Οι Άγγελοι του "Σωτηρία"

Ο ικέτης.

http://cultureloversgr.blogspot.com/2020/04/blog-post_12.html

  Μέρες του '49 στο νοσοκομείο "Σωτηρία". Μόλις είχε ανοίξει η καινούρια πτέρυγα φυματιολογικής κλινικής του Σωτηρία.

-      "Κύριε Διευθυντά έξω είναι ένα νεαρός και επιμένει να σας δει προσωπικά",

 είπε η γραμματέας της κλινικής.

-      "Εντάξει πες του να περάσει", απάντησε αυτός.

Μπήκε στο γραφείο του ένας νεαρός γύρω στα τριάντα, ταλαιπωρημένος με ένα βλέμμα παρακλητικό, κακοντυμένος, αδύνατος και του είπε:

-      "Λέγομαι Ανδρόνικος Ελευθεριάδης, έχω τελειώσει Ιατρική και θα ήθελα να εργαστώ κοντά σας. Δεν έχω πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων λόγω της προηγούμενης δράσης μου.... Έχω ανάγκη για δουλειά, γιατί η χήρα η μάνα μου δεν μπορεί να εργαστεί πλέον...",

 είπε χαμηλόφωνα και σχεδόν με βουρκωμένα μάτια.

-        "Και πώς τολμάς εσύ ένας εχθρός της πατρίδας μου να μου ζητά κάτι τέτοιο νεαρέ μου",

 είπε με απότομο ύφος ο Διευθυντής.

Ο νεαρός έκανε να φύγει σχεδόν βουρκωμένος, αλλά πριν βγει έξω από το γραφείο του κοντοστάθηκε και του είπε:

-      "Σας ικετεύω να μου δώσετε μία ευκαιρία. Έχω ακούσει ότι είστε καλός χριστιανός. Βάλτε με στο "Αναχωρητήριο". Ίσως σας πείσει αυτό",

 και λέγοντας έτσι του άφησε ένα πάπυρο πάνω στο γραφείο του.

-      "Καλά θα δω, και θα σου απαντήσω σε δύο μέρες. Να ξέρεις όμως ότι εδώ οι αιμοπτύσεις πάνε και έρχονται",

είπε ο Κυριάκος Βασιλόγιαννης, έχοντας τη περιέργεια να δει τον πάπυρο.

      Τον άνοιξε προσεκτικά και με αγωνία διάβασε. «Αξιωθείς του πτυχίου της Ιατρικής Σχολής Αθηνών με βαθμό "Άριστα" 9,5. Ο Πρύτανης.., ο Κοσμήτορας..., οι καθηγητές…». Του έκανε τόση εντύπωση, που δεν κρατήθηκε. Πήρε αμέσως το τηλέφωνο και ζήτησε τον καθηγητή Παθολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Νίκος Παπαδόγκωνας ήταν εκτός από  φίλος του,  ήταν  και συντοπίτης του. Από τη Μάνη!!!  Άσε που και οι δύο ήταν συνδεδεμένοι λόγω της προσήλωσης τους στο Βασιλικό Κόμμα…. Ο Νίκος μάλιστα ήταν και υποψήφιος βουλευτής...

-        "Ρε Νίκο, σου θυμίζει τίποτα το όνομα Ανδρόνικος Ελευθεριάδης;"

τον ρώτησε με έκδηλη περιέργεια.

-      "Α, πως δεν τον θυμάμαι. Αστέρι!!! Είχε πάντα ένα μοναδικό τρόπο να «διαβάζει» τον ασθενή. Ποτέ του δεν έλεγε τη γνώμη του αν  δεν τον ρώταγες. Εντόπιζε το αίτιο της ασθένειας και πρότεινε την επίλυση του, εκεί που όλοι μας, και εγώ ακόμα, αδυνατούσαμε να κατανοήσουμε το πώς…. Είχε επινοήσεις που με εξέπληξαν. Από ότι θυμάμαι είχε τελειώσει και την ειδικότητά του, αλλά δεν ορκίστηκε. Τον πρόλαβε ο πόλεμος".

-      "Ποιος πόλεμος ρε Νίκο. Με τους κομμουνιστοσυμμορίτες;",

ρώτησε με ενδιαφέρον.

-      "Όχι του '40. Στο έπος. Αν σου ζήτησε να τον πάρεις, παρ ΄τον με κλειστά μάτια, ότι και να έχει κάνει. Θα με θυμηθείς".

Πέρασαν δύο μέρες και η γραμματέας του η Ελπίδα, του χτύπησε την πόρτα.

-      "Κύριε Διευθυντά περιμένει έξω αρκετή ώρα αυτός ο περίεργος νεαρός. Μπορείτε να τον δείτε;"

-      "Ναι πες του να περάσει."

Ακούστηκε ένας αδύναμος, φοβισμένος χτύπος στην πόρτα και μόλις άκουσε το δικό του ναι, μπήκε ο νεαρός, μόνο που τώρα του φάνηκε ακόμα πιο φοβισμένος και αδύνατος.

-      "Άκου Ανδρόνικε. Ξέρεις εγώ είμαι Βασιλικός. Έχασα αδελφό στα Δεκεμβριανά. Θα' θελα να σε πάρω στο τμήμα μου, αλλά όσο δεν έχεις πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων δεν μπορώ να σου κάνω κανονική πρόσληψη. Είναι κρίμα να δουλεύεις χωρίς να πληρώνεσαι… Εξ άλλου δεν έχει άλλη θέση παρά μόνο για το "Αναχωρητήριο" και είσαι πολύ νέος. Δεν μπορώ να το' χω τύψεις στη συνείδησή μου, αν αρρωστήσεις εκεί μέσα", του είπε, αλλά πρώτη φορά ένοιωσε μία συμπόνια για τον ικέτη που' χε απέναντί του. Με την άκρη του ματιού του είδε ότι ο νεαρός ετοιμαζόταν να καταρρεύσει. Τι στο διάολο χριστιανός ήτανε αυτός, που δεν έδινε μία ευκαιρία, έστω και αν το πρόβατο ήτανε απολωλός...

Αμέσως σαν να βγήκε κάτι από μέσα του αυθόρμητα λες και δεν ήτανε δικιά του η φωνή και του είπε:

-      "Αν πάλι το επιθυμείς, έλα από αύριο και θα βρω τρόπο κάποια στιγμή να σε τακτοποιήσω, αλλά να ξέρεις αν μου αρχίσεις εδώ μέσα την κατήχηση και τα ξεσηκώματα, έχεις τελειώσει..."

-      "Σας είμαι ευγνώμων κύριε Διευθυντά. Θα εργαστώ στο "Αναχωρητήριο και θα κάνω τα πάντα να μη σας διαψεύσω",

αποκρίθηκε χαρούμενος ο νεαρός.

      Το "Αναχωρητήριο" ήταν ο θάλαμος που έβαζαν τους ασθενείς με βαριά φυματίωση και η αλήθεια είναι ότι λίγοι γλύτωναν τον θάνατο από κει. Οι γιατροί απέφευγαν να μπαίνουν στο χώρο αυτό παρά μόνο όταν ήτανε μεγάλη ανάγκη, και η νοσηλεία των ασθενών ήταν σχετικά πλημμελής…. Το χτικιό ήταν ακόμα ανίκητο!!!

Πέρασε από τη συνάντηση με το νεαρό κανένας μήνας. Ένα βράδυ πως του 'ρθε του Βασιλόγιαννη να περάσει από την κλινική του. Είδε ένα φως στην αποθήκη, αυτή που χρησιμοποιούσανε οι καθαρίστριες να βάζουν τις σκούπες και τις χλωρίνες. Από περιέργεια άνοιξε την πόρτα και ένας τρομαγμένος νεαρός πετάχτηκε πάνω από ένα τραπέζι. Ήταν ο Ελευθεριάδης.

-      "Ελευθεριάδη τι κάνεις εδώ;",

 τον ρώτησε με περιέργεια. Με την άκρη του ματιού του πρόσεξε ότι πάνω στο τραπέζι υπήρχε ένα βιβλίο ανατομίας και ανάμεσα στα καθαριστικά ήταν ανοιγμένο ένα ράντζο εκστρατείας. Η μπλούζα του γιατρού ήταν ελαφρά ξεθωριασμένη και τα παπούτσια του πρέπει να ήτανε χρόνων.

-      "Μα εσύ δεν έχεις βάρδια σήμερα",

του είπε με έκπληξη ο Βασιλόγιαννης.

-     "Δεν με πειράζει. Δεν είχα και τίποτα άλλο να κάνω. Δεν έχω φίλους πλέον στην Αθήνα και οι συγγενείς μου είναι στο χωριό μου στην Μακεδονία. Αν και εκεί δεν ξέρω πόσοι θα θέλανε να με δούνε… Έτσι το μόνο που μου 'μεινε είναι η μελέτη",

 αποκρίθηκε ο νεαρός.

Βγαίνοντας έξω ο Βασιλόγιαννης ένοιωσε άβολα με τον εαυτό του. Ο Ανδρόνικος δεν είχε δώσει κανένα δικαίωμα για την δουλειά του. Ίσα-ίσα… Μερικές φορές ήταν έκπληκτος και ο ίδιος με τις γνώσεις του και κυρίως με το πως αντιμετώπιζε τους ασθενείς του στο "Αναχωρητήριο" και πως αυτοί τον αγαπούσαν. Ένιωσε ντροπή που αυτός ο άνθρωπος ήταν ακόμα απλήρωτος και δούλευε, ενώ άλλοι κοπρίτες σαν και αυτόν τον Πετράκο που του φόρτωσαν, που ήταν όλο δημόσιες σχέσεις, φρου-φρου και αρώματα πληρωνόταν κανονικά…

Πήγε στο γραφείο της προϊσταμένης και της είπε:

-      "Ρε Νίτσα, πόσο καιρό είναι μέσα στην αποθήκη ο Ελευθεριάδης; Είδα ένα ράντσο εκεί. Εκεί κοιμάται; Το ήξερες και δεν μου είπες τίποτα; Γιατί δεν κοιμάται στο θάλαμο των γιατρών;",

 τη ρώτησε με έντονο ύφος.

-      "Το ήξερα κύριε Διευθυντά, αλλά τι να πω... Από τη διοίκηση με ειδοποίησαν ότι αφού δεν έχει κανονική πρόσληψη δεν μπορεί να κοιμάται στο θάλαμο της εφημερίας. Από ότι κατάλαβα δεν είχε χρήματα για να νοικιάσει σπίτι. Παρακάλεσε την κυρά-Θοδώρα την καθαρίστρια  να τον αφήνει να μένει μέσα στην αποθήκη. Κάνει τις πιο πολλές φορές νυχτερινή βάρδια και έτσι τρώει εδώ μέσα. Τον αγαπάνε πολύ όλοι, οι ασθενείς, οι καθαρίστριες, οι τραπεζοκόμοι...",

αποκρίθηκε αυτή με τη σειρά της νοιώθοντας την ανάγκη να υπερασπιστεί τον νεαρό.

Την κοινωνία μου μέσα σκέφτηκε ο Βασιλόγιαννης. Απλήρωτος ο Ελευθεριάδης!!!  Έπρεπε να βρει λύση. Αυτός ήταν υπεύθυνος. Αδίκησε έναν αδύναμο. Για πόσο καιρό θα το ανεχόταν αυτό η συνείδησή του!!!

Μετά από μερικές μέρες υπέγραφε ένα εξιτήριο και έδινε οδηγίες στους ασθενείς που έφευγαν. Σε έναν όμως κοντοστάθηκε και τον ρώτησε με απορία.

-      "Κύριε Βρεττάκο, η ψευδομονάδα που είχατε αντιμετωπίστηκε. Αύριο θα σας κάνουμε το εξιτήριο. Μα για να εξηγούμαστε σας παρακαλώ, ενώ βλέπω ότι είστε ταξίαρχος εν αποστρατεία γιατί δεν πήγατε σε στρατιωτικό νοσοκομείο να σας περιθάλψουν και ήρθατε σε εμάς;"

-      "Κύριε Βασιλόγιαννη, το έκανα συνειδητά. Ένας συμπολεμιστής μου είπε ότι εδώ ήταν τα "Χέρια του Ουρανού". Το διασταύρωσα και δεν το σκέφτηκα καθόλου. Ήρθα εδώ κατ' ευθείαν. Ήταν ο άνθρωπος που με έσωσε στο Αλβανικό και αυτός θα με έσωζε ξανά τώρα",

 απάντησε με υπερηφάνεια ο ταξίαρχος.

