κισλόβοντσκ.

Ημερομηνία σύλληψης: 16 Δεκεμβρίου 1937.

Δίωξη: ASA (CRA).

Καταδίκη: 29 Οκτωβρίου 1939.

Καταδικαστικός φορέας: Ειδική συνεδρίαση της NKVD της ΕΣΣΔ και του Εισαγγελέα της ΕΣΣΔ. Άρθρο: 58-10.

Ποινή: 3 χρόνια  εγκλεισμός σε στρατόπεδο στο Вятлаг (Βιατλάγ).

Σημείωση: Επέστρεψε ζωντανός.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Ставропольского края; Греческий мартиролог

Γαβρηλίδης Θεόδωρος του Συμεών (1896)

(Гаврилиди-Гаврилов Федор Семенович)

Γενέτειρα: Μπεστασί, Γεωργία

Εθνικότητα: Ελληνική.

Εκπαίδευση: Αναλφάβητος.

Επάγγελμα: Σερβιτόρος.

Ημερομηνία σύλληψης: 17 Δεκεμβρίου 1937.

Ποινή: 10 χρόνια  εγκλεισμός σε στρατόπεδα.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Ставропольского края

Μεταλλίδης Παναγιώτης του Γεωργίου

(1901) (Металиди Панайот Георгиевич)

Γενέτειρα: Τουρκία. (Στη πραγματικότητα είναι από τη Χάρσερα).

Ιθαγένεια: Ελληνική.

Σύλληψη: Συνελήφθη στις 15 Δεκεμβρίου 1937.

Απόφαση δικαστηρίου: 5 χρόνια εγκλεισμός σε  στρατόπεδο.

Источник: Книга памяти Ставропольского края

Μιχαηλίδης Γεράσιμος του Γεωργίου (1899)

(Μихайлиди Герасим Георгиевич).

Γενέτειρα: Αθήνα (?).

Εθνικότητα: Ελληνική.

Εκπαίδευση: 3η τάξη του σχολείου.

Επάγγελμα: Πωλητής.

Κόμμα: πρώην μέλος του MAC (β).

Ημερομηνία σύλληψης: 15 Μαρτίου 1938.

Ποινή: 3 χρόνια εγκλεισμός σε  στρατόπεδο.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Ставропольского края

Ποπαδόπουλος Γεώργιος του  Στυλιανού (1900)

(Попандопуло Георгий Стилианович).

Γενέτειρα: Χάκαξα Χαλδείας.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Απασχόληση: Εργαζόμενος.

Τόπος διαμονής: Κισλοβόσκι.

Σύλληψη:  16 Δεκεμβρίου 1937.

Απόφαση δικαστηρίου: 5 χρόνια εγκλεισμός σε  στρατόπεδο.

Источник: Книга памяти Ставропольского края

Κεσίσεφ–Παπαδόπουλος Δημήτριος του Κωνσταντίνου (1907)

(Кешишев-Попандапуло Дмитрий Константинович)

Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος- Κεσίσεφ, πρώτος ξάδερφος του παππού μου. Μηχανικός αεροπλάνων και πιλότος. Ανώτατος αξιωματικός της αεροπορίας. Κομισάριος στο Κισλαβόσκι και συμφοιτητής του Τρότσκι και του Βοροσίλωφ στη Στρατιωτική Ακαδημία της Μόσχας. Εκτελέστηκε ενώ η γυναίκα του ήταν έγκυος στο δεύτερο γιο του. Αθωώθηκε μεταθανατίως… Οι γιοί του, ο ένας ζει στη Μόσχα και ακολούθησε τα βήματα του και ο άλλος είναι γιατρός στην Οδησσό. Η οικογένεια του χωρίστηκε. Από τα αδέλφια του ο Ζαχαρίας, η Βαρβάρα, ο Ζώρας και ο Μιχαήλ ήρθαν στην Ελλάδα, ενώ αυτός, ο Κωνσταντίνος και ο Θεόδωρος (είχαν Ρωσίδες γυναίκες) παρέμειναν στη Ρωσία, όπου πήγε μετά και ο Ζώρας σαν πολιτικός πρόσφυγας.

Οι Ζώρας και Μίτιας (ο Δημήτρης με τη στολή) Παπαδόπουλοι

Γεννήθηκε: Στις 05,1907στο Κισλοβόντσκ.

Ιθαγένεια: Σοβιετική, αλλά Ελληνικής καταγωγής (από τη Χάρσερα  Χαλδείας).

Μόρφωση: Τριτοβάθμια εκπαίδευση, μέλος του MAC από 1931? Ανώτατος αξιωματικός, στρατιωτικός μηχανικός στη 40^η μοίρα των αεροπορικών ταξιαρχιών. Ζούσε στη Περιφέρεια Vitebskaya, περιοχή Vitebsky.

Σύλληψη: Συνελήφθη στις 11 Ιουλίου 1937.

