Βασίλης Κωνσταντινίδης: Στο δρόμο των καραβανιών με τη πριγκίπισσα της ερήμου.

Η ονομασία Δρόμος του Μεταξιού δεν ήταν γνωστή στην αρχαιότητα.

Την ονομασία «Seidenstrasse» (Δρόμος του Μεταξιού) την έδωσε ένας Γερμανός ταξιδευτής- επιστήμονας και γεωγράφος, ο Ferdinand Von Richthofen τον 19ο αιώνα και συγκεκριμένα το 1877.

Στη πραγματικότητα πρόκειται για ένα εμπορικό δίκτυο που άνθισε κυριολεκτικά για χιλιετίες. Ιδρύθηκε από την κινεζική δυναστεία των Χαν, περίπου το 130 π. Χ. (στα χνάρια παλαιότερων εμπορικών δρόμων, που χρησιμοποιούνταν ήδη από το 500 π.Χ.), αναπτύχθηκε στην αρχαιότητα και την ύστερη αρχαιότητα και δεν εγκαταλείφθηκε παρά στα μέσα του 15ου αιώνα μ.Χ., μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453.

Θα’ ναι άδικο όμως για ένα περιηγητή να μην προτείνει και την επίσκεψη στα αξιοθέατα που θα συναντήσει στην πορεία (ή λοξοδρομώντας και λίγο) που έκαναν τα καραβάνια μεταφέροντας το μετάξι. Οδηγός μας θα είναι η παιγνιδιάρα πριγκίπισσα της ερήμου και αν φοβάστε θα μας συνοδεύσει ο αυστηρός κος Χαν.

Σ’ όλη τη διαδρομή υπέροχες μουσικές θα μας συνοδεύουν.

Τι λέτε θα το επιχειρήσουμε?

Και αν κάποιοι δεν τα καταφέρετε να είστε μαζί μας δεν πειράζει. Η ψυχή σας θα ταξιδεύει μαζί μας….. Οι συγκινήσεις πολλές και τα χρώματα που θα αντικρύσουμε ανεπανάληπτα.

Ο δρόμος του Μεταξιού ξεκινούσε από την πόλη Ξιάν της Κίνας.

Εκτός από τα αρχαία τείχη της πόλης, τους πύργους της Καμπάνας και του Τυμπάνου, υπάρχει ο υπέροχος πήλινος στρατός του Κιν, μετά περνούσε από το Λαντσόου στις όχθες του Κίτρινου ποταμού, συνέχιζε στο βουδιστικό μοναστήρι του Λαμπράνγκ (ένα από τα έξι σπουδαιότερα του τάγματος Γκελούπκα), και μετά στο Τζιαγιουγκουάν (αρχαίο φυλάκιο σύνορο της Κίνας με τμήμα του Σινικού Τείχους).

Από κει στο Ντουνχουάνγκ (τεράστια όαση στο άκρο της ερήμου Γκόμπι).

Το σπήλαιο Μογκάο στη μέση της ερήμου έχει χαρακτηριστεί σαν γκαλερί τέχνης.

Στο Ντουνχουάνγκ ο δρόμος διακλαδιζόταν και τα καραβάνια ακολουθούσαν τον βόρειο ή τον νότιο άξονα, για να αποφύγουν την έρημο Γκόμπι και την προέκταση της, την έρημο Τακλαμακάν.

Υπήρχε όμως και η επιλογή του του υπερβόρειου δρόμου: Χαμί, Ουρουμτσί, Γινίγκ, Άλμα Άτα.

Το Ουρουμτσί είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας Σιντζιάνγκ (που σημαίνει νέο σύνορο) και η πολιτιστική πρωτεύουσα των Ουιγούρων.

Ο βόρειος άξονας ακολουθεί την διαδρομή Τουρφάν, Κούτσα, Ακσού, Κασγκάρ, και από κει Σαμαρκάνδη, Μπουχάρα…

Το Τουρφάν με τα εκατοντάδες πηγάδια «Καρέζ» ηλικίας 1800 χρόνων και το μιναρέ Εμίν είναι στο δρόμο προς την αρχαία πόλη Τζιαοχέ που βρίσκεται στην άκρη της όασης.

Στην κοιλάδα του Τουρφάν όπου κατοικούν Ουιγούροι υπάρχουν τα σπήλαια Μπεζκλίκ και τα ερείπια της πόλης Γκαοτσάνγκ. Ο δρόμος των καραβανιών περνάει από την Κούτσα και το Ακσού κατά μήκος των βουνών Τιάν Σαν και καταλήγει στο θρυλικό Κασγκάρ.