-      "Για κάντε το μου λίγο λιανά… Είπατε ότι ήρθατε εδώ εξ αιτίας των "Χεριών του Ουρανού". Ποιος είναι αυτός, που εγώ δεν τον ξέρω";

-      "Διευθυντά μου αυτός δεν με γνώρισε αλλά εγώ θυμήθηκα τον έφεδρο Ανθυπολοχαγό του Έπους του ΄40. Ήμασταν έξω από την Κορυτσά. Εγώ τότε Αντισυνταγματάρχης. Ο Ελευθεριάδης ήταν  μαζί με ένα Ελληνοαμερικάνο γιατρό που μόλις είχε έρθει από την Αμερική, τον Τόσκο, που έκανε χειρουργεία πνευμονοθώρακα, στο ορεινό χειρουργείο της μεραρχίας. Σώσανε πολύ κόσμο. Όλοι οι τραυματισμένοι φαντάροι,  όταν ήταν αυτός δίπλα τους λες και βλέπανε τον άγιό τους. Τον Άγιο Γιατρό τους. Αυτοί τον βγάλανε "Χέρια του Ουρανού". Μα δεν θα ξεχάσω τι έγινε μια μέρα. Μας είχανε εγκλωβίσει οι Ιταλοί σ' ένα ύψωμα και ερχόντουσαν κατά πάνω μας. Τους αποκρούσαμε, αλλά ήταν σίγουρο ότι δεν θα κρατούσαμε για πολύ. Και ξάφνου οι Ιταλοί το' βαλαν στα πόδια, γιατί τους χτυπούσαν από πίσω. Τρία παλικάρια του συντάγματός μας από τα μετόπισθεν  με χειροβομβίδες και μ' ένα κλεμμένο ιταλικό .μυδράλιο τους γάζωσαν από πίσω. Αυτοί νόμισαν ότι ήτανε ολόκληρος λόχος. Πήραμε θάρρος και εμείς!!! Βγήκαμε από τα ταμπούρια μας και κάναμε αέρα. Σκορπισμένα πτώματα Ιταλών παντού. Και ποιός ήταν ο επικεφαλής του αντιπερισπασμού; Ο έφεδρος γιατρός σου. Είδε ότι κινδυνεύαμε, από το ορεινό χειρουργείο που ήτανε, πήρε δύο Καρδιτσιώτες Εύζωνες και ήρθε κατά πάνω τους. Προτάθηκαν για μετάλλιο ανδρείας , αλλά αυτός αρνήθηκε, διότι είπε ότι όποιος υπηρετεί την πατρίδα του δεν χρειάζεται αναγνώριση. Μάλιστα θυμάμαι ότι είχε τραυματιστεί ελαφριά στα πλευρά. Πρέπει να έχει ακόμα το σημάδι. Μετά εγώ ήμουνα με στον ΕΔΕΣ, όταν μπήκαν οι Γερμανοί μέσα. Πήγα για βοήθεια στον Ζέρβα, που ήθελε να χτυπήσει τους Τσάμηδες, για να τους διώξει από την Ήπειρο. Ζήτησε να στείλει και η ΕΛΛΑΣ Δυτικής Μακεδονίας κάποιους δικούς του. Ανάμεσα σ' αυτούς ήταν και ο Ελευθεριάδης. "

-      "Για σταθείτε. Μου λέτε ότι ο Ανδρόνικος ήταν αντάρτης και πολέμησε στο πλευρό το δικό μας? Και γιατί τώρα δεν μπορεί να πάρει πιστοποιητικό εθνικόφρονα";

 ρώτησε με απορία ο Βασιλόγιαννης.

-      "Σας είπα ότι στρατεύθηκε στην ΕΛΛΑΣ. Στη Μάχη της Φλώρινας, όπως μου 'πε συμπολεμιστής μου, ο Καρύδης, ταγματάρχης τότε του Ελληνικού Στρατού, ότι τον βρήκε σε ορεινό χειρουργείο των ανταρτών. Αυτός τραυματίστηκε στη μάχη με τους αντάρτες. Δεν θυμάται καν  πως βρέθηκε στο ορεινό χειρουργείο τους. Μόνο θυμάται τον Ελευθεριάδη να τον περιθάλπει μέχρι τη τελευταία στιγμή. Δεν ξέρω αν τον είχε αναγνωρίσει ή όχι, αλλά όπως έλεγε ήταν μαζί του και άλλοι δικοί μας τραυματισμένοι. Α, στο Αλβανικό τότε έκανε και κάτι ακαταλαβίστικα για μας, μαγικά….. Είχε ανακαλύψει μία πηγή με μεταλλικό νερό, ξέπλενε τα τραύματα των φαντάρων με αυτό και έβαζε πάνω τους μια γκριζοπράσινη λάσπη, πού την εύρισκε ο ευλογημένος, που  μύριζε άσχημα, αλλά βοηθούσε και έκλειναν οι πληγές των τραυματισμένων χωρίς να πάθουν μόλυνση. Όταν οπισθοχώρησαν οι αντάρτες και έφυγαν από το ελληνικό έδαφος, ο στρατός μας τον βρήκε μόνο του σ' ένα ορεινό χειρουργείο ανάμεσα σε τραυματισμένους, φαντάρους δικούς μας και συμμορίτες. Δεν έφυγε γιατί λέει δεν μπορούσε να αφήσει τους τραυματίες. Τέτοιος άνθρωπος είναι….",

μονολόγησε ο ταξίαρχος.

-      "Κύριε Βρεττάκο να πάτε στο καλό και από καιρό εις καιρό, όταν παρουσιάζετε πρόβλημα να έρχεστε σε εμάς. Συντήρηση θα σας κάνουμε",

του είπε ο Βασιλόγιαννης  και τον συνόδεψε μέχρι τη πόρτα.

Η συνείδησή του δεν του επέτρεπε να καθυστερήσει άλλο. Σήκωσε το τηλέφωνο και πήρε τον αδελφό του.

-      "Πέτρο σε παρακαλώ πες μου κάτι. Αν κάποιος έχει πολεμήσει και έχει προταθεί για μετάλλιο ανδρείας, έστω και αν δεν το δέχτηκε μπορείς να το επιβεβαιώσεις;"

-      "Ρε Κυριάκο, Βασιλικός Επίτροπος Στρατοδικείου είμαι. Αν δεν μπορώ εγώ να απευθυνθώ στην Ιστορία Στρατού, ποιος άλλος  μπορεί? Κοτζάμ Ταξίαρχος είμαι…. Δώσε μου μόνο το όνομά του."

-      Ωραία. Ανδρόνικος Ελευθεριάδης. Έφεδρος ανθυπολοχαγός, γιατρός στο Αλβανικό. Δεν έχω άλλα στοιχεία. Είναι γιατρός στη κλινική μου. Α, δεν έχει και πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων…",

είπε λίγο διστακτικά είναι αλήθεια.

Πέρασαν κοντά δέκα μέρες και του τηλεφώνησε ο επίτροπος.

-      "Αδελφέ τον βρήκα. Όντως όπως τα λες είναι. Προτάθηκε για μετάλλιο ανδρείας, συμμετείχε στην εκδίωξη των Τσάμηδων και ο Ταγματάρχης Καρύδης βεβαίωσε ενόρκως ότι τον περιέθαλψε το ίδιο με όλους τους τραυματισμένους. Και ο Νικολάου που ήταν πρόεδρος της κοινότητας Κλεισούρας δήλωσε ότι προσπάθησε μαζί με άλλους Ελασσίτες να γλυτώσει το Μοναστήρι από τους Γερμανούς… Δεν το γλυτώσανε δυστυχώς…. Το κάψανε οι Γερμανοί…. Και με το κύρος μου επικοινώνησα με τον Στρατιωτικό Διοικητή στην Κοζάνη και μου υποσχέθηκε να σου στείλει το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων του με την σημείωση ότι είναι ακίνδυνος κομμουνιστής."

Μετά από δύο βδομάδες ο Ελευθεριάδης δέχθηκε μία επιστολή.

-      "Αξιότιμε κε Ελευθεριάδη προσλαμβάνεστε στο τμήμα ανάνηψης της πνευμονολογικής κλινικής, αρχομένης ημερομηνίας από τις 12 Απριλίου. Σας παρακαλούμε να προσέλθετε στο τμήμα διοίκησης και να υπογράψετε τη σύμβασή σας".

Μα τώρα είναι 25 Ιουνίου. Κάποιο λάθος θα έγινε σκέφτηκε και έτρεξε με αγωνία προς την γραμματεία της διοικήσεως ο Ανδρόνικος.

-      "Κύριε Ελευθεριάδη, αυτό είναι το έγγραφο πρόσληψής σας και περάστε από το λογιστήριο για να πληρωθείτε τα καθυστερούμενα",

του είπε ο γραμματέας.

Άλλο που δεν ήθελε αυτός. Πήγε με έκδηλη αγωνία στον ταμία του νοσοκομείου και τον είδε να του καταβάλει δύο χιλιάδες και τετρακόσιες πενήντα μία δραχμές. Κατάλαβε αμέσως ότι κάποιος καλός άγγελος είχε επέμβει!!! Έτρεξε αμέσως προς το φούρνο που ήταν απέναντι  από την είσοδο του νοσοκομείου και πήρε ένα μεγάλο κουτί αμυγδαλωτά για τους ασθενείς του και ένα ίδιο για τους γιατρούς και το προσωπικό της κλινικής του. Θα το καθιέρωνε. Κάθε 25 Ιούνη θα κέρναγε τους πλησίον του σε ανάμνηση του πρώτου του μισθού!!!

Ένα βράδυ ο Βασιλόγιαννης ξέχασε τα κλειδιά του σπιτιού του στο γραφείο του στο νοσοκομείο και πήγε να τα πάρει. Είδε όμως φως σε ένα θάλαμο και άκουσε τον ελαφρύ θόρυβο που κάνει η σφουγγαρίστρα. Κάποιος σφουγγάριζε. Μα νυχτιάτικα? Γεμάτος περιέργεια άνοιξε την πόρτα και έκπληκτος είδε τον γιατρό του να σφουγγαρίζει το πάτωμα. Τα κομοδίνα των ασθενών λάμπανε, και αυτοί με την σειρά τους κοιμόντουσαν.

Για να μην τους ξυπνήσει του 'κανε νόημα να βγει έξω από το θάλαμο στον διάδρομο.

-      "Ρε Ανδρόνικε τι κάνεις εκεί πέρα; Να σφουγγαρίζεις εσύ;"

-      "Η κυρά Θοδώρα αρρώστησε και δεν μπορεί... Για να μην χάσει τα μεροκάματα της είπα να βοηθήσω",

 απάντησε ο γιατρός με σκυμμένο το κεφάλι, σαν να ήταν ένοχος.

Ο Βασιλόγιαννης δεν ήταν άνθρωπος να αφήσει κάτι θολό. Μπορεί να ήταν από εύπορη οικογένεια, να έκανε σπουδές στη Γερμανία προπολεμικά, μα Μανιάτης….

Την άλλη μέρα ρώτησε τη γραμματέα του.

-       "Νίτσα πόσο καιρό λείπει η κυρά Θοδώρα; Την αλήθεια θα μου πεις".

-      "Αφού το μάθατε από αλλού και όχι από εμένα, αρρώστησε και  λείπει κοντά ένα μήνα, αλλά ο γιατρός της είπε  ότι θέλει ακόμα δύο βδομάδες για να επιστρέψει. Κύριε Διευθυντά έχει πέντε παιδιά… Και αφού δεν δημιουργείται πρόβλημα καθαριότητας…..",

απάντησε προβληματισμένη για το τι θα αποφάσιζε ο διευθυντής της να κάνει.