Κατηγορούσα αρχή: Καταδικάστηκε από την  Επιτροπή του NKVD της ΕΣΣΔ και τον εισαγγελέα της ΕΣΣΔ στις 22 Νοεμβρίου 1937, OBV: 64, 68, 71, 76 του ποινικού κώδικα του BSSR-ένα μέλος του POV. Καθαιρέθηκε από τον βαθμό του πριν την εκτέλεση του.

Απόφαση δικαστηρίου:  Εκτέλεση στις 3 Δεκεμβρίου.

Αποκατάσταση: Στις 13 Αυγούστου του 1957 από το στρατιωτικό δικαστήριο της BVO.

Источник: Белорусский "Мемориал

Σιδηρόπουλος Δημήτριος του Νικολάου (1896)

(СидиропулоДмитрий Николаевич)

Γενέτειρα: Χάρσερα Αργυρούπολης, Τουρκία.

Υπηκοότητα: Ελληνική.

Εκπαίδευση: Στοιχειώδης .

Επάγγελμα-εργασία: πωλητής

Πόλη: Κισλοβόντσκ

Ημερομηνία σύλληψης: 18 Δεκεμβρίου 1937.

Ποινή: 3 χρόνια εγκλεισμός σε στρατόπεδο.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Ставропольского края

Σιδηρόπουλος Περικλής του Λαζάρου (1888)

(Сидиропуло Периклий Лазаревич)

Γενέτειρα: Τουρκία. Στη πραγματικότητα  Χάρσερα Αργυρούπολης,.

Ημερομηνία σύλληψης: Συνελήφθη στις 16 Δεκεμβρίου 1937.

Ποινή: 5 χρόνια εγκλεισμός σε στρατόπεδο.

Источник: Книга памяти Ставропольского края

Φιλιππίδης Φίλιππος του Αλεξάνδρου (1898)

(Филипиди Филипп Александрович)

O Φίλιππος Φιλιππίδης, ο αδελφός της γιαγιάς μου γεννημένος στη Χάκαξα της Αργυρούπολης. Η γυναίκα του Αναστασία Ελευθεριάδου το γένος Ταργοντσίδου και τα παιδιά του Ευγενία και Αλέξανδρος ήρθαν το 1939 από το Κισλαβόσκι στη Λαμπρινή της Νέας Ιωνίας. Ήταν ευκατάστατος, διέθετε τέσσερις οικίες, η μία εκ των οποίων είχε φούρνο και ζαχαροπλαστείο στο ισόγειο. Όταν του πήραν την επιχείρηση λόγω των γνώσεων του δούλεψε σαν διευθυντής σε κρατική επιχείρηση. Ο ίδιος  ήρθε στην Ελλάδα μετά την εξορία στην οικογένειά του το 1952.

Ο Φίλιππος Φιλιππίδης  τη μέρα του γάμου του

Υπηκοότητα: Ελληνική.

Τόπος γέννησης: Σαλονίκη? Στη πραγματικότητα στη  Χάκαξα της Χαλδείας.

Εργασία: Υπάλληλος.

Συνελήφθη: 14 Μαρτίου 1938.

Ποινή: Απέλαση στο βόρειο Καζακστάν για 5 χρόνια.

Источник: Книга памяти Ставропольского края

Φουλίδου Άννα του Σάββα(1893)

(Фулиди Анна Савовна)

Γενέτειρα: Ελλάδα (?). Η καταγωγή της  ήταν από Χάρσερα Χαλδείας.

Εθνικότητα: Ελληνική.

Εκπαίδευση: 5η τάξη.

Επάγγελμα: Πωλήτρια.

Πόλη: Κισλοβότσκι.

Ημερομηνία σύλληψης: 16 Δεκεμβρίου 1937.

Ποινή: 3 χρόνια  εγκλεισμός σε στρατόπεδο.

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Ставропольского края

Χρωματίδης Ευστάθιος του Γεωργίου (1900)

 Хроматиди Евстафий Георгиевич

Γενέτειρα: Πειραιάς (?)

Εθνικότητα: Ελληνική

Εκπαίδευση: Αναλφάβητος

Επάγγελμα: Αρτοποιός

Ημερομηνία σύλληψης: 15 Μαρτίου 1938

Ποινή: 5 χρόνια χρόνια εγκλεισμός σε στρατόπεδο

Источники данных: БД "Жертвы политического террора в СССР"; Книга памяти Ставропольского края

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

-         https://stapravda.ru/20160212/reka_vremeni_leonida_popandopulo__napominanie_o_proshlom_obrasch_91614.html?fbclid=IwAR3-PGYvU7JMLrd0puMPpeRlGcn9qGN3rre8Ih1DsWxTM4odnW-jBidLOV8
-         http://vkonsta.blogspot.com/2020/03/blog-post.html
-  https://vkonsta.blogspot.com/2019/08/blog-post_4.html. Η Αργυρούπολη ως πνευματικό κέντρο της επαρχίας της Χαλδίας και οι κάτοικοι της στη διάρκεια των αιώνων. (Аргируполи как духовный центр провинции Халдия и ее жителей на протяжении веков)
-         Жертвы политического террора в СССР.
-         https://ru.openlist.wiki.
-         Wikipedia.
-         www.lifo.gr