Ο νότιος άξονας είναι πιο ευθύς αλλά πιο δύσκολος κατά μήκος των Θιβετιανών βουνών του Κουν Λουν. Πέρναγε από τις πόλεις: Λουφάν, Ρουογκιάνγκ, Χοτάν και κατέληγε στο Κασγκάρ.

Στο Κασγκάρ λειτουργεί ακόμα το μεγαλύτερο παζάρι της Κεντρικής Ασίας και συναθροίζονται όλοι οι λαοί του οροπεδίου: Τάταροι, Πακιστανοί, Ουιγούροι, Αφγανοί, Κιργίσιοι, Ουζμπέκοι, Τατζίκοι.

Μετά το Κασγκάρ η πρόκληση είναι η διάσχιση του οροπεδίου του Παμίρ και μέσω των περασμάτων του Καρακορούμ ο δρόμος του Μεταξιού ενώνεται με τα καραβάνια που μετέφεραν προϊόντα από την Ινδία το Πακιστάν και το Αφγανιστάν.

Στο Κιργιστάν απόλαυση είναι η θέα της λίμνης Καρακούλ και μέσω του περάσματος Τορουγκάρτ φθάνεις στη πρωτεύουσα της χώρας Μπισκέκ.

Το πέρασμα Χουντζεράπ στα 4.200 μέτρα, οδηγεί στο Πακιστάν μέσω της καταπράσινης κοιλάδας Χούνζα και το κάστρο Μπαλτίκ.

Ανηφορίζοντας τον Ινδοκαύκασο και μέσω του Μαστούζ στην κοιλάδα Μπουμπουράτ συναντάμε τους απογόνους των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τους Καλάς.

Συνεχίζοντας για Μπουμπουρέτ, Σβατ, Πεσαβάρ (όπου στο μουσείο της πόλης βρίσκονται τα εκθέματα του Ελληνιστικού- βουδιστικού πολιτισμού της Γκαντάρα) καταλήγουμε στην πρωτεύουσα του Πακιστάν Ισλαμαμπάντ.

Η αρχαία Ταξίλα που’ ναι κοντά έχει πλούσια συλλογή ελληνικών αρχαίων νομισμάτων.

Αν δεν καταλήξουμε τόσο νότια θα αντικρύσουμε την κοιλάδα του Ινδού ποταμού και οι επιλογές είναι πολλές.

Είτε οι πολιτισμοί των Ιμαλάϊων και της Ινδίας, είτε δυτικότερα οι πόλεις της Περσίας.

Στις οροσειρές των Ιμαλάϊων τα τοπία είναι μαγευτικά, αλλά και λίγο πιο νότια η Άκκρα, και η Τζάιπουρ θα μας αποζημιώσουν με τα παλάτια του μαχαραγιά και το περιβόητο Ταζ Μαχάλ.

Μια άλλη πρόταση βορειότερα είναι οι ονειρικές πόλεις του Ουζμπεκιστάν: Μπουχάρα, Χίβα, Σαμαρκάνδη.

Αν ακολουθήσουμε την καυτή έρημο της Γεδρωσίας θα θυμηθούμε την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και διασχίζοντας το Αφγανιστάν θα μπούμε στις περσικές πόλεις: το μοναδικό Μπαμ, το θρυλικό Ισφαχάν με τις μοναδικές του γέφυρες, το Γιαζντ με τους ναούς των ζωροαστρών.

Από κει και μετά μπορεί να ονειρευτούμε τον Σεβάχ το Θαλασσινό, τις χίλιες και μία νύχτες, τη μεσαιωνική Βαγδάτη.

Περνώντας το Κουρδιστάν συναντάμε τη ισλαμική αυστηρότητα των ηθών του Ερζερούμ και να συνεχίσουμε δυτικά συνεχίζουμε προς τις πηγές του Τίγρη και του Ευφράτη, είτε να οδηγηθούμε στο Χαλέπι και την Βυζαντινή Αντιόχεια με κατάληξη τη Δαμασκό, μια από τις πιο παλιές κατοικημένες πόλεις στον κόσμο. Ίσως αν θέλουμε να δούμε και μια χώρα χαμένη στο παρελθόν θα πρέπει να κατηφορίσουμε προς την Υεμένη.

Στο τέλος η γνωστή μας Μικρά Ασία μας επιφυλάσσει εκπλήξεις με τα πολιτιστικά ίχνη πολλών και διαφορετικών φυλών με έντονη την παρουσία του Ελληνισμού για αιώνες.

Τι να πεις για τη Καππαδοκία….

Να ξαποστάσουμε και εμείς στα Καραβανσεράι όπως τότε….