Ο Βασιλόγιαννης κοντοστάθηκε λίγο και απάντησε, χωρίς να το τραβήξει και να μην δώσει δικαίωμα να σκεφτεί κάτι διαφορετικό, κάποιος άλλος που δεν τον αφορούσε το πρόβλημα.

-      "Εν τάξει αφού δεν δημιουργεί πρόβλημα σε εμάς... Θα την περιμένουμε".

Δεν μπόρεσε όμως να κρύψει μέσα του τον θαυμασμό του για τον γιατρό της κλινικής του. Κοίτα να δεις, αυτόν που τον χαρακτηρίσανε κομμουνιστή…. Όσους Χριστιανούς ξέρω, ακόμα και τον εαυτό μου βάζω μέσα, δεν τον φθάνουν ούτε στο νυχάκι του. Πάσει θυσία σε αυτόν τον άνθρωπο πρέπει να του αποδώσω αυτά που του πρέπει.

Πέρασε κανένας χρόνος και ο Βασιλόγιαννης δέχτηκε τηλέφωνο από τον αδελφό του.

-      "Κυριάκο, έμαθα ότι προκηρύσσεται θέση επιμελητή Β΄ στην κλινική σου. Μου χρωστάς χάρη και εγώ με τη σειρά μου στον υφυπουργό στρατιωτικών για την προαγωγή μου. Ο γιός του ενδιαφέρεται για τη θέση. Του είπα και εγώ ότι το' πες και έγινε. Ο αδελφός μου κανονίζει…."

-      "Άκου Πέτρο. Δεν γίνεται. Δεν μπορώ να αδικήσω έναν καλύτερο. Αν είναι μία θέση πες του δεν θα την πάρει. Άμα γίνουν δύο εντάξει…. Υφυπουργός είναι θα καταλάβει...."

Μετά από δύο βδομάδες ήρθε το έγγραφο με την ένδειξη «επανάληψη στο ορθόν». "...Προκηρύσσονται δύο θέσεις επιμελητών Β΄ στην πνευμονολογική κλινική του νοσοκομείου "Σωτηρία", και αργότερα δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ... Προσλαμβάνονται οι ιατροί Κόκκινος Περικλής του Ιωάννη και Ελευθεριάδης Ανδρόνικος του Σάββα σε θέσεις επιμελητών Β΄ κατά σειράν αξιολόγησης."

Ο Βασιλόγιαννης δεν μπόρεσε να κρύψει τα συναισθήματά του. Ελλάδα αθάνατη!!! Άλλη ήταν η εισήγηση του. Πάντα οι γνωριμίες... Ας είναι όμως αφού έγινε και ο Ανδρόνικος….

-      "Ρε Ελευθεριάδη τι ήθελες... να σαι και η πρώτη επιλογή!!! Τι ήταν ο πατέρας σου; "

 του είπε για να τον πειράξει.

-      "Καπνεργάτης ήταν, αλλά πέθανε από φυματίωση νωρίς. Ήρθε πρόσφυγας το ΄24. Τον πήγανε σε χωριό και αυτός δεν ήξερε από αγροτικές δουλειές. Λίγος κλήρος, χαμηλές τιμές, στεναχώρια πολύ για την κατάντια του, αυτός ο μορφωμένος αστός, έφυγε νωρίς",

 είπε με παράπονο ο νέος επιμελητής.

          Η ζωή κυλούσε αργά στο νοσοκομείο. Οι ασθενείς ερχόντουσαν, άλλοι έφευγαν μια και καλή, άλλοι αναχωρούσαν σε τόπο χλοερό και αναπαύσεως. Κάθε μέρα και μια μάχη. Μια Κυριακή ο Βασιλόγιαννης αποφάσισε να πάει στη λειτουργία του Αγίου Θεράποντα. Του ναού που υπήρχε στον Περίβολο του νοσοκομείου. Είδε από μακριά έναν άντρα με άσπρη μπλούζα, γιατρός θα ήτανε μάλλον, να υποβαστάζει έναν ηλικιωμένο κύριο και να προχωράνε προς την εκκλησία. Μα στάσου... Αυτός είναι ο Ανδρόνικος. Τι κάνει εκεί; Εν τάξει σκέφτηκε τον βοηθάει να πάει στην εκκλησία και μετά θα φύγει. Κάθισε από περιέργεια απ' έξω στο παγκάκι περιμένοντας σύντομα να δει τον γιατρό του να φεύγει για να πάει να κάνει την εφημερία του. Μα ο παπάς είπε το δι’ ευχών και ακόμα δεν είχαν βγει έξω. Την επόμενη μέρα θα το έκανε θέμα. Καλός, καλός, αλλά όχι να φεύγει τόση ώρα από την εφημερία του... Το επόμενο πρωί, αφού είπε καλημέρα σ' όλους πριν την επίσκεψη των γιατρών στους θαλάμους κοίταξε και ξανακοίταξε τον κατάλογο με τους εφημερεύοντες γιατρούς.

Δεν άντεξε και πήγε στην γραμματέα του.

-      "Ρε Νίτσα, εχθές ποιος είχε εφημερία στο "Αναχωρητήριο;"

-      "Ο Παγώνης κύριε Διευθυντά. Γιατί;"

-      "Γιατί νομίζω ότι κάπου πήρε το μάτι μου τον Ελευθεριάδη",

 της είπε λίγο αδιάφορα για να μην αποκαλύψει την απορία του ή και το θυμό του.

-      "Α, κατάλαβα. Τι να σας πω... Ο Ανδρόνικος είναι περίπτωση. Από τότε που ανάλαβε το "Αναχωρητήριο", οι "αναχωρήσεις" λιγόστεψαν. Οι ασθενείς του τον λένε "ο Άγιος Γιατρός", τον λατρεύουν και όχι άδικα. Προχθές τον έπιασα να διαβάζει το διήγημα της Διδώς Σωτηρίου "Οι νεκροί περιμένουν" στον κύριο Αριστοτέλη που είναι πρόσφυγας από τη Σμύρνη, επειδή είναι αγράμματος. Κάθε πρωί τον βλέπω να τους στύβει πορτοκάλια, να τους φτιάχνει τσάι με θυμάρι, να τους βάζει μια κουταλιά μέλι μέσα και να τους δίνει ένα κόκκινο υγρό. Βαλσαμόλαδο μου είπαν ότι είναι. Αμφιβάλλω αν του μένει και τίποτα στην τσέπη με όσα ξοδεύει για αυτούς. Αλλά τους συνοδεύει και στο μπαλκόνι. Τους ντύνει καλά για να μην κρυώσουν και τους δείχνει κάποιες ασκήσεις. Να ανοίγουν τα χέρια οριζόντια αργά στο ύψος του ώμου. Άσε που σε κάποιους δίνει μπαλόνια να φουσκώνουν. Παιδιά είναι; Τι να σας πω. Όταν μπαίνει στο θάλαμο όμως, οι ασθενείς του σαν να βλέπουν τον Χριστό τους. Περίεργος άνθρωπος. Λιγομίλητος, αναρωτιέσαι μερικές φορές αν είναι γιατρός και αν ξέρει τι κάνει... Έρχεται τακτικά τις Κυριακές να δει τους ασθενείς του" ,

είπε χωρίς να το πολυσκεφτεί η Νίτσα.

Αν ξέρει τι κάνει. Αυτός ξέρει. Εμείς δεν ξέρουμε που πάνε τα τέσσερα, σκέφτηκε ο Βασιλόγιαννης με μια δόση ευγνωμοσύνης για τον γιατρό του, που τόσο φρόντιζε τους ασθενείς του.

Ο Βασιλόγιαννης από καιρό σε καιρό πέρναγε αιφνιδιαστικά από το νοσοκομείο, σε ώρες τυχαίες και απρογραμμάτιστες. Ήταν Κέρβερος στο προσωπικό του. Ήθελε να γνωρίζει τα πάντα για ότι συνέβαινε στην κλινική του. Δεν είχε ο ίδιος οικογένεια. Δεν τον περίμενε δα  και κανένας στο σπίτι. Η κλινική του ήταν το παν για αυτόν. Έδωσε ο θεός και δεν αρρώστησε ποτέ, παρ' όλο που οι άλλοι γιατροί συνήθως απέφευγαν να δουλέψουν στην κλινική του. Ένα απόγευμα αργά λίγο πριν νυχτώσει είδε τυχαία το φως του γραφείου των επιμελητών του να είναι αναμμένο. Από περιέργεια χτύπησε την πόρτα και είδε τον Ελευθεριάδη σκυμμένο πάνω από ένα γραφείο. Σαν να μελετούσε.

http://pyrgos-news.blogspot.com/2018/05/blog-post_6.html

Τον πλησίασε με περιέργεια να δει τι κάνει.

-      "Ανδρόνικε τι παλεύεις εκεί;",

τον ρώτησε με ενδιαφέρον.

-      "Καταγράφω όλες τις πληροφορίες για τους ασθενείς μου κύριε Διευθυντά. Μπορεί κάποιες από αυτές να φαίνονται ότι δεν σχετίζονται μεταξύ τους, αλλά μπορεί κάποιος άλλος στο μέλλον να τις αξιολογήσει διαφορετικά. Ο κάθε ασθενής έχει διαφορετικό οργανισμό. Όταν ένα σύστημα οργάνων προσβάλλεται, όπως είναι οι πνεύμονες, τα υπόλοιπα αντιλαμβάνονται αυτή τη προσβολή και αντιδρούν. Προσπαθώ μέσα από μια σειρά ελέγχων να δω το βαθμό της αντίδρασής τους. Καθημερινά καταγράφω τις απεκκρίσεις των ασθενών, την ποσότητα και το χρώμα των  ούρων, την συμπεριφορά της καρδιάς. Διαπίστωσα επίσης την διαφορετική αντίδραση του οργανισμού και σε διαφορετικούς προσβολείς.

Οι πνευμονίες μπορεί να προκαλούνται από μύκητες όπως ο ασπέργγιλος,  ή τα μυκοπλάσματα όπως το καντίτα, τους ιούς όπως της γρίπης ή τον αδενοϊό, τα διάφορα βακτήρια, όπως η κλεμπεσιέλα ή η ψευδομονάδα, οι στρεπτόκοκκοι, οι σταφυλόκοκκοι. Πολλές φορές η φυματίωση που αναπτύσσεται σε έναν ασθενή μπορεί να αποτελέσει το υπόστρωμα και σε άλλες λοιμώξεις που προκαλούν πνευμονίες και το πρόβλημα να είναι πολυπαραγοντικό. Αλλά μέχρι κάποιου σημείου. Αν αργήσεις πολύ χάνεις το παιχνίδι. Η φυματίωση ξέρουμε ότι  οφείλεται σε μυκοβακτηρίδιο, το βάκιλλο του Koch, ενδέχεται όμως να προσβάλει και άλλα όργανα εκτός των πνευμόνων, όπως τα νεφρά, την καρδιά, το στομάχι. Γι' αυτό πρέπει να έχεις συνολική εικόνα της αντίδρασης ή της προσαρμογής του οργανισμού σε συνθήκες λοιμωξιολογικής "επίθεσης".

Αν δεν ξέρεις ποιος είναι ο "εχθρός" τότε το πιθανότερο είναι να κάνεις λάθος. Το λάθος μπορεί να προκαλέσει  την αντοχή του μικροβίου στα φάρμακα που δόθηκαν και ακολουθείται στη συνέχεια από μία λάθος επιλογή  άλλου φαρμάκου ή να διακόπτεται η θεραπεία πριν εκριζωθεί θεωρώντας ότι ο "εχθρός" έχει αντιμετωπιστεί. Αυτό θα τον κάνει πιο ανθεκτικό. Γι' αυτό πρέπει να γίνονται βρογχοσκοπήσεις όποτε και όταν πρέπει, συνεχής βακτηριολογικός έλεγχος και τεστ ευαισθησίας στις διάφορες χημικές ουσίες που χορηγούμε. Χωρίς σωστή διάγνωση των καλλιεργειών των λοιμώξεων θα μας οδηγήσει σε λάθος εκτίμηση. Ο στόχος μας για να επιτευχθεί η ίαση, πρέπει ταυτόχρονα: να μειώσουμε το γρήγορο μεταβολισμό του μικροβίου, να μειωθεί ο αριθμός τους, και να μην αναπτύσσεται η μεταδοτικότητα του σε άλλους ασθενείς. Τα φάρμακα που δίνονται να ελέγχονται αν είναι ηπατοτοξικά, να συνοδεύονται από εξετάσεις που αφορούν τα λευκά αιμοσφαίρια, τη καθίζηση και που πρέπει τα αποτελέσματα τους να συμβαδίζουν με την κλινική εικόνα του ασθενούς.

Ο οργανισμός λειτουργεί ομοιοστατικά. Δεν θέλει, ή πιο σωστά τον ταλαιπωρούν οι απότομες αλλαγές. Γι' αυτό αντιλήφθηκα ότι οι επεμβάσεις ιατρικά πρέπει να γίνονται όσο το δυνατόν με πιο αργό αλλά σταθερό τρόπο και ας πηγαίνει πιο πίσω ο χρόνος της πλήρους αποθεραπείας, αν και όποτε  έρθει αυτή. Προσπαθώ να βελτιώσω την παρατηρητική ικανότητα μου για να βοηθήσω τους ασθενείς. Ο χρυσός κανόνας της μηχανικής ισχύει και στην ιατρική. "Ότι χάνεις σε απόσταση το κερδίζεις σε ρυθμό έργου". Όσο πιο ήπια και αργή αντιμετώπιση του προβλήματος της λοίμωξης ενός οργάνου συμβαίνει, τόσο πιο εύκολα μπορούν τα υπόλοιπα να προσαρμοστούν. Είναι πάντα μια διαφορετική στατική ισορροπία για κάθε άνθρωπο και κάθε χρονική στιγμή. Οι μετατοπίσεις από την αρχική ισορροπία, πρέπει να είναι μικρές ταλαντώσεις, χωρίς εξάρσεις.

Η πεποίθησή μου είναι ότι τα κοκτέιλ φαρμάκων και όχι αποκλειστικά μόνον ένα φάρμακο βοηθούν καλύτερα. Αρκεί ο συνδυασμός να' ναι σωστός. Κάποια φάρμακα που δοκιμάστηκαν δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα… Έχουμε όμως και ενθαρρυντικές προοπτικές με τη χρήση καινούργιων φαρμάκων στη καταπολέμηση των λοιμώξεων. Φαίνεται ότι η κλεμπσιέλα είναι ιδιαίτερα ανθεκτική στα αντιβιοτικά, αντιθέτως η επίσης ανθεκτική στα γνωστά φάρμακα ψευδομονάδα,  καταπολεμάται αρκετά από ένα καινούριο φάρμακο την κολιμυκίνη. Άγνωστο το γιατί και το πώς… Ο θαυμαστός κόσμος του μικρού του μέγα…

Πρέπει όμως να είμαστε σε εγρήγορση. Για αυτό κύριε Διευθυντά είναι πολύ δύσκολο να κατηγοριοποιήσεις και να ταξινομήσεις τις διαφορετικές περιπτώσεις  κωδικοποιώντας ασθενείς, συμπτωματολογία και ίαση. Αναζητώ την χρυσή τομή στην ιατρική πράξη….

Μεγάλη προσοχή θέλει η διάγνωση της ασθένειας  κατά την είσοδο του ασθενή στην πνευμονολογική κλινική πριν φτάσει στο "Αναχωρητήριο". Και επειδή καμιά φορά σε βοηθάει πνευματικά η ενασχόληση σου με τον χαρακτήρα και τον οργανισμό του ασθενή, ειλικρινά σας λέω ότι ενστικτωδώς νοιώθω κάποιες φορές να με καθοδηγεί η συμπεριφορά και η προσωπικότητα του ασθενούς. Γι' αυτό πρέπει να ασχοληθώ περισσότερο μαζί τους, έστω και αν αυτό φαίνεται μερικές φορές χάσιμο χρόνου και σπατάλη δυνάμεων.

Είναι επίσης πολύ σημαντικό να διαγνώσεις πότε οι πνεύμονες δεν αντιμετωπίζουν μεγάλη καταπόνηση για να ξεκινήσεις με απλές κινήσεις φυσιοθεραπευτικές, όπως βάδισμα, φούσκωμα ασκών, βαθιές εισπνοές, την βελτίωση της αναπνευστική τους  ικανότητας. Πρέπει παράλληλα να δουλεύεις στην βελτίωση του ανοσοποιητικού, γιατί στην τελική ο ίδιος ο οργανισμός αντιμετωπίζει τα πάντα".

-      "Καλά  όλα αυτά να τα καταλάβω. Τον Ντοστογιέφσκι τι τον θέλεις και διαβάζεις τα βιβλία του? ",

χαμογέλασε λίγο ειρωνικά ο Βασιλόγιαννης.

-      "Ξέρετε ο Ντοστογιέφσκι είναι ο μεγαλύτερος ερευνητής της ψυχής. Και εκτός που με ξεκουράζει η μελέτη των έργων του, κατανοώ και την επίδραση της πάνω στον άνθρωπο. Μιας και είμαι θεραπευτής το θεωρώ αναγκαίο ",

απάντησε ο Ανδρόνικος.

-      "Δε μου λες Ανδρόνικε, ξέρεις γερμανικά;" ,

ρώτησε εντυπωσιασμένος ο Βασιλόγιαννης.

-      "Μπορώ να μιλήσω και να γράψω, αλλά γιατί κύριε Διευθυντά;"

-      "Τον άλλο μήνα ξέρεις γίνεται ένα συνέδριο διεθνές και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να κάνεις μια ανακοίνωση με τις παρατηρήσεις σου και την εμπειρία σου για την αποθεραπεία των ασθενών σου. Για να μην εκτεθώ, μήπως δεν τύχει αποδοχής θα χρησιμοποιήσεις μόνο το όνομά σου. Αν κάτι δεν πάει καλά θα έχεις και την ευθύνη",

 του απάντησε σε τυπικό και ίσως υποτιμητικό τόνο ο Διευθυντής της κλινικής.

Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να κλέψει, ούτε να επισκιάσει στο παραμικρό την προσπάθεια αυτού του ακούραστου, υπομονετικού, ευρηματικού και χαρισματικού γιατρού της κλινικής του.

           Η τελευταία ανακοίνωση στο μεγάλο ιατρικό συνέδριο που γινόταν στο Αμφιθέατρο της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών ήταν του επιμελητή Α΄ της πνευμονολογικής κλινικής του νοσοκομείου "Σωτηρία", του Ανδρόνικου Ελευθεριάδη. Στο Προεδρείο  ήταν οι διάσημοι πνευμονολόγοι: ο Ελβετός Rainhart, ο Γερμανός Fisclher και ο Βρεττανός Bolden. Θέμα της ανακοίνωσης του: "Συμβολή στην κλινική αντιμετώπιση των ασθενών με T.B.C.". Ο Κυριάκος Βασιλόγιαννης καθόταν σαν κάποιος άσημος στο βάθος και περίμενε να ακούσει τον γιατρό του. Μα πιο πολύ περίμενε τα σχόλια των υπολοίπων πνευμονολόγων, ειδικά των διάσημων συναδέλφων του. Μόλις τελείωσε ο Ανδρόνικος σηκώθηκαν όρθιοι οι γιατροί του Προεδρείου και τον χαιρέτησαν δια χειραψίας. Δείγμα το πόσο πολύ καινοτόμα και ενδιαφέροντα είχαν παρουσιαστεί στην ανακοίνωση.

Είδε τον Ελευθεριάδη να τον ψάχνει μέσα στο πλήθος και να τον πλησιάζει φανερά βουρκωμένος.

-      "Κύριε Διευθυντά, σας ευγνωμονώ για την ευκαιρία που μου δώσατε. Ότι έκανα οφείλεται σε εσάς".

-      "Εγώ σε ευχαριστώ παιδί μου για την ευκαιρία που μου έδωσες να γίνω καλύτερος γιατρός, μα πιο πολύ καλύτερος άνθρωπος. Σε όλη μου τη ζωή δεν έχω ξαναδεί τόσο ταπεινό και συνάμα άξιο και σπάνιο άνθρωπο. Είσαι διαμάντι!!! Ο Άγιος Γιατρός. Μας τιμάει η παρουσία σου κοντά μας. Και τώρα οφείλεις στην κλινική μια διδακτορική διατριβή επί Υφηγεσία",

απάντησε  και έφυγε γρήγορα για να μην δούνε οι υπόλοιποι το δάκρυ που κύλισε στο μάγουλό του.

Μα και ο Ανδρόνικος σκέφτηκε πως είναι δυνατόν αυτός ο βαθιά ανθρωπιστής και δίκαιος άνθρωπος να ψηφίζει με φανατισμό βασιλιά. Στην πράξη ήταν από τους πιο δημοκρατικούς και φιλελεύθερους ανθρώπους που είχε γνωρίσει. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Δεν πρέπει να κρίνεις από το περιτύλιγμα, αλλά από το περιεχόμενο. Μόνο που αυτό θέλει χρόνο...

Έτσι και έγινε. Η υφηγεσία του κρίθηκε με άριστα και ο Ανδρόνικος Ελευθεριάδης έγινε υφηγητής και ο άνθρωπος-σύμβολο του "Αναχωρητηρίου".

Όταν ήρθε η στιγμή το αποχωρισμού, λόγω συνταξιοδότησης του μέντορα του ο Κυριάκος Βασιλόγιαννης απομόνωσε τον Ανδρόνικο για λίγο και του υπέβαλε το ερώτημα που τον βασάνιζε.

-      "Πως βρε παιδί μου έγινες εσύ κομμουνιστής;"

-      "Έρχονταν οι καπνέμποροι στο χωριό και επιδεικτικά έπαιρναν τα δέματα με τον καλύτερο καπνό που κάναμε και τα καίγανε. Μετά έδιναν μια εξευτελιστική τιμή για τα υπόλοιπα και εμείς δεν είχαμε άλλη επιλογή παρά να τα δώσουμε.  Μόλις που καλύπταμε τα έξοδά μας. Τόση σκληρή δουλειά η μάνα μου και εγώ και... Ο πατέρας μου είχε φύγει νωρίτερα. Εγώ τελείωσα την ιατρική με δανεικά ρούχα και βιβλία. Τόση αδικία, και κανείς δεν αντιδρούσε. Το μόνο που έκαναν κάποιοι προύχοντες του χωριού ήταν να δίνουν τα δικά τους σε καλύτερη τιμή. Οι καπνέμποροι εξαγόραζαν την σιωπή τους. Και από αντίδραση δεν έγινα κομμουνιστής, αλλά μετά το Αλβανικό, βγήκα στο βουνό.

Μόνο σαν γιατρός. Στην αρχή για να διώξω τους κατακτητές και αργότερα παρέμεινα στον Εμφύλιο για να απαλύνω τον πόνο. Αδελφός εναντίον αδελφού… Και όταν κρίθηκε στον Γράμμο η έκβαση του Εμφυλίου, βρέθηκα στο ορεινό χειρουργείο, ανάμεσα σε τραυματίες. Και του Ελληνικού Στρατού και Δημοκρατικού Στρατού. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Να φύγω στο άγνωστο ή να μείνω στον τόπο μου με τις γνωστές συνέπειες. Έμεινα!!! Δεν εγκατέλειψα τους ασθενείς μου. Εκείνα τα πέντε λεπτά που πέρασαν μέχρι να πάρω την οριστική απόφαση, μου φάνηκαν αιώνας. Αλλά οι δικοί μου υπήρξαν δύο φορές πρόσφυγες. Τη μία τους έκαψαν οι Τούρκοι. Ο παππούς μου πέθανε στην εξορία. Μετά πέρασαν στο Καρς μπας και σωθούνε… Και από κει διωγμένοι… Ο πατέρας μου πέθανε σε άλλη γη από τη γενέτειρά του. Και εγώ να φύγω από τη Γη που επιτέλους ένιωθα ότι είναι ο τόπος μου; Δεν θα το άντεχα. Αν δεν βρισκόσασταν εσείς δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μείνω στο χωριό και να δούλευα έστω και στα καπνά. Δεν θα με άφηναν σε χλωρό κλαδί. Προσπάθησα να κάνω όσο το δυνατόν λιγότερο κακό στους συνανθρώπους μου, ακολουθώντας την συμβουλή της μάνας μου, Λίγο πριν το τέλος της μου είπε: "Όταν πεθάνεις, αν ο τάφος σου δεν μπορεί να ευωδιάζει, ας μη βρωμάει κιόλας. Προσπάθησε να σκοτώσεις μέσα σου το κτήνος". Η μεγαλύτερη πολιτική πράξη που έκανα ήταν να παραμείνω άνθρωπος".

-      "Να είσαι σίγουρος παιδί μου ότι πολλοί ανώνυμοι ασθενείς σου σε ευγνωμονούν χωρίς να το ξέρεις. Τόσα χρόνια μέσα στο "Αναχωρητήριο" χωρίς να λείψεις ούτε μία μέρα, χωρίς να αρρωστήσεις, δεν μπορεί όλο και  κάποια ευλογία θα είχες",

του είπε και τον χαιρέτησε βουρκωμένος ο Κυριάκος.

Τόσα χρόνια, τόση δουλειά, αλλά στη ζωή κάποια στιγμή κλείνει ο κύκλος και οφείλεις να το αποδεχτείς. Ήρθε η ώρα για τον Κυριάκο Βασιλόγιαννη να φύγει…….

 

http://cultureloversgr.blogspot.com/2020/04/blog-post_12.html

Ξαφνικά...

        Ο Θανάσης Ρούκας είχε μια βδομάδα στην Αθήνα. Έπρεπε να έρθει γιατί συζητιότανε πολύ να παρθούνε καινούρια μέτρα και οι δανειστές μόνο σ' αυτόν είχαν εμπιστοσύνη. Ήταν ο άνθρωπός τους. Λες και έκανε ακτινογραφία και με χειρουργική ακρίβεια έκοβε δαπάνες και εύρισκε τις λύσεις, ώστε τα οικονομικά προγράμματα να είναι ρεαλιστικά. Μπορεί να έχουν απίστευτες δυνατότητες οι υπολογιστές την σήμερον ημέραν, αλλά τις εντολές τις δίνει ο ανθρώπινος εγκέφαλος.

Είχε τελειώσει ένα σημαντικό κομμάτι της έρευνας του και έπρεπε να έρθει από τη Νέα Υόρκη στην Αθήνα να δει υπηρεσιακούς παράγοντες για να προσαρμόσει λίγο την τελική έκθεση του. Πάντα όταν ερχόταν στην Αθήνα ένοιωθε ένα κόμπο. Ανεξήγητο γιατί. Γέννημα-θρέμμα της πόλης έφυγε στις ΗΠΑ γιατί πιεζόταν!!! Ήθελε να ανοίξει τα φτερά του. Τελείωσε με άριστα το Βαρβάκειο, μπήκε δεύτερος στη Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων του ΕΜΠ, τελείωσε με άριστα επίσης, πήρε υποτροφία για να κάνει διδακτορικό στο Μ.Ι.Τ. και εκεί ανακάλυψε την ιδιαίτερη κλίση του στα οικονομικά. Γρήγορα είδε ότι τον συγκινούσαν οι οικονομικές θεωρίες και επειδή ήταν συνεχώς ο πρώτος στο Γυμνάσιο του στα Μαθηματικά, εξελίχθηκε στον καλύτερο που θα μπορούσε να γίνει κάποιος  στην επινόηση των οικονομικών μοντέλων. Έγινε ο απαραίτητος μελετητής όλων των μεγάλων οργανισμών: ΔΝΤ, Τράπεζες, Κράτη. Ειδικότητά του η "ρεαλιστική" προσαρμογή των δαπανών και η μετάβαση στην ελεύθερη οικονομία φορέων που είχαν "εκπέσει". Και οι αμοιβές του γι' αυτό μπορεί να ήταν υπερβολικές, αλλά δεν υπήρχε... άλλος. Το μελετητικό γραφείο που άνοιξε ήταν φημισμένο και παρ' όλο που κέρδιζε υπέρογκα χρήματα σε σχέση με άλλα, ποτέ δεν έμενε χωρίς δουλειά.

          Την άνοιξη αυτή του είχαν ζητήσει να έρθει στην Ελλάδα για να δει από κοντά τις καινούριες προσαρμογές που απαιτούνταν για την "ανάπτυξη". Ανάπτυξη που ως συνήθως περιλάμβαναν καινούριες περικοπές δαπανών του κρατικού τομέα. Δεν ήρθε και με μεγάλη άνεση στην πόλη που γεννήθηκε. Οι αναμνήσεις του δεν ήταν και οι καλύτερες. Παρόλα αυτά ήρθε, υπέγραψε το καινούριο συμβόλαιό του και έπρεπε σε ένα δίμηνο να υποβάλει τις προτάσεις του, αν και λίγο ως πολύ ήταν σίγουρος  για το τι θα περιλάμβανε. Τον κάλεσαν σε μία δεξίωση σε μια έπαυλη στην Εκάλη, όπου θα συγκεντρώνονταν πολλοί οικονομικοί και πολιτικοί επιφανείς παράγοντες. Δεν του άρεσαν αυτού του οι είδους οι συνάξεις, τα λαμπερά πάρτι, αλλά μέσα από την φλυαρία κάποιων κυρίως νεόπλουτων έβγαζε τα συμπεράσματα που ήθελε. Μαζεύτηκε πολύς κόσμος είναι η αλήθεια, κυρίες που προσπαθούσαν να επιδείξουν μέσω της εμφάνισής τους την υπεροχή τους, αλλά τον άφηναν παγερά αδιάφορο τούτες οι προσπάθειες. Κάτι ίσως έφαγε που θα τον πείραξε, γιατί ένοιωσε μια δυσφορία. Έφυγε λίγο βιαστικά. Άνοιξε για λίγο στο δωμάτιο του την τηλεόραση και άκουσε ότι η επιδημία του ρετροϊού που ξεκίνησε από την Κίνα είχε κάνει την εμφάνισή της ήδη στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα ήδη είχε παρουσιαστεί το πρώτο κρούσμα. Έπεσε να ξαπλώσει στο σπίτι του, που είχε στο Παλαιό Ψυχικό από τα χρόνια που ήταν μαθητής του Γυμνασίου. Ήταν το μόνο που είχε ενθύμιο από τον πατέρα του, μαζί με ένα πέτρινο σπίτι στο χωριό, που το κληρονόμησε από τη γιαγιά του. Από τον πατέρα του είχε πάρει όμως την ευφυΐα του. Τον ήρεμο, αλλά διορατικό χαρακτήρα του, που δεν επιζητούσε το εξεζητημένο στην συμπεριφορά του. Ενώ θα μπορούσε να έχει όσα αγαθά είχαν άλλοι κατώτεροί του, αυτός το αρνήθηκε μια ζωή. Πάντα είχε προβλήματα στη σχέση του με το πατέρα του. Συγκρουόταν μαζί του γιατί δεν συμφωνούσε με την ανιδιοτέλεια του. Γι' αυτό και όταν ήρθε η στιγμή να φύγει στο εξωτερικό  άλλαξε το επίθετό του και πήρε αυτό της μητέρας του: Ρούκας!!!

Είχε πάντα μαζί του όμως το γράμμα που του είχε δώσει φεύγοντας για την Αμερική.

     "Αγαπητό μου παιδί, ίσως κάποια στιγμή να με καταλάβεις. Αφού σώθηκα με άνωθεν επέμβαση από του χάρου τα δόντια τόσες φορές, έπρεπε να αφιερώσω τη ζωή μου στη Κοινωνία….."

   Το βράδυ τον έπιασε σύγκρυο και αντιλήφθηκε ότι ανέβηκε η θερμοκρασία του. Θα ξυπνούσε το πρωί και θα πήγαινε σε ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο να του κάνανε κάποιες εξετάσεις. Κάποια τροφική δηλητηρίαση θα ήταν!!! Το πρωί όμως δεν μπορούσε να ανοίξει τα μάτια του. Έβραζε το στήθος του και με δυσκολία μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Σήκωσε το τηλέφωνο και πήρε το 166 για να του βρει κάποια κοντινή ιδιωτική κλινική. Αντί αυτού είδε να έρχεται ένα ασθενοφόρο, χωρίς μέσα στην δυσφορία που τον είχε κυριέψει να αντιληφθεί ότι ήταν κρατικό και χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε να διασχίζει την πύλη του παμπάλαιου νοσοκομείου "Σωτηρία" που είχε θεμελιώσει πριν από εκατόν είκοσι σχεδόν χρόνια η Σοφία Σλήμαν. Και αντί να το γκρεμίσουν, αυτό έστεκε ακόμα....

 Του ήρθαν αμέσως όλες οι αρνητικές σκέψεις που τον συνέδεαν με τον πατέρα του, ο οποίος υπηρέτησε με ευλάβεια όσο κανείς άλλος αυτό το νοσοκομείο, αλλά για τον γιό του η εργασία του εκεί  ήταν αιτία της κακής τους σχέσης. Τον έβλεπε ελάχιστα και μετά τον θάνατο της μητέρας του έγιναν ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα μαζί του.

Τον βγάλανε από το ασθενοφόρο και τον βάλανε σε ένα καρότσι, που ίσως ήταν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον έτρεχαν από εργαστήριο σε εργαστήριο. Να εξετάσεις αίματος, να ακτινογραφίες, να υπερήχους…. Μια ανοργανωσιά τεράστια, με τόσο κόσμο να συνωστίζεται σε αυτό που αποκαλούν χώρο αναμονής. Μόλις ένα γιατρουδάκι του έπαιρνε το ιστορικό του, αυτός με θυμό φώναξε ότι θα πήγαινε σε ιδιωτικό θεραπευτήριο. Δεν θα έμενε σε αυτό το θεραπευτήριο της Μέσης Ανατολής.

-      "Δεν μπορείτε κύριε να φύγετε από δω. Είναι νοσοκομείο αναφοράς",

άκουσε μετά βίας να του λέει το "γιατρουδάκι".

Μα ποιός είναι αυτός που αποφασίζει χωρίς να ρωτήσει την επιθυμία του ασθενή!!! Ίσως σκέφτηκε ότι  αυτός δεν θα μπορούσε να δώσει τα χρήματα που θα χρειάζονταν για να πάει σε ένα καλό ιδιωτικό. Αλλά αυτός δεν είχε τέτοιο πρόβλημα. Τον κάλυπτε η ασφάλεια του από την Αμερική. Δεν είχε όμως το κουράγιο να αντιδράσει. Τον βάλανε σ' ένα κρεβάτι, όπου αντί για μαξιλαροθήκη είχαν τυλίξει ένα σεντόνι και σε ένα θάλαμο ανάμεσα ίσως σε άλλους έξι - επτά ασθενείς. Μα ήταν χειρότερα και  απ' ότι όταν ήταν αυτός ακόμα στην Ελλάδα!!! Αν ήταν δυνατόν... Τότε αντιλήφθηκε ότι γύρω του οι νοσηλευτές και οι γιατροί είχαν καλυμμένο το κεφάλι τους και το στόμα τους με κάτι που ο θεός να το έκανε μάσκες και φορούσαν ποδιές σαν και αυτές του χειρουργείου.

        Δίπλα του  ήταν ένας νεαρός ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι και μέσα στην παραζάλη του άκουσε κάποιον να λέει:

-       "Όχι το νεαρό, αλλά αυτόν εκεί γιατί παρουσιάζει μεγαλύτερη επιδείνωση".

 Ήταν το "γιατρουδάκι".

Ένοιωθε όμως μια αδυναμία σ' όλο του το κορμί, ένα πονόλαιμο, σαν να ήτανε πολύ αχινοί στριμωγμένοι στο λαρύγγι του και που προσπαθούσαν να βγουν στον αέρα, το στόμα του να είναι πικρό, μα πιο πολύ ένα πλάκωμα στο στήθος. Με το ζόρι ανέπνεε... Που και που έβλεπε σκιές μέσα σε ένα λιγοστό φως, που ούτε ανέτειλε, ούτε έδυε. Ούτε ήξερε πόσος καιρός είχε περάσει…. Βυθισμένος σε ένα αχνό κίτρινο σύννεφο είδε μια σκιά που δεν πατούσε στο έδαφος. Φορούσε κουκούλα, δεν έβλεπες  πρόσωπο. Στη θέση του έβγαινε ένα γλυκό φως, που ακτινοβολούσε και από μακριά στεκόντουσαν κάποιες άλλες σκιές. Σαν τον περίμεναν,  σαν να τον κοιτούσαν με θαυμασμό, αλλά αυτός παρέμενε με καρφωμένα τα μάτια του  μόνον σε αυτόν.

Κάποια στιγμή τον άκουσε να λέει:

-      "Τώρα φεύγω και σε παραδίδω στους Αγγέλους. Στους Αγγέλους του Σωτηρία."

Τόλμησε να τον ρωτήσει:

-      "Πώς σας λένε;"

-      "Νικηφόρο",

του απάντησε  και με μιας ξεμάκρυνε από κοντά του, πηγαίνοντας προς τις άλλες σκιές που τον περίμεναν με ανυπομονησία.

Άρχισε να αχνοβλέπει πάλι εκείνες τις φιγούρες με τα καλυμμένα πρόσωπα, που φορούσαν αυτές τις περίεργες στολές και να ακούει συνομιλίες χωρίς όμως να μπορεί να ανοίξει τα μάτια του. Για κάποιον άγνωστο λόγο, το μυαλό του κατέγραφε όλες τις συνομιλίες, χωρίς να υπήρχε η επιθυμία από τον ίδιο.

-      "Ζήτησα να κάνω κάποιες υπερωρίες, επειδή πρέπει η Μονάδα να καθαρίζεται πιο σχολαστικά, αλλά ο εργολάβος καθαριότητας μου το αρνήθηκε. Ότι λέει η σύμβαση μου απάντησε. Πεντακόσια ογδόντα ευρώ. Πως να τα βγάλω πέρα... Ο Μιχάλης φέτος θα πάει Τρίτη Λυκείου. Είναι πολύ καλός μαθητής, αλλά δεν έχω τα λεφτά να τον στείλω φροντιστήριο",

 άκουσε την κυρά Λένα την καθαρίστρια.

-      "Θα μου ανανεώσουν την σύμβαση; Αν όχι θα γυρίσω στη Βοστώνη. Έχω πρόταση να δουλέψω εκεί. Με τα χίλια διακόσια ευρώ τι να κάνω εδώ; Αν δεν είχα παντρευτεί δεν θα το σκεφτόμουνα",

 κατέγραψε το παράπονο του Μιχάλη του Κουτούζη. Μάλλον γιατρός της μονάδας θα ήταν.

-      "Δεν έχω προλάβει να ψάξω για ένα φτηνό διαμέρισμα. Προς το παρόν μένω στην εστία με μια φίλη μου",

 παραπονέθηκε η Ειρηνούλα, η νοσηλεύτρια από την Θεσσαλονίκη, που έκανε και το μεταπτυχιακό της παράλληλα. Είχε ζητήσει να δουλεύει  μόνο βραδινή βάρδια για να παρακολουθεί τη Σχολή της.

-      "Τελειώνω την ειδικότητα φέτος και μακάρι να μπορούσα να βρω δουλειά εδώ για να μη φύγω έξω. Δεν έχω τα λεφτά να ανοίξω ιατρείο. Θα μου άρεσε να βρω θέση σε μια ΜΕΘ, έστω στην επαρχία, αλλά ... πότε θα κάνουν προσλήψεις? Δεν προβλέπεται τίποτα ακόμα. Έστω και αν υπάρχουν ανάγκες",

γκρίνιαζε η Βασιλική Κακιούζη, μια ειδικευόμενη από την Πρέβεζα, η οποία σημειωτέον απ' ότι την επαινούσε ο διευθυντής της πρέπει να 'τανε και πολύ καλή στη δουλειά της.

 Μια ήρεμη, επιβλητική φωνή κάλεσε όλο το προσωπικό για να τους κεράσει:

-      "Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για τις προσπάθειες που καταβάλετε. Χάσαμε και ασθενείς, αλλά αναστήσαμε κιόλας. Μας έμεινε ένας ακόμα διασωληνωμένος από Covid-19, αλλά και αυτός πάει καλύτερα. Να ξέρετε ότι ο χώρος αυτός είναι σημειολογικός. Ήταν το παλαιό "Αναχωρητήριο" των φυματικών της πρώτης φυματιολογικής κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, που λειτούργησε μετά το 1945 από τις αυξημένες ανάγκες που προέκυψαν τότε. Εδώ αφιερώθηκε ψυχή και σώματι ο "Άγιος Γιατρός", όπως τον αποκαλούσαν οι ασθενείς του, αλλά ήταν και ο δάσκαλός μου. Μέντορας μου υπήρξε αυτός ο φοβερός άνθρωπος!!! Με έμαθε ότι στην Ιατρική δεν υπάρχουν νίκες. Μόνο μάχες, και τυχερός είσαι όταν λαβωμένος μετά τη μάχη μπορείς να συνεχίσεις. Μην περιμένεις τις διακρίσεις στη καριέρα σου.  Αλλά, μέχρι το τελευταίο σου λεπτό  οφείλεις να υπηρετείς τον ασθενή".

-      "Είναι αυτός που γράφει η πινακίδα στην είσοδο της ΜΕΘ, Κόκκινος?",

ρώτησε με απορία ο Πέτρος ο Κουμεντάκος, ο επιμελητής Α΄ της κλινικής.

-      "Όχι, όχι"

 είπε γελώντας ο Βαγγέλης Παπανικολάου, ο διευθυντής του.

-      "Όπως ξέρετε, αν δεν το έχετε διαπιστώσει κιόλας, η ικανότητα και η εξέλιξη στο χώρο μας είναι πολυπαραγοντική συνάρτηση, όπου κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι γνωριμίες. Δεν ήταν αυτός που έδωσε το όνομά του στη μονάδα, αλλά ήταν αυτός που όταν όλοι μας πνιγόμασταν στον ωκεανό των ερωτημάτων που είχαμε για τις περιπτώσεις των ασθενών μας, ήταν η νησίδα που έβρισκαν οι ναυαγοί. Είχε ένα μοναδικό τρόπο να καθοδηγεί την σκέψη μας, χωρίς να το καταλαβαίνουμε και στο τέλος νόμιζες ότι εσύ είχες κάνει με τους συνειρμούς σου  και τις ανακαλύψεις… Τόσο ταπεινός άνθρωπος ήταν, ώστε νόμιζες ότι όλοι εμείς οι ειδικευόμενοι ήμασταν μπροστά και κάπου αυτός σαν ένας ασήμαντος να στέκεται  στο βάθος. Και όμως. Όταν πήγα στη Χαϊδελβέργη για να κάνω το διδακτορικό μου, μόλις τους εμφάνισα την συστατική επιστολή που μου είχε δώσει, οι καθηγητές εκεί με επέλεξαν αμέσως, αν και η αρχική αξιολόγηση μου δεν ήταν τόσο καλή. Τόση εμπιστοσύνη του είχαν!!! Τον γνώριζαν, αυτόν τον αφανή άνθρωπο και γιατρό και τον περιέβαλαν με εκτίμηση. Και αυτός ο "Άγιος Γιατρός" ποτέ δεν στέρησε από μαθητή του τις συστάσεις. Έστω και αν μεταξύ μας κάποιοι δεν το άξιζαν.

Έλεγε ότι ο καθένας δικαιούται την ευκαιρία του. Και όταν με δέχτηκαν οι Γερμανοί και άρχιζα να δουλεύω μαζί τους, αντιλήφθηκα πόσο μπροστά ακόμα και σε σχέση με τους Γερμανούς ήταν ο Ανδρόνικος Ελευθεριάδης. Ο άνθρωπος που αμφιβάλλω αν κρατούσε χρήματα γι' αυτόν. Ίσως να τα στερούσε και από την οικογένειά του. Όποιος ερχόταν από την επαρχία ήταν το καταφύγιό του. Χρόνια δύσκολα και ο πολύς κόσμος ήταν βυθισμένος στην φτώχεια και το μόνο που ήθελε, καλή ώρα σαν τώρα  ήταν να μεταναστεύσει.

Μάλιστα μια νεαρή, όμορφη κοπέλα από την επαρχία, λίγο μελαγχολική, γιατί λένε είχε πεθάνει ο άντρας της στο Αλβανικό με φυματίωση είχε γίνει το πάθος του να την αναστήσει. Της δόθηκε ολόκληρος. Και την γιάτρεψε. Νομίζω ότι την παντρεύτηκε αργότερα και μαζί της έκανε ένα παιδί. Αγόρι θαρρώ ήτανε. Όταν συνταξιοδοτήθηκε μάθαμε ότι πήγαινε κάθε μέρα και περιποιότανε τον πρώην διευθυντή του, τον Βασιλόγιαννη, γιατί του είχε μεγάλη ευγνωμοσύνη για την πρόσληψή του εδώ. Ήταν κάποια χρόνια κατάκοιτος και δεν δεχόταν να βάλει μια νοσοκόμα να του παρέχει περίθαλψη, αν και  ο Βασιλόγιαννης  δεν είχε οικονομικό πρόβλημα, μέχρι που του έκλεισε τα μάτια. Μοναδικός άνθρωπος. Πιστεύω ότι οι τοίχοι αυτού του παλαιού "Αναχωρητηρίου" είναι ποτισμένοι με την ευλογία της προσπάθειας τόσων και τόσων ανθρώπων...

Η πρώτη μπόρα πέρασε. Από αύριο μάλλον θα φύγει και από την ΜΕΘ ο τελευταίος ασθενής μας, θέλω να ξεκουραστείτε, να αναλάβετε δυνάμεις γιατί θα μας χρειαστούν. Πιθανόν το φθινόπωρο να ακολουθήσει ένα δεύτερο κύμα και πρέπει να είμαστε έτοιμοι, πιο σοφοί και κυρίως πιο ξεκούραστοι. Να ξέρετε ότι έστειλα ως όφειλα με μια επιστολή προς τη διοίκηση του νοσοκομείου, όπου σας εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου και ότι όλοι μου είστε, ναι όλοι υπεραπαραίτητοι.... Γιατροί, νοσηλευτές, παρασκευαστές, καθαρίστριες. Όλοι!!! Μακάρι να μας καλύψουν και τις ανάγκες της κλινικής σε προσωπικό. Αυτές που προβλέπονται στο οργανόγραμμα. Όχι άλλες!!! Μόνο αυτές που απαιτούνται για την στελέχωση όλου του τμήματος. Όποιος από εσάς επιθυμεί να μελετήσει κάποια ιδιαίτερη περίπτωση πνευμονίας, ευχαρίστως να τον βοηθήσω....",

ολοκλήρωσε με συγκίνηση την ομιλία του ο Διευθυντής.

          Ώστε όλες οι περικοπές που εισηγείτο κατά καιρούς ο Θανάσης Ρούκας είχαν αντίκτυπο σε όλους αυτούς τους ανθρώπους!!! Και έπρεπε οι Ερινύες να τον οδηγήσουν στο "Αναχωρητήριο" του πατέρα του, για του γιατρέψουν την ψυχή του. Σε αυτό το παμπάλαιο οίκημα, αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι στάθηκαν ηρωικά δίπλα στους συνανθρώπους τους. Και αυτός ήταν το πρόσωπο που περιόριζε τις δαπάνες, τους μισθούς τους και τους έφτανε στα όρια της απελπισίας... Ναι πάντα υπήρχαν διεφθαρμένοι. Πάντα κάποιοι έβγαζαν από τις προμήθειες. Μόνο που αυτοί ήταν αόρατοι. Δεν τους έπιανε ποτέ και κανείς... Και αυτοί οι άνθρωποι που τον περιέθαλπαν με τόση αγάπη και αυταπάρνηση ήταν τα θύματα των ενεργειών του... Που ήταν οι μεγαλογιατροί, οι πολιτικοί, οι οικονομικοί παράγοντες, οι τραπεζίτες, τώρα που η κοινωνία των απλών, άδολων, καθημερινών ανθρώπων είχε ανάγκη; Τι να έγινε εκείνος ο νεαρός που δεν επιλέχθηκε αντί γι' αυτόν για την εισαγωγή στη ΜΕΘ; Άραγε αν ο ίδιος είχε προλάβει να πάει σε ιδιωτικό θεραπευτήριο αντί για το "Σωτηρία" θα είχε καλύτερη τύχη; Θα είχε σωθεί; Και πόσο πολύ είχε αδικήσει τον πατέρα του… Είχε αλλάξει το επίθετό του εξαιτίας του. Μα πόσο καλά λόγια άκουσε για τον "Άγιο Γιατρό;" σκέφτηκε ο Θανάσης Ρούκας και ένα δάκρυ που κύλησε στο μάγουλο του, έκανε τα μάτια του να ανοίξουν.

Είδε μεμιάς το αγγελικό πρόσωπο της Ειρηνούλας της νοσηλεύτριας:

-      "Καλημέρα κύριε Θανάση. Δόξα το Θεώ. Μετά από εικοσιπέντε μέρες σας βλέπω πολύ καλύτερα. Θα φωνάξω τον γιατρό να σας δει."

-      "Κύριε Θανάση νομίζω όλο αυτό το διάστημα ταξιδεύατε. Κάποιος παγερός άνεμος φύσηξε στην κλινική μας. Μας λύγισε αλλά αντέξαμε και τώρα επανερχόμαστε όπως τα στάχυα. Ορθωθήκαμε... Κάποια στιγμή αυξήθηκε η τροπονίνη σας και φοβηθήκαμε για έμφραγμα. Το αποφύγαμε. Η λοίμωξη ταλαιπώρησε και τα νεφρά σας, αλλά ευτυχώς δεν προκάλεσε βλάβες, θα βγείτε σε λίγο από τη ΜΕΘ και νομίζω ότι θα μείνετε μια-δυο μέρες ακόμα στην κλινική και μετά θα φύγετε για το σπίτι σας. Θα σας παρακαλούσα όμως μετά από τρεις μήνες να ξανακάνετε μια σειρά εξετάσεων, που θα σας γράψουν οι συνάδελφοι της πνευμονολογικής και αν ξανάρθει το κύμα της λοίμωξης το φθινόπωρο, θα πρέπει να ελεγχθείτε. Βλέπω όμως ότι πρέπει να τακτοποιήσετε και το θέμα του ασφαλιστικού σας ταμείου, γιατί δεν σημειώνεται κάτι στην καρτέλα σας. Και μιας και βλέπω ότι δεν είστε κάτοικος Ελλάδας, οτιδήποτε χρειαστείτε από το ιατρικό ιστορικό σας στην διάθεσή σας" ,

 είπε μια φωνή και ο Θανάσης Ρούκας αναγνώρισε τη χροιά της φωνής αυτού που αποκαλούσαν όλοι Διευθυντή. Του Βαγγέλη Παπανικολάου.

Ένας άνθρωπος, που δεν φαινόταν στη ΜΕΘ, αν και υπήρχε παντού. Ο ορατός βοηθός των πάντων μέσα στο παλιό κτίριο της ΜΕΘ, το  παλιό "Αναχωρητήριο". Ώστε έτσι ε; Στις ΗΠΑ που ζούσε τώρα, αν δεν είχες την κάρτα του Social Security ή μιας ιδιωτικής ασφάλειας, αλλοίμονο σου όταν περίμενες στην αναμονή ενός δημόσιου νοσοκομείου… Και στην υποτιμημένη Ελλάδα των χιλίων προβλημάτων, αντιμετωπιζόταν ο καθένας, άσχετα πάντα με ποιός ήταν, παρά μόνο μόνο σε σχέση με το ιατρικό του πρόβλημα. Ο Θανάσης Ρούκας μετά από δύο μέρες πήρε ένα ταξί αφού προηγουμένως είχε πάρει το εξιτήριο του νοσοκομείου, και ένοιωσε μια απέραντη ευγνωμοσύνη για το φως της ημέρας που αντίκριζε.  Ήταν λίγο ταλαιπωρημένος, αλλά πανευτυχής. Από δω και πέρα έπρεπε η ζωή του να αλλάξει.

Στο Σωτήρα..

        Μετά από τόσο χρόνια το παλιό πέτρινο σπιτάκι, που έχτισε ο πρόσφυγας παππούς του, στο χωριό της Μακεδονίας έλαμπε. Είχαν γίνει πολλές επισκευές, προστέθηκαν μονώσεις και θέρμανση, γιατί αυτό πλέον θα αποτελούσε τη μόνιμη κατοικία του Θανάση Ελευθεριάδη-Ρούκα. Το όφειλε στον πατέρα του, που τόσο πολύ τον είχε αδικήσει. Ήταν ταμένος στο καθήκον όπως και εκείνος, και όσο και να μην το παραδεχόταν είχε κληρονομήσει το μυαλό του, την εφευρετικότητά του, την εργατικότητά του και τώρα ήρθε η στιγμή όπου θα έπρεπε να συνεχίσει την κοινωνική του στάση.

Δειλά-δειλά πήγε στο καφενείο του χωριού, συστήθηκε σε αυτούς που συνάντησε έξω και ένας άγνωστος  για αυτόν  του πρόσφερε ένα τσάι με μέλι, σαν αυτό που πρόσφερε ο πατέρας του τους ασθενείς του. Σηκώθηκε να πάει προς το σπίτι, και του ήρθε στο μυαλό η περιπέτειά του στο "Σωτηρία". Θυμήθηκε τον "Άγιο Γιατρό". Αντί για το σπίτι του στράφηκε προς την εκκλησία, που πρόλαβε να δει ότι ήταν αφιερωμένη στην Μεταμόρφωση του Σωτήρα. Έπρεπε και αυτός να μεταμορφωθεί.

Μπήκε μέσα και είδε ένα σαρανταπεντάρη ψηλό, παλικάρι, να σκουπίζει. Φορούσε μαύρα ρούχα.

-      "Θα ήθελα τον εφημέριο να του πω κάτι μυστικά",

 είπε χαμηλόφωνα και  με προφορά που εύκολα καταλάβαινε κανείς ότι ήταν ξένος.

-      "Μια στιγμή να βάλω το πετραχήλι. Για να ακούσω μυστικό από κάποιον πρέπει να έχω ευλογία",

απάντησε ο ιερέας και κατευθύνθηκε σ' ένα ξύλινο κουβούκλιο που ήταν κοντά στον αριστερό ψάλτη.

Το κουβούκλιο αυτό το θυμότανε από μικρός και αναγνώρισε ότι ήταν το εξομολογητήριο.

-      "Παπά μου δεν ήρθα για να σας πω κάτι για μένα. Εγώ και που μπήκα μέσα στην εκκλησία την μαγαρίζω. Δεν ήρθα να σας πω, αλλά να μου πείτε εσείς",

 είπε με αποφασιστικό ύφος ο ξένος.

-      "Τέκνο μου, άλλο πάλι και τούτο",

ακούστηκε χαμογελώντας γλυκά ο ιερέας.

-      "Δεν έχω συνηθίσει να μιλάω εγώ πρώτα",

συνέχισε με φανερή απορία.

-      "Θέλω να μου κάνεις μια χάρη. Υπάρχει ένας οικογενειακός τάφος του παππού μου, της γιαγιάς μου, του πατέρα μου και της μητέρας μου. Για χρόνια-δεκαετίες θα έλεγα δεν τον φρόντισα",

είπε ο Θανάσης Ρούκας.

-      "Εμείς όλοι στο χωριό, τα μνήματα των δικών μας ανθρώπων τα καθαρίζουμε και τα περιποιούμαστε, άσχετα αν κάποιος ήταν από  εδώ,  ή ήτανε κάποιος  σημαντικός άνθρωπος ή όχι. Οπότε δεν ξέρω ποιανού είναι, αλλά να είσαι σίγουρος ότι τον φροντίζαμε. Θέλεις κάτι άλλο; "

ρώτησε πολύ ήρεμα ο ιερέας.

-      "Ναι. Πες μου, αν υπάρχουν ανάγκες στους αδελφούς σου εδώ. Εσύ θέλω όταν παρουσιάζεται ένα πρόβλημα σε κάποιον να αφήνεις κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα ένα λουλούδι στον τάφο των δικών μου και θα καταλαβαίνω ότι με θέλεις κάτι. Μην σε νοιάζει τίποτα άλλο. Υπάρχει κάτι που να βοηθήσω τώρα, αλλά προς Θεού δεν θα πεις σε κανένα τίποτα. Είναι κάτι μεταξύ εμένα και εσένα. Μπορείς να το κάνεις; Θα σου ήμουν ευγνώμων και αν έχεις κάτι τώρα πες μου."

-      "Η κυρά Παρθένα μεγαλώνει τα ορφανά εγγόνια της. Καλά παιδιά και καλοί μαθητές. Ο μεγάλος ο Αριστείδης πρέπει να πάει φροντιστήριο, γιατί θα δώσει πανελλαδικές του χρόνου και η μικρή η Ελενίτσα θα ήθελε να ξεκινήσει αγγλικά σε φροντιστήριο στην πόλη, και ο κυρ-Χαράλαμπος που δεν έχει κανένα είναι στο νοσοκομείο. Την ημέρα τον φροντίζουν οι γυναίκες του χωριού, αλλά θέλουμε μία αποκλειστική για το βράδυ",

είπε με ένα δισταγμό ο εφημέριος γιατί δεν ήξερε ούτε τις προθέσεις, ούτε τις δυνατότητες του προσώπου που βρισκόταν απέναντί του.

-      "Πάρε αυτά τα χίλια ευρώ και μόλις χρειαστείς άλλα θα μου πεις. Μόνο σε παρακαλώ μην πεις σε κανένα γι' αυτό",

απάντησε ο Θανάσης ο Ρούκας και σηκώθηκε να φύγει.

Κοντοστάθηκε λίγο, γύρισε προς τον ιερέα και τον ρώτησε.

-      "Πως σας λένε;"

-      "Είμαι ο πάτερ-Νικηφόρος",

είπε ο ιερέας και το πρόσωπό του έλαμψε αφού με τα χρήματα που του έδωσε ο ξένος θα μπορούσε να ανακουφίσει κάποιους ανθρώπους από την ενορία του.

Παρατήρησε τον ξένο που έβγαινε από την πόρτα της εκκλησίας και ευχήθηκε να του δίνει ο θεός υγεία για να βοηθάει τους συνανθρώπους του. Κατάλαβε ποιος ήταν, αλλά δεν τον είχε δει ποτέ πριν. Ας ήταν καλά. Το μυστικό του μαζί του θα ήταν καλά φυλαγμένο....

Ο άγνωστος δωρητής.

Έκπληκτο το προσωπικό της ΜΕΘ του "Σωτηρία" είδε κάποιους μεταφορείς να έχουν έξω από την είσοδο της μια σειρά από κούτες που υπερέβαιναν το ύψος ενός ανθρώπου, και ένα κύριο που στα χέρια του κρατούσε ένα φάκελο με παραστατικά, ο οποίος ευγενικά είχε ζητήσει προηγουμένως να δει την προϊσταμένη της κλινικής.

-      "Ορίστε, πέστε μου παρακαλώ τι θέλετε;",

 είπε ευγενικά η αγχωμένη προϊσταμένη της κλινικής.

-      "Έχω την εντολή να σας παραδώσω αυτά, αλλά θα ήθελα τον κύριο Διευθυντή",

της είπε ο κύριος με τα παραστατικά.

Και πάλι όμως δεν ήταν δική της δουλειά να διαπιστώσει τι ήταν όλες αυτές οι κούτες. Ήταν δουλειά του Διευθυντή της κλινικής.

Έτσι απευθύνθηκε στο Διευθυντή της.

-      "Κύριε Διευθυντά είναι κάποιος κύριος έξω και σας θέλει για λίγο",

είπε η Άννα η γραμματέας της ΜΕΘ.

-      "Πες του να περάσει",

απάντησε  ο Βαγγέλης Παπανικολάου.

-      "Κύριε Διευθυντά έχω την εντολή να σας παραδώσω αυτούς τους  καινούριους αναπνευστήρες με δεκαετή δωρεάν επισκευή για ότι χρειαστεί, ένα καινούριο βρογχοσκόπιο με καταγραφικό μόνιτορ, δύο καινούριους υπολογιστές, δύο καινούρια μηχανήματα υπερήχων με το λογισμικό τους, ένα για καρδιαγγειακές παθήσεις και ένα για άνω και κάτω κοιλία, ένα φορητό ακτινογραφικό μηχάνημα, έναν απινιδωτή  και μία επιταγή δύο χιλιάδων ευρώ για τις ανάγκες των αναλώσιμων της ΜΕΘ. Το μόνο που θέλω είναι να υπογράψετε τα δελτία αποστολής ότι τα παραλάβατε".

-      "Μα εμείς δεν παραγγείλαμε τίποτα, και ξέρετε αν είστε ιατρικός επισκέπτης για  να δειγματήσετε όργανα δεν έχουμε και διαθέσιμα χρήματα …",

ψέλλισε ο Παπανικολάου φοβούμενος τη γραφειοκρατία.

-  "Μα δεν σας ζητάω κάτι. Ο πελάτης μου, που δεν επιθυμεί να γνωστοποιήσει το όνομά του, σας τα προσφέρει εντελώς δωρεάν  με την μόνη υποχρέωση να υπογράψετε αυτό το πρωτόκολλο συνεργασίας, ότι τα αποδεχόσαστε",

ανταπάντησε ο μεταφορέας.

-      "Μισό λεπτό να κοιτάξω",

είπε ο Διευθυντής  και πήγε τρέχοντας στο τηλέφωνο.

Αμέσως σχημάτισε το νούμερο του Διοικητή του Νοσοκομείου και έκπληκτος πληροφορήθηκε ότι δεν έγινε καμία παραγγελία ιατρικών οργάνων για τη κλινική του, πόσο μάλιστα τώρα που το νοσοκομείο περνούσε χαλεπούς καιρούς. Η Άννα είχε να καταγράψει τα φάρμακα, σύμφωνα με τις οδηγίες των θεραπόντων ιατρών στους καινούριους ασθενείς που είχαν εισέλθει το πρωί στην ΜΕΘ και έτσι έμεινε μόνος του με τον μεταφορέα. Επιθυμούσε διακαώς να είναι και κάποιος άλλος παρών για το φόβο των Ιουδαίων….. Στο ελληνικό δημόσιο μπλέκεις για το τίποτα σε χρόνο ντε τε!!!

Ο Βαγγέλης Παπανικολάου διάβασε προσεκτικά το πρωτόκολλο παράδοσης-παραλαβής και δεν πίστευε στα μάτια του. Ποιος ήταν αυτός που πρόσφερε πανάκριβα μηχανήματα με δωρεάν δεκαετή συντήρηση για ότι χρειαστεί, υπολογιστές, βρογχοσκόπιο, μηχανήματα υπερήχων, φορητό ακτινογραφικό μηχάνημα θώρακα και μια επιταγή για αναλώσιμα… Ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του!!! Δωρεάν παροχή υλικού... Στην εποχή μας...

Μόλις έφυγε ο παράξενος επισκέπτης του, μάζεψε το προσωπικό του και τους είπε:

-      "Αυτός ο κύριος μας πρόσφερε πανάκριβα μηχανήματα δωρεάν, χωρίς να αποκαλύψει το ποιος είναι ο δωρητής. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό αντανακλά στις προσπάθειες σας για τη κλινική μας και ήθελα να το ξέρετε. Σας ευχαριστώ και πάλι" ,

είπε και έδωσε εντολή να παραγγείλει ότι ήθελε ο καθένας από το κυλικείο για να κεραστεί. Θα πλήρωνε αυτός, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη και τον θαυμασμό του για μια ακόμα φορά για το προσωπικό της κλινικής του.

-      "Ξέρετε κύριε Διευθυντά με ειδοποίησαν από τον "Ηράκλειτο" να στείλω τον Μιχάλη φροντιστήριο, γιατί κάποιος του χορήγησε υποτροφία",

 είπε η καθαρίστρια, η κυρία Λένα. Πολλά περίεργα πράγματα συμβαίνουν τελευταία…..

-      "Και σε εμένα κάποιος μου διέθεσε ένα διαμέρισμα να μένω στους Αμπελόκηπους χωρίς να δίνω νοίκι" ,

πρόσθεσε με χαρά η νοσηλεύτρια η Ειρήνη.

-      "Τι σύμπτωση. Και σε μένα προσφέρθηκε ένα διαμέρισμα δωρεάν να μένω με την οικογένειά μου στο Παλαιό Ψυχικό. Είναι πεντάρι, πολύ περιποιημένο διαμέρισμα και μάλιστα τα κοινόχρηστα, οι λογαριασμοί ύδρευσης, ηλεκτρικού και τηλεφώνου  για όσο χρόνο το χρειαστώ, θα πληρώνονται από κάποιον άγνωστο, που δεν ξέρω πως να τον ευχαριστήσω. Το δέχτηκα, γιατί δεν έβγαινα",

 είπε ο Κουτούζης.

-      "Και μένα με ειδοποίησε ένας μεσίτης ότι σε περίπτωση που θα ήθελα να ανοίξω ιατρείο να τον ειδοποιήσω για να μου βρει, χωρίς να πληρώσω το  νοίκι και αν βρω δουλειά σε επαρχιακό νοσοκομείο μπορεί να μου εξασφαλίσει δωρεάν κατοικία, προσφορά κάποιου αγνώστου",

 συμπλήρωσε η Βασιλική, η ειδικευόμενη.

-      "Απ' ότι κατάλαβα είπε γελώντας ο Παπανικολάου κάποια καλή νεράιδα ήρθε στην κλινική μας και μας άγγιξε με το μαγικό  της ραβδάκι",

είπε συγκινημένος ο Διευθυντής της κλινικής αντιλαμβανόμενος ότι οι συμπτώσεις ήταν πολλές και επαναλαμβανόμενες που αποκλείεται να ήταν τυχαίες.

Οι Άγγελοι του Σωτηρία.

Πέρασε ένας χρόνος από τη στιγμή που δεν είχαν άλλους ασθενείς από Convid-19 στη ΜΕΘ του Σωτηρία, και ένα πρωινό κάποιος υπάλληλος μεταφορικής εταιρείας χτύπησε το κουδούνι της ΜΕΘ.

-      "Σας παρακαλώ πολύ να μου ανοίξετε. Πρέπει να παραδώσω ένα κιβώτιο",

ακούστηκε μια φωνή στο θυροτηλέφωνο.

Βγήκε η προϊσταμένη και είδε ένα νεαρό με ένα μεγάλο κιβώτιο που μόλις μετά βίας είχε μεταφέρει ως τη πόρτα με ένα τροχήλατο καροτσάκι.

-      "Τι είναι αυτό;",

τον ρώτησε με περιέργεια.

-      "Δεν ξέρω τι είναι, είναι όμως κάτι βαρύ, και έχω την εντολή να σας το παραδώσω",

είπε ο νεαρός. Μόνο βάλτε μου σας παρακαλώ μια υπογραφή ότι το παραλάβατε, το όνομά σας και την ιδιότητά σας.

Αφού υπέγραψε το παραστατικό  η προϊσταμένη του ζήτησε από το μεταφορέα  να το μεταφέρει στο γραφείο της, μιας και το έκοβε λίγο βαρύ. Μόλις είδε τον Βαγγέλη Παπανικολάου, τον διευθυντή της κλινικής του εξήγησε το περιστατικό.

Αυτός έβαλε τα γέλια.

-      "Άλλο πάλι και τούτο. Θα βρεθούν οι κακεντρεχείς να πούνε ότι λόγω κρίσης τα παίρνουμε σε είδος",

αλλά δεν άντεξε να μην φωνάξει γύρω του, όσους εκείνη της στιγμής δεν είχαν κάποια συγκεκριμένη απασχόληση.

-        "Για βάλτε ένα χεράκι να δούμε τι έχει μέσα το δέμα",

είπε με πρόδηλη την περιέργεια του.

Άνοιξε προσεκτικά το κιβώτιο και είδε ότι είχε πενήντα βαζάκια με μέλι, που όταν άνοιξε ένα μοσχοβόλησε ο τόπος, πενήντα μικρότερα με ένα κόκκινο-βυσσινί σχεδόν υγρό που διάβασε στην επικολλημένη ετικέτα να γράφει βαλσαμόλαδο και κάποια σακουλάκια βαμβακερά με φιόγκους ροζ και γαλάζιους δεμένα που μύριζαν όμορφα. Ήταν γεμάτα θυμάρι. Μα όταν πρόσεξε καλά, είδε  εσωτερικά και στο πλάι του κιβωτίου ένα τυλιγμένο ρολό από καμβά και ένα γράμμα. Άνοιξε το ρολό και έμεινε για λίγο άφωνος. Ήταν ένας υπέροχος πίνακας με πολύ απαλά χρώματα, χωρίς την υπογραφή του καλλιτέχνη. Ήθελε να είναι ανώνυμος. Γύρισε με χαρά να το δείξει στο προσωπικό του, απλώνοντας τα χέρια του.

-      "Δέστε τι άλλο μας έστειλε ο ανώνυμος φίλος. Είναι και καλλιτέχνης… Τι να συμβολίζει άραγε?."

-      "Κύριε Διευθυντά ένα δυνατός άνεμος έχει γύρει τα στάχυα σε ένα λιβάδι, που όμως αντί να είναι καρπός στη κορυφή τους, φαίνονται πρόσωπα. Λες και είναι γνωστά πρόσωπα της κλινικής μας. Και στο βάθος ανάμεσα στα άλλα στάχυα, είναι ένα που έχει δυνατότερο κορμό και νομίζω ότι στη θέση του καρπού του φαίνεται σαν να είναι το πρόσωπό σας. Αλλά γιατί πίσω; Μπροστά έπρεπε να το τοποθετήσει",

 είπε η πάντα παρατηρητική ειδικευόμενη, η  Βασιλική Κακιούζη.

-      "Όχι σωστά το τοποθέτησε. Εγώ είμαι απλώς ο συντονιστής σας, μα φαίνεται ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να μας ξέρει καλά",

 απάντησε ο Διευθυντής.

-      "Και πως θα μάθουμε ποιος έστειλε το δέμα;",

 ρώτησε η προϊσταμένη.

-      "Δεν χρειάζεται" ,

αποκρίθηκε ο Παπανικολάου.

-      "Αν ήθελε να το μάθουμε θα μας το έγραφε. Μα για ανοίξτε και το γράμμα να δούμε αν μας δίνει τίποτα πληροφορίες..."

Όταν άνοιξαν τον φάκελο, είδαν ότι είχε μέσα ένα χαρτονόμισμα των εκατό ευρώ, και ένα άσπρο χαρτί με λίγα λόγια γραμμένα στον υπολογιστή.

"Με απέραντη ευγνωμοσύνη στο προσωπικό της κλινικής σας…. Αν θέλετε, μπορείτε να τον ονομάσετε.... Τα χρήματα είναι για το κάδρο αν σας ικανοποιεί το θέμα…."

-      "Γράφει τίποτα για τον καλλιτέχνη, τον σκοπό του",

 άκουσε μια φωνή ο Παπανικολάου που δεν προσδιόρισε ποιά ήταν.

-      "Δεν έχει σημασία. Θα θέλατε να τον κρεμάσουμε στην κλινική;",

ρώτησε τους  παρευρισκόμενους ο διευθυντής τους.

-      "Βεβαίως",

 απάντησαν όλοι μαζί.

-      "Αλλά πως να τον ονομάσουμε;",

ακούστηκε μια φωνή  από το προσωπικό της κλινικής.

-      "Όπως μας προτείνει ο ζωγράφος",

ήταν η ετυμηγορία του Παπανικολάου

Οι Άγγελοι του "Σωτηρία"